Soms is nieuws als de klepel van een klok en beiert het je ganse hoofd overhoop zodat je uiteindelijk niet meer weet of het goed of slecht is.

Uren na het telefoontje denkt mske van wél, maar ze wacht nog altijd op dat andere nieuws en dan pas zal ze de zaken eens op een rijtje zetten.

Maar waar zit die verduvelde adder onder dat gras?

Nu iedereen stilaan weer begint te zeggen hoe erg dit weer is voor de studenten, gaan wij dat, als naar jaarlijkse gewoonte niet doen. Daarmee bedoelen we niet dat we niet inzitten met de studenten, maar we bedoelen wel dat we dat niet gaan zeggen.

Wie we wel gaan noemen zijn de mensen die het volgens ons nog zwaarder hebben met deze warmte.

We denken dus nu aan de aardbeiplukkers daar in die velden bij St. Truiden. We zijn allemaal wel geneigd om lekkere aardbeien te eten, maar denken we er wel eens aan dat die “nu” geplukt moeten worden. En die hangen niet aan bomen of struiken.

En ook … Weer of geen weer … de stelling op.

Het is niet bepaald één beroep, maar al wie nu in de bouw staat …

Zijn we nu wat lastig of in ons Q gebeten? Precies wel een beetje hé. Dat is zo met periodes dat we dat krijgen. Meestal ergeren we ons niet aan speldeprikskes, maar op sommige momenten, zo om de één keer per … kan dat wel zijn dat de timing geweldig verkeerd zit en er toch ineens zo iets de kop opsteekt van: “is het weer van dat?”

“Van dat” betekent dan, dat we ons zo lichtjes gerold voelen. Daar zijn verhalen genoeg over, die we nog niet vertelden en vandaag ook niet van zin zijn. Vandaag zeggen we gewoon: “is het weer van dat?” en we denken voor de ik-weet-niet-hoeveelste-keer: “ze zullen me niet meer hebben, ik help niemand meer”.

En dit gezegd zijnde maken we er geen woorden meer aan vuil. We doen ons achterdeurke open en smijten er nog maar ene op onze virtuele mesthoop. Dat is goed voor de virtueel patatten.

Er kwam de tijd dat mske besloot haar vlees bij Colruyt te kopen. Gewoon omdat ze als zelfstandige niet constant naar die beenhouwers kon lopen maar ook omdat die beenhouwer in het Wat-was dorp wel overdreef in zijn prijzen. Soms zei mske dat ze moest tellen hoe dikwijls ze er op kauwde om toch maar waar voor haar geld te hebben.

Toen de dag kwam dat de varkensstaarten naar karton smaakten en het spek naar niets, besloot ze dan maar over te stappen. Ze bedacht namelijk dat die grote meer op kwaliteit zouden gecontroleerd worden dan de kleintjes.

Ineens deed iedereen of mske haar ganse huishouden wou vergiftigen, maar ze veegde daar haar voeten aan, want dat vlees was wél lekker en was wél bij prijs en was wél vers. Bovendien, je kwam in de Colruyt binnen, vulde je papier in en tegen dat je rond was met het rondhalen van je andere benodigdheden, lag je vlees je op te wachten. Dat was toen.

Nu echter, ligt je vlees je niet meer op te wachten maar moet je zelf op je vlees wachten. mske denkt dat er meer en meer mensen hun vlees bij de Colruyt beginnen kopen. Daarmee waarschijnlijk ook dat ze daar steeds een bordje staan hebben: “beenhouwers gevraagd”.

En wil nu iedereen es in zijnen eigen portemonnee en zijn eigen talloor kijken, dank U.

mske heeft altijd van bloemekes gehouden en van buiten en van de natuur. Maar aangezien mske geen groene vingers heeft, heeft ze al net zo graag bloemekes die uit zichzelf komen zoals madeliefkes, kollebloemen, korenbloemen, boterbloemen, Sint Jansbloemen en pissebloemen

Die moet je niet snoeien.