Het zou blijkbaar weer gaan vriezen
Om de moed niet te verliezen
De vrieskou wordt verwacht
Gedurende de nacht
Dus geen reden om te kniezen
[© ms – 28 februari 2025]
Ja, ik weet dat het nog vroeg is om te denken dat we die vrieskou kwijt zijn. Die kan nog terugkomen tot in mei de ijsheiligen gepasseerd zijn.
Eigenlijk zou het meer geleidelijk mogen gaan, want van dat op en af gaat een mens valse hoop koesteren. Deze mens dan toch.
Ooit had ik mijn vader horen zeggen: “Ons Maria, dat is een rare”. Het was vriendelijk bedoeld, dat wel. Hij had het dan over het feit dat, als ik een verrassing kreeg, als versteend en bewonderend kon blijven staan, terwijl mijn broer, als het hem overkwam, er als door een wesp gestoken op af vloog.
Ik heb dat nog altijd een beetje, zoiets moet doordringen.
Een andere eigenaardigheid, waarvan ik me pas later bewust werd, was dat ik, als ik iets nieuw kreeg, dat liever niet ging gebruiken of aantrekken. En al wist ik indertijd niet waarom, nu weet ik dat wel. Eens je iets gaat gebruiken is het slijtproces ingezet. En als kind kreeg, wàt ik kreeg, direct de status van een schat.
Eigenlijk heb ik het niet zo begrepen op feelgood romans of hun schrijvers, maar die ene -die ik hier niet ga noemen- vind ik best doenlijk als ik zo een beetje tijd te passeren heb. Of was dat nu ook aan die Lipitor te wijten?
In elk geval, er ontbrak me nog één roman uit die reeks en deze week, met die ellendige hoest, heb ik die bij Standaard Boekhandel besteld. Sinds de dag dat die roman in huis was, lag die hier naast mij. En ik bekeek hem en had plezier voor als ik hem zou gaan lezen. Wat deed ik niet? Hem gaan lezen.
En daar herken ik dan dat rare uit mijn kindertijd. Het plezier dat ik beleef aan een belofte, ongelooflijk.
Ik ben er in begonnen, terwijl Luc, voor de tweede keer op twee dagen tijd, wat tijd ging passeren bij de dokter. De oppepper zal nodig geweest zijn, zeker.
En nu, nu ik er in begonnen ben, ga ik natuurlijk verder lezen. Tja, nu is er geen stoppen meer aan.
Ons bezoek aan de verschillende tentoonstellingen van Panamarenko stond al langer gepland, nog voor alles ineens naar Panamarenko begon te wijzen.
Er was het dunne boekje over Panamarenko dat ik op een boekenverkoop voor 1€ op de kop had weten te tikken en het meenam naar de boekenmarkt, waar een potentiële koper me nogal geringschattend bekeek toen ik hem vertelde wat het moest kosten en toen sneerde: “En dat voor een boekske dat ge verniet bij de gazet hebt gekregen”.
Waarop ik heb besloten dat ik het boekje zou houden, gezien onze bovenvermelde planning voor die verschillende tentoonstellingen. Zo zou ik me wat kunnen inlezen.
Zo hadden we ook gezien dat: “Een nacht in het museum” één van hun afleveringen aan Panamarenko zou wijden1 en wel aan “Bing of the Ferro Lusto”. Die “Bing of the Ferro Lusto” waren wij eerder al tegen gekomen en wel in 2022, in de grote hal van de Verbeke Foundation.
En ja, ik was benieuwd wat voor interessante dingen Thomas Vanderveken ons daar over kon vertellen.
En ineens kwam VRT max op de proppen met “Uit het archief: “Het universum van Panamarenko” (Canvas, 2014)2.
Uiteindelijk zagen we deze reportage dan als eerste. Er zaten dingen in, die ik ooit, lang geleden, in “Echo” nog had gezien, maar in die tijd had het me geleken of Panamarenko niet écht serieus was genomen.
Het werd een mooi gesprek met een kunstenaar die geen blad voor de mond nam en het uitdrukte zoals hij het dacht.
Een kleine opmerking bij deze reportage, aangezien het niet altijd over de inhoud alleen moet gaan: Annemie Tweepenninckx3 heeft een fantastische stem én, wat zeer belangrijk is, ze articuleert. Ze is een plezier om naar te luisteren als je kwakkelende oren hebt.
En ja, zoals te verwachten was, zaten we op 11 februari voor de buis voor “Een nacht in het museum”, wat volledig aan de verwachtingen voldeed. Waarom heb ik daar ook aan getwijfeld?
