Je leest niks anders meer. Haast overal worden stiekeme camera’s ontdekt, nu tot op jeugdkampen toe. En dan lees ik dat er soms ook zo snel mogelijk voor psychologische bijstand wordt gezorgd.

Dat was ooit anders. Die keer in het zwembad, wij zo’n 16-17 jaar oud.

Ineens begon één van mijn klasgenoten te gillen dat er mannen door het dakvenster stonden te staren. We keken allemaal omhoog. En ja, de dakwerkers die even niet aan het dak werkten …

Onmiddellijk kwam de aanmaning dat het gegil moest stoppen. Ook werd er gezegd dat ze zich niet moesten aanstellen.

Later, terug in de school kregen we allemaal een preek omdat we ons in het openbaar niet naar behoren hadden gedragen.

De mannen hebben mij niet gezien,  die eer viel enkel die meisjes te beurt die pal onder dat dakvenster zaten, de meesten waren beschut. Maar voeten en kuiten zagen wij ook wel.

Sederdien heb ik altijd opgepast voor dakvensters bij kleedcabines.

Maar wc’s in sanitaire voorzieningen zijn ook niet veilig meer. Meestal denk ik er niet aan maar zo soms hé, dan kijk ik of er niks onder of boven de wand doorgestoken wordt.

En dan zijn er nog de schoenen met cameraatjes in de tippen om onder rokken te gluren. Dat hoor je de laatste jaren wel minder.

Maar ik loop eigenlijk toch meer met een lange broek.

Dan lees ik bij de reacties bij HLN dat de mensen niks meer kunnen verdragen, dat er vroeger wel overal gaten geboord waren om te gluren.

Dat was ook zo, vaak waren die dan dicht gestopt met kauwgom, maar Luc haalde nog wel wat aan dat vroeger ook kon maar nu niet meer.

Ik vraag me meer af of die gluurders niks ontberen in hun leven …