Volgens Wikipedia is een Glen in Schotland en Ierland de naam van een vallei die vaak is uitgesleten door een gletsjer. Glens zijn dan ook vaak lang en diep, en hebben een kenmerkende U-vormige doorsnede. Nog volgens Wikipedia stamt het woord glen af van het Iers/Schots-Gaelische woord glean.

De Engelstalige Wikipedia geeft iets meer uitleg, misschien wat overbodig, aangezien ik het over de glens op Arran wil hebben.

Vorig jaar hadden we die niet gaan bekijken. Dus deden we dat dit jaar maar. We begonnen met Glen Sannox. De wandeling was mooi, maar met haar 2,5km veel te kort. We hadden er die nog bijgenomen na een andere uitstap.

Het paadje liep wel nog door, dieper Glen Sannox in. Volgend jaar! Beloofd! En dan bekijken we met de landkaart wat de mogelijkheden zijn.

Een anekdootje? Voor de wandeling moesten we eigenlijk over die stapstenen. Maar die lagen relatief ver uit elkaar. Op zich geen probleem, behalve die ene puntsteen. Maar wat met die twee camera’s, die twee telefoons en de kaart en wandelgids? Een natte broek is geen probleem. Natte sokken en schoenen eigenlijk ook niet. We hadden wel reservesokken en -schoenen in het appartement voor de volgende dagen. We besloten het niet te wagen en volgende keer de nodige plastic zakken mee te nemen.

Luc had -achteraf- een ander idee. “Dom van ons” zei hij “we hadden gewoon onze sokken en schoenen moeten uittrekken en door dat water waden”.

“Of nog beter” bedacht ik “jij trok je schoenen en sokken uit en hielp mij over die stapstenen”.

“Je pikt mijn idee in” zei hij.

“Dat is niet zo” zei ik “ik heb er enkel de gepaste verbeteringen aan aangebracht”.

Een andere, Glen Rosa, wou ik eerst niet doen. Ik had een zekere aversie tegen die naam. Waarom? Een onbestemd gevoel van te toeristisch? Ik weet het niet. Maar Glen Rosa is niet te beschrijven. Een aanrader, om nog eens te doen.

En het toerisme? Dat beperkte zich van aan de wegwijzer tot aan de lokale camping (wat een groot woord is voor een grasvlakte met een wc-blok). En met de drie tenten die er stonden kunnen we aangeven hoe weinig toeristisch Arran eigenlijk is.

Glen Cloy en Fairy Glen deden we in één wandeling. En ja, ook die staat al terug op het programma voor volgend jaar al zitten daar heel wat steile hellingen en afdalingen in. En al heet de wandeling in het boekje dan “Glen Cloy and Fairy Glen”, ze begint met de Fairy Glen.

The community spirit that you’ll experience on Arran is second to none (and we’re not just talking whisky here!). The island and its people are renowned for their character, teamwork and hospitality. You can experience that same community spirit at many island events – or just by chatting in a shop, or attending a ceilidh in a village hall.

Uit: Arran 2015 – Island guide

Na de vriendelijke Schot op de ferry, op zich al een unicum aangezien we vorig jaar geen persoonlijk contact met Schotten hadden, onze landlady is namelijk Duits, hebben we dit jaar pas de vriendelijkheid van de mensen daar ondervonden.

Al snel nadat we op Arran waren, kwam ik tot het besef dat ik mijn powerbank in de rugzak voor de evenementen had laten zitten. En dat met die runtastic die ik absoluut bij het wandelen wou gebruiken én de foto’s die ik wou nemen. We vroegen even aan de man van het tankstation, die ons enkele mogelijkheden opgaf, waar we een powerbank konden kopen. Maar na vijf uur zijn alle winkels dicht behalve de Co-op, maar die heeft zeker geen powerbanks.

Na een compleet vergeefse rondgang bij al die winkels -het waren er toch drie- stapte ik maar bij de Tourist Info binnen. Het verdict kwam snel: een powerbank kopen op Arran? Daar was geen sprake van. Dat hadden ze niet.

Maar! Weet je! Zij had er eentje. Thuis! Dat had ze gekregen en ik mocht die lenen. Ze zou even haar man opbellen en dan kon ik het ding een kwartiertje later ophalen.

Ik was sprakeloos en kon enkel een onnozel bedankje over mijn lippen krijgen. Zo perplex stond ik!

We hadden daar toch in Brodick moeten zijn en gingen maar ineens ons dagelijks rantsoen inslaan, waaronder ook een paar blikjes bier voor ’s avonds.

We dachten dat de kassierster grappig wou zijn toen ze zei dat ze ons dat bier niet kon verkopen omdat het nog geen tien uur was. Ik keek even naar de klok, ze volgde mijn blik. Ze zei dat het zelfs om acht voor tien niet kon. Dat is een Schotse wet.

We zijn dan maar even bij de toeristische dienst langs gegaan, hebben dan het bedrag in nikkel bij elkaar gezocht (anders neem je daar aan de kassa toch de tijd niet voor) en zijn die blikjes gaan halen.

Gelukkig moesten we ons ID niet voorleggen om aan te tonen dat we oud genoeg waren.

Hij zat samen met ons op de ferry. En we hadden een beetje veelzeggend naar elkaar gekeken, hij en ik, toen een paar mensen met kinderen op het bankje waar we zaten, kwamen plaats nemen, waarbij één van de kinderen haast op zijn schoot kwam te zitten, waardoor hij met een ruk opschoof en haast op mijn schoot kwam te zitten.

Zoals gezegd, we hadden elkaar eens veelbetekenend aangekeken, waarop we aan de praat geraakten. Hij was oorspronkelijk van de Macrae Clan, zei hij. Hij had geen kilt maar wel de plaid met hun kleuren. Die droeg hij trouwens ook niet op die boot. Hij droeg een jeans met een jeansvestje, had wel lange haren, waar hij een bandana, eveneens in jeans, over geknoopt had.

Hij wou ook wel eens naar Brugge. Dat had hij zichzelf al lang beloofd. Hij woonde wel op Arran, al kwam hij uit de echte Highlands, maar Arran … “Arran is scenery” wist hij te vertellen.

Wat ik van Brugge dacht, heb ik maar wijselijk voor mezelf gehouden.

Kermis een gezellige bedoening?

Dat vonden wij niet bepaald toen we in Calais even over de kermis liepen. Haast het hele plein stond vol met open geklapte aanhangwagens -aan één hing de vrachtwagen nog aan- met geautomatiseerde lunaparken. Bij één ervan was een man de voorraad aan het aanvullen.

Niets gemoedelijk, alleen maar voor het binnenrijven van de poen!

In Calais hebben we niet meer de overrompeling van asielzoekers gezien.

Wat we wel ervoeren was de opvoering van de controle. ID-kaarten afgeven aan de Internationale politie, aan de UK border-loketten én het openen van de koffer bij P&0 ferries zelf. Mogelijk was dit laatste om te verhinderen dat zij zware boetes zouden krijgen als er toch mensen via hun ferries de overkant zouden bereiken.

Die overvaart is voor ons het begin van een vakantie, voor die mensen is dat het begin van wat zij van hun leven verwachten.