Een paar jaar geleden kreeg ik bij het boeken bij Center Parcs de melding dat ik nu bij de “Friends” behoorde en dat ik dus enkele voordelen te verwachten had. Ik kreeg zo een mogelijkheid tot vervroegde incheck, een voorkeurskeuze voor het huisje en dan nog een geschenkje ter plaatse.

Dat geschenkje was een hamamdoek en al wist ik niet wat ik met het ding moest doen, zo een mooi geweven doek kan voor veel dienen. De hamamdoek belandde in de kast, zo nieuw als hij was.

En de jaren gingen voorbij tot we in het jaar van corona te maken kregen met de opening van Plopsaqua, waar we uiteindelijk, door lockdown en aanverwanten, pas een jaar later naartoe konden. En ik besloot dat dat hamamdoek uitermate geschikt was voor de sauna.

Later was er een actie bij Colruyt en konden we er eentje kopen voor 7€. Die was voor Luc. En wij saunaden dat het lieve lust was.

En toen ik, op een dag, nogal onverwacht in de Kringwinkel, nog zo’n doek vond, verhuisde die ook mee en ging bij mijn tweede set badgerief. Je weet maar nooit dat we twee dagen na elkaar zouden gaan en noch handdoek noch hamamdoek droog blijken te zijn.

Laatst … we waren gaan zwemmen, de sauna had eivol gezeten en na het bubbelbad waren we gaan douchen, waar de douche werd overspoeld door een bus schoolgaande jeugd en wij daar op de vlucht zijn geslagen bij zoveel jeugdig geweld.

Die avond … komt Luc, hoogst ontsteld binnen en zegt: “Ik kom net tot de bevinding dat ik mijn hamamdoek in die douche heb laten hangen”.

En ik ineens besef … ik de mijne ook.

Weet je, we zijn stante pede in de auto gesprongen en, ondanks we de volgende ochtend terug zouden gaan zwemmen, naar Plopsaqua gereden.

Je kan niet geloven hoe ergerlijk traag het ging om die nog geen 9km af te leggen.

Ik wist dat het onlogisch was, want als ze bij de receptie waren afgegeven, waren ze sowieso in veilige handen en als ze niet bij de receptie waren afgegeven, waren ze even sowieso verloren. Want in die douche zouden ze -ook- sowieso niet blijven hangen zijn.

Onnozel om zo begaan te zijn met twee linnen doeken, maar het waren wel ónze linnen doeken.

“Oh” zei de receptionist en hij dook achter de receptie in de kast en toverde de twee tevoorschijn.

“Het moet dan toch niet altijd verkeerd aflopen” zei ik opgelucht “het kan ook eens goed gaan”.

“Zou je er geen foto van nemen?” vroeg Luc en dat deed ik dan maar.