De aflevering over “De dood van Marat” van Jacques-Louis David, wat ik nu niet als eerste zou opnoemen als het over mijn favoriete schilderijen zou gaan, was trouwens ook een topper.
En dan kwamen de drie musea aan bod, vorige …
En hier stopt het. Zover was ik met de voorbereiding toen dat gesnotter en die hoest roet in het eten kwam gooien. Sedertdien schuiven we Panamarenko al twee weken voor ons uit. Ook vandaag lukte het niet.
En al zijn we dan -voorlopig nog- niet ziek -jaja, Luc doet ondertussen ook mee- het is ook niet niks en ik zie me niet met een mondmasker door een museum lopen, laat staan door drie.
____________________
Als je vroeger ergens naar de sanitaire voorzieningen wou was het klaar en duidelijk in welke deur je binnen moest -of mocht- gaan. Een simpel tekeningetje maakte je dat duidelijk.
Als dat nu het geval is moet je bij sommige gelegenheden al hiërogliefen kunnen lezen en kan je best je hoofd efkes binnen steken om te kijken of je wel juist zit. Gelukkig is het niet overal zo, maar ze bestaan, die gelegenheden.
Veel discussie over sanitaire voorzieningen dat wel, maar het is eenvoudig op te lossen, voor mijn simpele geest dan toch.
Als ik zeg dat ze gewoon de wc-hokjes tot beneden en boven dicht moeten maken, in elk hokje een vuilbakje voorzien en de urinoirs achterin, kan alleen een erg preuts persoon daar aanstoot aan nemen.
Maar dat vindt men een dom idee, want met die houten wanden is het gemakkelijker om te kuisen. Voilà!
Als ik thuis ben, drink ik ’s morgens, op mijn nuchtere maag, één liter water, een zjat koffie bij het ontbijt, daarna nog twee zjatten koffie (minstens), drink vaak een donkere Leffe 0,0% bij het noeneten, een paar mokken thee in de namiddag, een zjat koffie bij het avondeten en een mok kruidenthee een uur voor het slapen gaan.
Terwijl ik, als we weg gaan, na de liter water en de drie ochtendzjatten koffie eigenlijk enkel ergens onderweg nog een tasje koffie ga drinken -of twee- en een watertje bij ’t eten.
En als ik dan ’s nachts wakker wordt van geweldige krampen in mijn kuiten of voet, heb ik dan een drankprobleem?
Dan noem ik het liever een drinkprobleem.
Ze gaan het ons wel heel moeilijk gaan maken. De brug over de E40 in Bertem wordt vernieuwd, vanaf vandaag zal er hinder zijn1. En dat terwijl Bertem toch al een cruciaal punt was als het over druk, drukker, drukst gaat. Daar komt namelijk de E314 de E40 vervoegen. De werken zouden pas eind 2026 beëindigd zijn.
Voor Antwerpen zijn er -zij het minder eenvoudige/gemakkelijke- alternatieven, maar voor de richting Gent wordt het zuchten en zwoegen: eerst de brug van Bertem, daarna de oprit naar de Ring, daarna het Viaduct van Vilvoorde. Mogelijk gaan die twee eerste zelfs helemaal samenspannen, dat doen ze nu soms al.
Een mens zou overwegen om de avond voordien al te vertrekken en ergens onderweg een hotel te zoeken.
____________________
En wat doet een mens zoal tijdens een zelfopgelegde quarantaineweek? Een beetje prullen opruimen die niet opgeruimd dienden te worden, wat lezen, een hele reeks “Ludwig” ineens bekijken, alle afleveringen van “Een nacht in het museum” bekijken, wat blogs schrijven die onder normale omstandigheden waarschijnlijk niet geschreven zouden worden, …
… en een spelletjesapp op de telefoon zetten. Ik zocht Tetris, dat leek nergens op. Dat moest er af. Ik vond een paar andere …
Kort verteld, ik heb een beetje een studie gemaakt van een paar beschikbare spelletjes in de Play Store.
De meeste die ik bekeken heb, zijn er na één keer spelen terug afgegooid, want na élk niveau dat je uitspeelt, moet je een ad bekijken. En dan verstaan ze het om één niveau uit gewoon 5 zetten te laten bestaan. Natuurlijk kan je ook het spelletje kopen, zonder die vervelende ads. Jaja, zo zeggen ze dat zelfs zélf: “no annoying ads”.
