Slow en mske stapten op de trein. Ze zetten zich in een coupeetje. Hoe dikwijls heb ik dat nu eigenlijk al geschreven?

Aan de andere kant van het gangpad zat een knul met zijn rugzak tegenover hem en zijn voeten ook. Dat wil dus zeggen dat die knul zijn voeten op die zetel lagen. Daar kan mske niet zo goed tegen en en ware het niet dat mske dan ook een bemoeial zou zijn, ze zou er wat van zeggen.

Want zie je, zij stapt op een trein en gaat zitten, maar wie weet welke vuile schoenen er voor haar op dat zitje hebben gelegen? Niet moeilijk dat Slow soms zegt: “wacht efkes” en dan mskes jas begint af te kloppen zo ter hoogte van haar zitonderdeel. Gelukkig dat mske vierkant haar voeten veegt aan wat de mensen zouden kunnen denken bij het zien van Slow die zo maar publiekelijk over mskes poep staat te wrijven.

Ik dwaal af. Terug naar die knul in de trein.

De conducteur komt en zegt wat van die voeten. Wat juist? Dat horen Slow en mske niet zo goed, maar feit is dat die knul niet alleen zijn voeten op de grond zet maar ook nog het zeteltje schoonveegt.

De conducteur gaat verder. En wat doet die knul? Hij legt zijn voeten op de zetel. Dat wil echt wel zeggen dat hij ook aan de conducteur zijn voeten veegt.

Wij hebben het moeilijk met moeiallen, vooral mske dan. Moeiallen maken het leven zoveel moeilijker dan het nodig is. Andermans leven, wel te verstaan.

Kijk, een voorbeeld.

Slow en mske zitten op een trein die nog niet vertrokken is. Een vrouw steekt haar hoofd om de deur en vraagt of dit de trein naar Liège-Palais is. mske zegt “neen” en ze zegt dat deze trein naar Quièvrain gaat. De vrouw bedankt en wil afstappen.

Maar dan schiet daar ineens van enkele coupés verder een man te voorschijn die tegen die vrouw gaat uitleggen op welk perron ze moet zijn en welke trein ze moet nemen met alle nodige uitleg. Enkel het aantal treden van de trap of de snelheid van de roltrap vertelde hij niet. Die kende hij waarschijnlijk niet.

Als die terug in het treinstel komt zegt hij tegen mske dat hij haar toch maar efkes fijn de weg gewezen heeft naar haar trein naar Namen. mske zegt: “zij moest naar Liège-Palais”. De man kijkt verschrikt en zegt: “oh oh, ik had “Namur” verstaan”. En hij vraagt aan Slow en mske hoe die vrouw in Liège-Palais kan geraken. mske zegt naar waarheid: “dat weet ik niet”.

Dus gaat die kerel iedereen in dat treinstel lastig vallen om te vragen hoe die vrouw in Liège-Palais moet geraken. Ondertussen is die natuurlijk al serieus onderweg naar Namen.

Uiteindelijk vindt hij iemand die zegt dat die vrouw de trein richting Antwerpen moet nemen en hij gaat dat efkes van uit de deur door gans Liège-Guillemins gaan brullen.

Kijk! De vraag was of die trein naar Liège-Palais ging. Het antwoord was gewoon neen. Om één of andere reden worden Slow en mske altijd aangesproken als mensen inlichtingen willen. Het is al gezegd, misschien zien ze er gewoon erg betrouwbaar uit.

Maar al die rompslomp daarrond is niet nodig. De NMBS heeft medewerkers genoeg om mensen op het juiste spoor te zetten.

Moeiallen. Breek me de bek niet open.

“Ik kan toch mijn stapschoenen niet aandoen voor die gelegenheid” dacht mske en haalde haar botten met een hak uit de kast.

Maar wat was dat? Die gemakkelijke botten waren niet gemakkelijk meer. Integendeel. Na een zomer met sandalen en lichte schoenen en sportschoenen bij de evenementen deden mskes voeten heel erg moeilijk in die botten.

Maar dan heel erg moeilijk. Zo moeilijk dat mske overweegt om er hier thuis maar wat mee rond te gaan lopen tot het weer goed gaad. Het is namelijk een kwestie van niet gebruikte spieren.

De andere optie is dat ze maar ineens die botten er uit gaat te zetten en gewoon lage botten kopen. Maar wat dan met die niet gebruikte spieren?

Dilemma dus! Die botten zaten geweldig, maar die nacht had ze krampen in haar kuiten en mske is niet van het principe: “wie schoon wil zijn moet pijn hebben”. Dat vindt ze namelijk ridicuul.

En dan vind je een reactie op een postje van lang geleden over geld:

Heeft u een lening aan rekening te betalen nodig hebt of heb je geld nodig om uw bedrijf te starten dan contact op met Dit e-mail (***)@gmail.com zoals we geven lening tegen 2% intreste tarief.

naam
bedrag
duur
seks
Telefoonnummer
land

Dankzij Hoop om uw dringende post te krijgen.

mske vond het raar, wie zit nu in deze tijd zijn geld zomaar publiekelijk aan te prijzen?, en vermits ze het zo raar vond googelde ze maar even op het emailadres. Dat zijn dus echte spammers.

Normaal houdt Akismet die tegen, maar hij zal een slechte dag gehad hebben zeker.

Ooit stonden er citaten op ons blog. Dat was in een tijd dat mske daar wat aan had. Maar gaandeweg ondervond ze dat veel van die dingen gewoon holle vaten zijn. En verder las ze veel citaten die eigenlijk niets anders waren dan een verderzetting van de betuttelende opvoeding die je vroeger in katholieke scholen kon krijgen. Zoals bijvoorbeeld:

Het onaanvaardbare aanvaarden is een sterke bron van innerlijke rust.

