Fraude – Wizzewasjes

Er was de tijd dat we een boek verkochten en dat de koper een briefke van 50€ bovenhaalde. We waren er op voorzien. We hadden kleingeld en het risico was voor ons. Een briefke van 100€ weigerden we sowieso.

Er kwam de tijd dat het niet zo erg was als er geen kleingeld voorradig was, al hadden we dat altijd wel. “Kan het ook mobiel?” werd meer en meer geaccepteerd zowel van koper als verkoper.

Nu gaan de banken de naam op de overschrijving controleren. Die naam moet overeenkomen met die aan welk het rekeningnummer gekoppeld is. En ik dacht dat dat niet zou gelden voor mobiel betalen maar in het artikel¹ staat wel degelijk vermeld dat als er, bijvoorbeeld meerderen samenleggen, je niet gewoon een voornaam kan invullen. De volledige naam moet correct zijn. De betaling kan wel doorgaan maar het risico is … niet voor de bank.

Ik zie dat al op de boekenmarkt. “Op welke naam?” En afhankelijk van wie ontvangt wordt dat dan: “Luc met C en Wammes met twee emmen” of “Specimen met C en geen A”. Dat wordt lachen.

Ik denk niet dat het zo’n vaart zal lopen, maar ik zou toch liever zien dat ze de fraudeurs zouden pesten in plaats van de eerlijke betaler.

pske van mske:

“Wammes” en “Specimen” komen uit een tijd van nicknames. Maar dat is lang geleden. De letters zijn anders, maar het probleem komt wel ongeveer overeen.

Uitgelichte afbeelding:

Gegenereerd met Artificiële Intelligentie – Image Creator in Bing (aangepast voor uitgelichte afbeeldingen).

____________________
¹ Het Nieuwsblad

Gisteren dartelde ik fris en vrolijk naar beneden om aan de dag te beginnen. Ik wist wat ik wou doen. Ik wist wat ik zou doen. Ik wist wat ik zeker niet ging doen. Ik wou namelijk gewoon thuis blijven en één en ander bijwerken.

Toen kwam de postbode. Er was één brief en die was al meteen raak. Ik verschoot me halfdood, de andere helft ging aan het bibberen en beven.

In die brief stond dat, omwille van een vermoeden van fraude, mijn kredietkaart geblokkeerd was. Ik moest maar even bellen voor meer informatie.

Om een lang verhaal kort te maken, na het menu doorlopen te hebben vroeg men mij om te wachten en dat deed ik … vreselijk lang.

Ondertussen raakte Luc niet op de kaartgegevens en ik kreeg de kouw seskes, ik duwde de telefoon af en ging kijken via de app. Er was niets te zien.

Ik belde terug en om een lang verhaal kort … je weet wel.

“Ben je wel zeker dat die brief echt is?” vroeg Luc. Wat ga je doen als ze je kaartnummer vragen? vroeg Luc. Dat hadden ze al, dat stond in de brief. Maar zij … zij vroegen niks. Ik wachtte.

“Wat als het fraudeurs zijn?” vroeg Luc. “Ik ga de bank bellen” zei Luc. Maar daar geraakte hij niet binnen want je moet er een code ingeven.

Ondertussen had ik al geen kouw seskes meer, maar liep het zweet van errezze in mijn ogen. Ik duwde de telefoon af en belde zelf naar het nummer van ons kantoor.

“Kan je deze namiddag langskomen?” vroeg ons kantoor. Dat konden we.

En dan is het precies om dood te vallen. Die bellen dat nummer en hebben onmiddellijk verbinding.

En ja, daar hadden vlerken met lange vingers met hun vuile fikken aan die kaart gezeten, drie keer dan nog wel.

Ik krijg een andere kaart. Deze mocht vernietigd worden. Het bedrag zou er wel af gaan, maar dat ging wel teruggestort worden. Ik moest me geen zorgen maken.

Neen? Die kaart wordt enkel gebruikt voor internetaankopen, eens een tankbeurt tussenin en verder als veiligheid voor op vakantie. Met onze eerste ervaring op Engelse bodem in gedachten heb ik toch liever een visakaart bij de hand.

Nu afwachten:

Geraakt die kaart op tijd hier? Waarschijnlijk wel, maar ik mag toch eens dramatisch uit de hoek komen.
Gaat dat bedrag dat er af gaat er terug opstaan vóór ons vertrek? Want zie je, door al dat gedoe heb ik niet gevraagd over welk bedrag het juist gaat.

De errezze en de kouw seskes zijn weg. Wat bleef was woede.

Heb ik nu van kolère met de deuren gegooid, zoals ik vroeger zou gedaan hebben? Bah neen, dat doe ik niet meer.