mske is gek op rode bonen. Jawel, rode bonen. Die bonen zijn natuurlijk niet rood. Het betreft hier gewone witte bonen in tomatensaus.
 
Moe had dat nooit klaar gemaakt. Toen mske de eerste keer “My Name is Nobody” zag en ze zag Terrence Hill zo smakelijk die pan bonen uitlepelen met een houten lepel, dan wou ze dat ook eens proberen.
 
Ze kocht een pot en sedertdien is mske daar verlekkerd op.
 
En toen ze zich eens luidop afvroeg wat ze zou klaarmaken voor ’s avonds zei, een toen nog kleine, Zus: “Ik lust geen rode bonen”. En sedertdien heet het gerecht officieel “rode bonen” ten huize van mske.

Oh, Mevrouw ms, Monsieur de la Petite Dee zit in de problemen! De persoon die zijn dossiers doet kan het niet gevolgd krijgen. Alstemblieft, Mevrouw ms, wil jij die hoop kak niet opkuisen.

En mske werkte tien uur op een dag en meneer Sloddermans ging mooi op vakantie en Monsieur de la Petite Dee ging de nieuwe dossiers ook binnenbrengen ter compensatie voor de twee weken inkomensderving die mske anders ging hebben. Ah, ja, waar zijn die dan?

Nu zijn, op vier na, alle achterstallige dossiers van Monsieur de la Petite Dee gedaan en is hij met een lijstje grieven naar meneer Sloddermans gestapt, want dit slikt hij niet en daar bedriegt mske hem en bovendien is het lettertype van mske te groot.

En al zijn grieven zijn dingen die ooit met meneer Sloddermans waren overeen gekomen en mske mag weeral dossier na dossier uitleggen hoe de afspraak luidde en ook waarom bij sommige dossiers, die gemaakt werden samen met een confrère er een verschil bestaat. En steeds opnieuw, steeds opnieuw haalt meneer Sloddermans er een nieuw dossier bij, waar weer niks aan scheelt en op het laatst is mske boos geworden en ze heeft gevraagd of het daarom was dat haar factuur van 2.200€ nog niet betaald was en dat ze het beu was en dat zij ook werkte om eer en genoegen aan haar werk te hebben.

En meneer Sloddermans krabbelde terug! Hij krabbelt ten slotte altijd terug.

Maar nu heeft mske dus helemaal geen zin meer in dossiers, het is toch nooit goed. Het was niet goed voor moe, het was niet goed voor Ex en voor al die anderen die er minder toe deden, maar toch staan ze keer op keer aan haar mouwen te trekken als er iets doen valt.

Domme mske, die dacht dat na de oplossing van het dilemma er eindelijk rust ging komen.

“Ik heb Slow altijd al een sul gevonden” zei de moeder van Kim en de Rebel “zich zo laten ringeloren door SS“.
 
mske, die wel zag dat zij eerder van de ringeloorders dan van de geringeloorde kant was, zei vergoelijkend dat je niet mocht noch kon oordelen als je de situatie niet kende. “En toch vind ik hem een sul” hield ze vol.
 
mske, die er niet van houdt om te discuteren met mensen die tóch zinnens zijn hun gelijk te halen, antwoordde niet meer, aangezien discuteren met betweters nu niet direct op haar verlanglijstje van uit te voeren zaken staat.
 
Later op de avond wist de vrouw te vertellen dat Wachtebroer het huis niet wou verkopen dat ze gemeenschappelijk bezaten en dat zij dat wél wou en ze vroeg zich af hoe ze nu zo een dwarsliggende man moest overtuigen. En mske antwoordde dat ze het volledig met de man eens was. Het huis dat in een duurdere buurt lag, bracht meer op dan het huurgeld dat zij moesten betalen.
 
Dit voorval dateert van een jaar terug, met de kermis in Slow’s dorp.
 
