Van tijd tot tijd duikt er zo eens een discussie op over borstvoeding, meer bepaald over moeders die borstvoeding geven waar ze te zien zijn. Er zijn mensen die zich daar aan ergeren. Er zijn andere mensen die zeggen dat er niets natuurlijker is dan dat.

Wat denken wij daarover? Ik niks natuurlijk. Wat kan mij dat nu schelen. Maar mske die heeft daar wel een gedacht over. Ja. Zoals altijd is er geen pure voor of tegen. Het hangt er allemaal een beetje vanaf ziede!

Diegenen die gewoon tegen zijn, tja, die zullen wel tegen alles zijn. Maar diegenen die zeggen dat er niks natuurlijkers is dan dat, tja, die zitten er ook niet boenk op. Want in de natuur wordt er wel borst gegeven, maar dan wél in het nest. Thuis dus.

Zoals gezegd, het hoeft niet zo bepaald strikt genomen te worden. mske kan er wel tegen, maar in een sterrenrestaurant zou ze dat eigenlijk ook niet appreciëren.

Tenslotte gaan ze daar geen pamper vervangen ook niet, mag ik hopen, en er is ook niks natuurlijker dan dat.

Zo op een avond dat mske hier van haar oxo zat te genieten, kreeg ze ineens haar tas in het oog. In dit geval heet een tas nu niet meer tas maar mok. Soit, ze zat dus van haar oxo te genieten en haar oog viel op het gele beerke op de mok.

En ineens zag ze, in gedachten, het groene beerke op de mok. Maar die mok is al lang stuk. Heel lang zelfs. Die is nooit hier geweest.

Die zette ze op een mooie morgen boven op de afwasmachine klaar om die er in te steken toen Foxie, dat was Zonekes hond, ineens opsprong tegen mske. Door dat opspringen raakte hij een voorwerp, wat weet mske niet meer. Dat voorwerp viel neer op het lepeltje bij de mok, het lepeltje wipte omhoog en werkte als een hefboom waardoor de tas door de keuken te pletter vloog, waarop Foxie mske hoogst beschuldigend aankeek.

Hoe komt een mens nu jaren daarna terug op zo een prutsvoorval? Door die oxo?

In elk geval waren er minstens vier tassen geweest waarvan mske er maar twee gewild had. De twee andere waren niet zo schattig. Nu ging mske toch eens kijken of ze zo geen fotootje van een tas vond, maar jammer genoeg alleen van de gele, die we dus zelf ook hebben.

dat niet meer wordt gehouden. Dat vindt mske er van. Ze zeggen iets, maar als je het niet schriftelijk vraagt, dus geen bewijs hebt, mag je het compleet op je buik schrijven.

Verder nog, zelfs als ze beloven van op te bellen, doen ze het niet. Kwestie van dienstverlening is dat ook niet niks.

Nu vraagt mske zich af, is dat alleen bij haar? Of is ze paranoia en is dat bij iedereen zo? Zo ja, waarom zitten er dan zoveel niet capabele mensen op belangrijke, een hoteluitbater kan ook belangrijk zijn, posten?