Bedenking bij sommige radioprogramma’s. Daar laten ze eerst één van de personen in kwestie aan het woord, die dan in een andere taal de uitleg doet en dan zeggen zij nog eens net het zelfde maar dan in het Nederlands.

Eigenlijk stond mske er niet echt bij stil want ja, er zijn mensen die de taal niet begrijpen. Maar ineens vanmorgen, tijdens iets over een cruiseschip, vroeg ze zich ineens af: “waarom twee keer hetzelfde zeggen?” Diegenen die de andere taal wel begrijpen horen twee keer hetzelfde en diegenen die ze niet begrijpen moeten toch op de Nederlandse versie wachten.

Er is een map in mskes outlook. In die map bewaart ze dingen die niet weg mochten en ook niet weg mogen.

Gisteravond wou ze die eens uitmesten. En toen ze ze opende, zag ze dat de oudste dateerde van 22 juni 2002.

Ze opende de mail en besefte dat de tijd nog niet gekomen was om die map uit te kuisen. Ze heeft de mail gesloten, de map gesloten en moest toen efkes bekomen.

Vorige vrijdag, terwijl Slow binnen bij de garagist stond, ging mske even daarnaast in de hangaar binnen. Daar verkochten ze namelijk aardbeien, zo vers van de pluk: 3€ de kilo voor de dikke, 2€ de kilo voor de kleintjes.

Slow, die een echte aardbeieneter is, had er maandag terug zin in en ze stopten bij het madammeke onder het geïmproviseerd huizeke. Dat huizeke bestaat namelijk uit fruitbakken met een blauwe bâche er over. We weten wel dat dat een zeil of dekzeil is, maar wij vinden dat dat er uit ziet om bâche te heten.

Dat madammeke was zo madammeke niet, sjaans dat die aardbeien al niet zo zuur waren als zij zelf, maar: 3€ de kilo, niks dikke, niks kleintjes.

Vandaag bedacht Slow dat ze eens bij die andere konden stoppen waar stond: “aan veilingprijs”, maar hij bedacht er direct achter: “als die maar open zijn”. Ze waren open. Op het uithangbord -en dat is niet juist want het staat- op het uitstaanbord waren schuin over die “aan veilingprijs” twee pamfletten gekleefd, zeggende “aan lage prijzen” en “aan zotte prijzen”: 1.40€ de kilo voor de dikke en 1€ de kilo voor de kleintjes.

Bovendien, jaja, bovendien kreeg mske nog een kogelpen (en geen brolbazaar) met een telefoonnummer op, zodat ze altijd konden informeren wanneer er aardbeien te krijgen waren. Volgens dat madammeke is dat deze week en de volgende zeker nog geen probleem.

Volgens ons leest de crèmeman dit blog.

Gisteren zwaaide hij ineens, zo rond halfvijf, de hoek om van de straat, hier loodrecht op ons venster en hij kwam zomaar direct op ons af gereden. Hij reed niet naar de rechter straat, hij reed niet naar de linker straat maar recht naar hier. En nadat hij Slow had bediend maakte hij rechtsomkeer en reed de linker straat in.

Zomaar op ons af … dat zet mij toch aan het denken, al zegt mske dat dat komt omdat Slow buiten stond.

In elk geval crèmeman, als je straks langskomt, voor mske deze keer een roze en een vanille bol – het is maar dat we niet weten of die roze nu aardbei of framboos is ziede.

Toen mske vanmorgen om iets voor vijf ontwaakte van een fris gevoel, ze had namelijk geen dekens over haar getrokken hoorde ze de vogeltjes kwinkelieren en dacht aan moe.

Rare combinatie maar ja, mske mocht niet zingen van moe, want dan zei ze: “vogels die ’s morgens zingen, worden in de dag door de katten gepakt”.

Wel, vanmorgen bedacht mske ineens, dat de katten dan wel heel veel werk zouden hebben.

En toen …

Zo, de rozen zijn gewassen, de put is dicht gelegd. Al is het nu nog niet naar ons goesting. De betonmatten hadden te grote gaten, dus hebben Slow en mske kiekendraad meegebracht maar moet er nog een deftig kader gemaakt worden.

En dan denkt mske dat ze beter die drie arm viskes terug in de beek zou zetten, maar die kennen het leven in de beek niet. Domme mensen die die daar ooit uit gehaald hebben.

Erg leuk wel, rozen die naar dreft ruiken. Als er morgen nog zwartsel op zit, dan haalt mske bruin zeep. Ze dacht dat er nog was, maar dat is blijkbaar mis gedacht. Dat komt er van als je zelf je huishouden niet doet, zegt ze.

Toch wel eigenaardig dat de ijskreemwagen, die hier de vijf straten van het dorpke komt terroriseren als het regent, sedert de aanvang van het goede weer vorige week, zich niet meer liet zien.

Als we niet goed genoeg zijn om met het warme weer langs hier te komen, zegt mske, dan kan hij beter wegblijven, want dan heeft het toch geen nut.

De man belt aan. De deur wordt geopend door een jonge man die zichtbaar aan de ziekte lijdt of geleden heeft.

Toch slaagt de man er in om de boodschap over te brengen. Zijn schoonvader beklaagt zich er over dat er tegen de scheidingsdraad lang gras staat. Het grasveld is wel afgereden maar zo juist tegen de draad … die pollen vliegen in zijn legummenhof.

Ging dat vroeger niet anders? Zouden de buren in zulk geval niet gevraagd hebben of ze iets konden doen om te helpen?

Ondertussen is het euvel opgelost en heeft de betrokkene een bosmaaier gekocht ondanks hij op de ziekenkas staat.

Er zit fernijn op de rozenstruik; zo noemde mske haar grootmoeder dat. Zwarte kleine bolletjes die de blaadjes maar ook de rozenblaadjes. Op het rozeke binnen ziet mske ze ook. En ze herinnert zich uit de boeken van Agatha Christie dat daar in stond dat je dat moest behandelen met zeepsop. Zodoende gaat mske straks de rozenstruik eens onder handen nemen met dreft. Alleen weet ze niet of dat nu puur moet of in een soppeke. Dat ze dat niet met een washandje gaat doen maar met een sproeierke, dat is al zeker.

mske krijgt jeuk, alleen van er nog maar aan te denken. Bovendien is ze gebeten en dan vraagt ze zich af of die zwarte bollekes mensen ook bijten. Haar stijve nek zal toch daarvan niet komen, zeker …