In een reactie op het log over mensen die plots niet meer praten wou ik het hebben over een vroegere ervaring. Ik was kind en had een vriendin. Maar het bizarre met die vriendin was dat die me blijkbaar niet kende als ze bij anderen was, Dan negeerde ze me compleet.

Ik was een kind en dacht dat het aan mij lag. Maar toen ik de waarheid inzag, maakte ik een eind aan de vriendschap.

Mede door dat log over die mensen die plots niet meer praten, dacht ik dus ook aan het krantenartikel dat ik een poos ervoor had gelezen over het feit dat je een vriendschapsbreuk even erg kan zijn dan liefdesverdriet¹.

Dat artikel heb ik eens terug opgezocht, want het is een feit, ik heb geen noemenswaardig liefdesverdriet gekend.

Maar ik heb wel, een paar keren te veel, enorm geleden onder het beëindigen van een vriendschap, zelfs als ik ze soms, na lang pogen het recht te trekken, zelf beëindigde en dan was ik achteraf ook nog boos op mezelf dat ik het zo lang laten aanslepen had.

Ooit hoorde ik iemand commentaar geven over iemand die na enkele maanden al een nieuwe partner had. Dat verbaast me. Niet dat die persoon al een andere partner had, maar wel dat iemand dat zei. Mensen oordelen te snel en vaak zonder de voorgeschiedenis te kennen.

Maar bij verloren gegane vriendschappen doe ik er telkens langer over. Véél langer.