Als ik het weerbericht moest geloven en volgen, hadden we pas op donderdag de bespookte wandeling moeten doen. Dan was er het minste kans op neerslag, al zou het die dag dan wel kouder zijn.

Maar woensdag morgen jeukte het. Woensdag zou het, volgens het weerbericht, een ietske minder koud zijn, met een 15% kans op neerslag.

Zoals eerder gezegd, was ik de map met wandelingen thuis vergeten en zoals ook eerder gezegd vroegen we ons af of het spookte op die wandeling, omdat het scherm van mijn telefoon daar toch al twee keer zwart was geworden en we wilden weten of het aan de telefoon lag of aan dat ding dat daar boven huist.

We vertrokken. Na twee pogingen weet je wel al de weg tot op een bepaald punt waar het dus al twee keer fout was gelopen.

Er gebeurde niks. Die daarboven stond stil -bij tijden onzichtbaar- in de mist en mijn scherm bleef aan. Is het mysterie nu opgelost? De vraag beantwoord? Eigenlijk niet. Want het was mijn vorige telefoon die problemen kreeg en die ging niet lang genoeg mee om het uit te proberen.

En wat bleek daarna? Dat we vorige keer die Weiher niet vonden was echt wel te wijten aan een verontrustend verdwijnen van een wegwijzer. Want ik hàd gelijk gehad. Het wàs dat karrespoor geweest -waar ik het over had- waar toen sporen van grote tractoren te zien waren geweest en waar ze toen waarschijnlijk de wegwijzer hadden omgereden.

Zoals dat ding daar stond te pronken in het bos kan het alleen een schele dronken zwalpende zeeman met zeebenen ontgaan zijn, maar niet aan ons. Die wegwijzer stond naast het pad. Hij stond niet tussen bomen. Hij stond niet tussen struiken. Er was geen camouflage in de buurt. De enige boom, die bij het wandelen wat stoornis zou kunnen veroorzaakt hebben, was die welke daar een tiental meter verder op dat pad omgevallen was. Die zou ons een natte sneeuwbroek hebben bezorgd waren we daar een beetje onoplettend -zoals we anders met omgevallen bomen doen- over geklefferd.

Korte samenvatting? Het mysterie blijft en de wandeling rond de Hochkelberg is al plezant genoeg zonder de Mosbrucher Weiher¹, die wel een eigen wandeling verdient.