Eckhart Tolle

en

We zijn niet alleen verantwoordelijk voor het kwaad dat we bedrijven, maar ook voor het goede dat we niet doen.

Elisabeth Laseur

We hebben dus onze buik vol van zulke citaten.

Slow en mske staan op de bus te wachten in Leuven.

Daar komt een klein vrachtwagentje waar “Reinigingsdienst” op staat. Er stappen twee mannen uit. Die beginnen alle vuilbakskes achter in de bak van dat camionneke te legen. Opeens vliegen er twee koekverpakkingen uit één van die bakken. De mannen rapen die niet op.

Ze rijden verder zonder de bâche van die bak dicht te maken. Gelukkig was er geen wind.

En die twee koekverpakkingen dan? Die blijven liggen.

Waarom mogen zij wél wat de verbruiker van de inhoud niet had gemogen?

“Weet je” zei Slow “als we daar nog eens zijn, gaan we terug een Bossche bol eten”.

De Bossche bollen waren op.

Awel sé, we gaan nog eens een vervolg breien aan dat van die wanbetaler. Ah ja, want als daar dan nog wat achteraf gebeurt, heb je nog stof voor een stukske te schrijven. Dat peis ik daarvan.

mske had dus dat aangetekend schrijven gestuurd, zonder gevolg. Dat dachten wij hier toch. Maar toen ineens op 10 oktober kwam er een onverwachte mail van de deurwaarder waarin stond dat het bedrag mske stond toe te komen en dat hij dat met volgend schrijven ging storten.

Raar klappen dat die mannen toch doen hé. In plaats van dat eens op een normale manier te zeggen.

Nu ja, mske zat er niet echt achter en wou dus efkes afwachten, maar toen bedacht ze dat zij dat volgend schrijven misschien moest schrijven, dus belde ze op en vroeg of er enige actie van haar kant vereist werd. Dat werd er niet. Dat geld zou logisch gezien op het einde van de week, volgend op die mail op haar rekening moeten staan, maar voor alle zekerheid moest ze toch het begin van de week daarop rekenen.

Die vrijdag kreeg ze een mail met de vraag om even haar rekeningnummer op te geven. Dat stond toch op die facturen? Afin, het kan altijd zijn dat ze voorkeur had voor een andere rekening.

Toen het donderdag werd van de week daarop belde ze nog eens. De opdracht was doorkekeven maag de bank had de lijn nok niet wit kemaakt. Het is overdreven maar je hoorde het wel. Hij bedoelde dat de opdracht bij de bank was die het bedrag blijkbaar nog niet had gestort.

Het was er wel de volgende maandag. Als volgend schrijven zo lang duurt kan mske in het vervolg het beter te voet gaan halen.

Pas op hé, dan is ze nog blij dat ze niet moest investeren om er aan te geraken.

Je dommelt in rond 18u. Je dommelt in rond 19u. Om 21u mis je een deel van de film op tv. Je besluit om 22u van er maar een eind aan te maken … aan de dag natuurlijk. Want je hebt al een ganse week niet goed geslapen en je hebt er een zesuurlange treinreis opzitten om in dit hotel te belanden. Je trekt dus het licht uit en je valt prompt in slaap.

Tot ineens … het lawaai is immens. Ware het niet dat je al onder het dak te logeren lag, je zou zo tegen het dak omhoog vliegen. De sirene van het brandalarm! Ze huilt! Ze schreeuwt! Ze brult!

Je lief trekt zijn kleren aan en als hij zover is gooit hij de deur open om net iemand van de balie te horen verzekeren dat het in orde is.

En dan zegt hij, echte anticlimax hoor, dat hij van het schrikken naar de wc moet. En daar zit hij dan ook als jij in de gang hoort dat ze uitleg geven aan de slaapgrage buren.

Zodoende kan hij daarna nog naar beneden, naar de receptie, om daar te vernemen dat er mogelijk één van de andere gasten op de kamer gerookt heeft. Oh ja? Waarom gaat de rookdetector in de betreffende kamer dan niet af, maar wel die loeiende sirene die zich in jouw en alle andere kamers bevindt? Ze komen zelfs niet vragen of alles wel in orde was, want uiteindelijk hebben ze niet gezien dat je die deur, te laat, opende.

Je ligt nog enkele uren wakker. Je luistert. Hoor je niets dat op brand duidt? Je snuift. Ruik je nu echt brandlucht of is het inbeelding.

De volgende ochtend sta je aan het ontbijt. Ze vragen niet, zoals je verwachtte, of je goed geslapen hebt. Neen, ze zeggen: “nogal een toestand vannacht hé” en rekenen met volle plezier de volle pot terwijl jij niet voor de volle pot tevreden bent.

De uitleg? Een vrouw heeft vergeten tijdens het douchen de douchedeur te sluiten. Die van de badkamer dus ook. Douchen om 1.06 ’s nachts. Tja, moet kunnen.

“Heb jij xxx gezien?” vroeg Broer. “Neen” antwoordde mske.

“Hij zei me: ‘ik heb ms haar benen gezien maar ze verstopte haar gezicht achter een paraplu'” zei Broer. Hij vervolgde: “ik heb maar geantwoord dat het dan wel zal geregend hebben”.

“Als hij mij zag, kan hij dan zelf niets zeggen?” vroeg mske

Zie je, met zulke mensen heeft mske al haar ganse leven te maken. Ze zijn boos op haar omdat zij iets niet deden. Vroeger zou mske zich daar schuldig over gevoeld hebben. Nu niet meer. Het lef van te denken dat zij diegenen zijn die eerst begroet moeten worden of is het gewoon een reden zoeken om te kunnen vitten.

Maar eigenlijk vraagt mske zich nu gewoon af wat er toch zo speciaal is aan haar benen.