Enkele maanden later verliet de vrouw Wachtebroer. Ze had een nieuwe vriend, al 6 maand en alhoewel die vriend de reputatie had om zijn minnaressen uitermate snel te dumpen wou de vrouw toch de volle pond aan die kerel besteden, huurde iets anders en liet Wachtebroer en de kinderen achter.
 
Wachtebroer leed in stilte en vertelde Slow en mske dat zijn vrouw had gezegd dat ze alles eens op een rijtje moest zetten en dat ze nog moest overleggen of ze terugkwam of niet. Hij hoopte van wel, dan konden ze samen aan de relatie werken. mske heeft toch maar haar mening gegeven over dat “aan een relatie werken”.
 
Later belde Wachtebroer Slow op en wist te vertellen dat het gemeenschappelijke huis verkocht was en de opbrengst verdeeld en dat zijn vrouw overlegde om terug te komen, maar hij had gezegd dat hij nu alles eens op een rijtje moest zetten en dat hij nog moest overleggen of ze wel kon terugkomen of niet.
 
En op dit punt van het verhaal bijt mske altijd op haar tong om toch zeker niet te zeggen wat ze denkt. Wat mske denkt? Dat er mensen toch ver gaan en veel riskeren om toch maar hun eigen goesting door te drijven.

Soms vraag je je af waar sommige mensen hun verstand zit … als er tenminste al verstand aanwezig is.

Staan ze daar midden op de straat de renners aan te moedigen terwijl ze toch goed kunnen weten -als ze al iets willen weten- dat ze daardoor die renners storen.

Maar wat doe je nu met zulke grote leubbes? Je kan ze moeilijk een pak voor hun broek gaan geven.

Onder het motto: “Je moet alles eens gedaan hebben in je leven” hebben Slow en mske vandaag nog een andere nieuwe ervaring opgedaan.
 
De vervangwagen moest vandaag binnen en als ze die nog langer nodig hadden moesten ze 40€ per dag betalen. En dat vond mske wat te veel van het goede, dus gelastte ze alle plannen voor het weekend weeral af en besloot de auto binnen te doen en te zien hoe ze thuis konden geraken.
 
Gelukkig mocht die auto tegen Tienen binnen gebracht worden.
 
mske bekeek de site van de lijn en geraakte er niet wijs uit. Dus belde ze op. Ze konden lijn 13 nemen tot Neerwinden Wange dorp, maar daar moesten ze de belbus inschakelen. Dat hebben ze gedaan.
 
En toen de dame aan de telefoon haar zei dat die belbus ook aan de bushaltes moest stoppen en haar niet tot de deur zou brengen moest mske eigenlijk lachen. Want de halte “kapelleke” die ligt hier 50m verder dan de voordeur en de halte “berg” die ligt naast het kerkhof, dus 50m achter de achterdeur.

Ze worden hier compleet gek! Na een week stress, maar dan ongelooflijke stress, was het eindelijk hopelijk zo ver.
 
Na een ongelooflijk onmogelijke namiddag, een ongelooflijk onmogelijke avond, gevolgd door een nog ongelooflijker onmogelijke nacht. De constante telefoontjes, het onweer, mskes maag die de stress niet verdroeg en het ganse boeltje er wou uitgooien. En dan deze morgen, het verlossend telefoontje: “ze gaan binnen”. En dan weer het verlammend afwachten voor het resultaat.
 
Toen mske zich om 6u niet meer kon houden van ongerustigheid, nam ze voor de zoveelste keer de gsm en belde! Ze vroeg: “waar ben je?” en kreeg als antwoord:

OE … A … OE … A
Jan Decleir
Colruyt van St. Truiden.
Al die willen te kaap’ren varen
Het is gelukt!

mske is dan maar opgestaan en vijf minuten later stonden ze hier in de keuken te dansen, weeral op datzelfde liedje!
 
Mensen!

mske zit tegen het plafond. Haar armen zijn zjust slappe vanillepap.

Er zit er ene in haar hoofd met een hamerke te boenken die er precies uit wil!
 
Het moet nù! Want ze houdt het niet meer uit.