Er zijn er die het anders spelen, zo kan je een ingewikkeld spelletje geconcentreerd en met plezier zitten spelen maar je gaat kapot. Dat is brute pech! Of toch niet. Want je kan natuurlijk munten inleveren en als je er niet genoeg hebt kan je een ad bekijken en voortspelen. In mijn perspectief is dat valsspelen en heet dat omkoperij op klein niveau.
En dan zijn er de spelletjes die ik, lang geleden, op de pc ook speelde, zoals Mahjong, Patience, FreeCell, Spider Solitaire én Mijnenveger. Die zijn doenbaar. Waarom? Omdat elk niveau wel degelijk uit een spel bestaat en het spel langer duurt dan de ads. En omdat je, als de ad begint, het spel gewoon kan afsluiten. Je krijgt die ad toch wél te zien de volgende keer dat je het spel opstart.
Maar bij sommige daarvan is het dan weer een kwestie van snel zijn, want als je wat treuzelt, gaat het spel aanwijzingen geven, waardoor je je een kleuter gaat voelen en denkt: “Ja ja, ik kan dat wel alleen”.
Het wordt tijd dat die quarantaine afloopt. Dàt denk ik ervan.
Ergens in de eerste week van deze maand kreeg ik een whatsapp van Kleindochter, met onderstaande link1, voor een magazijnverkoop bij Standaard Boekhandel, in bijlage.
Ze vroeg: “Iets voor jullie?”.
Ik antwoordde: “Gade mee?”
Als ze geen les had, kon ze op vrijdag mee.
Omwille van dat gesnotter en de serieuze hoest, waar ik het gisteren over had, besloten we een week thuis te blijven, maar voor die magazijnverkoop maakten we -ook- gisteren wel een uitzondering.
Toen we binnenkwamen in die enorme hal stond er al een file aan de kassa’s die eigenlijk de hele omtrek van de zaal lang was. En ik dacht: “Hier koop ik niks, met zo’n wachtrij”.
Maar die boeken hé. En we doken er in en keken en bewonderden en waren binnen de kortste keren Kleindochter kwijt. Waar wij kijken bij wat ons interesseert en misschien interesseert, wil Kleindochter àlles gezien hebben, dat is niet alleen in musea zo, dat is ook bij een magazijnverkoop zo.
Toen wij klaar waren, gingen wij maar aanschuiven en terwijl Luc en ik die file volgden doorheen de hal in de breedte, de helft van de lengte van de hal, nog eens de hal in de breedte, de halve lengte van de hal, …
Enkel de laatste helft van de lengte en de voorgevormde slang aan de kassa hebben we met ons drieën afgelegd.
Ik dacht dat we er een uur over hadden gedaan, maar volgens Luc zou het eerder anderhalf uur kunnen geweest zijn. Wat eigenaardig was, we hebben ons geen seconde verveeld.
En we hebben afgesproken dat, als Standaard Boekhandel ooit nog een magazijnverkoop doet, wij weer van de partij zullen zijn.
____________________
Het was niet bepaald de plezantste periode om mee te maken, al liep het in het begin wel los. Ik heb het nu over de zes weken die het zou duren eer die Lipitor volledig uit mijn corpus verdwenen zou zijn.
Die eerste week, ja, daar zag ik al verbetering. Ik twijfelde niet meer zo hard aan mijn bril, mijn oren stopten met dat overdadig jeuken en ik voelde alsmaar minder die dreiging achter mij.
Hoe verder het vorderde, hoe meer ik weer mijzelf ging herkennen. De vakanties werden niet meer gevuld met bezorgdheid van wat thuis weer loos kon zijn en ik kon er weer meer van genieten.
Maar! Wat erger werd, maar dan wel héél erg, waren die stresspieken, met die paniekaanvallen. Zo heb ik er drie gehad. Over die ene in de Colruyt heb ik op het blog verteld, de twee andere waren niet minder erg, maar met een minder drastische reactie.
Plots ging die stress ook liggen, niet langzaamaan maar van de ene dag op de andere.
Er kwam wat anders in de plaats. Ik had een ijl hoofd en ik leefde als het ware in een irreële wereld. “Dat zijn afkickverschijnselen” zei een vrouw op de boekenmarkt. Ik kon dat best geloven al kon ik het niet weten, aangezien ik nooit eerder met dat soort zaken te maken had.
Het duurde anderhalve week eer ik dacht dat er opheldering zat aan te komen. En ineens was het weg, we gingen terug eens zwemmen, we planden allerlei uitstappen voor deze voorbije week, maar dan stond ik toch op met wat gesnotter en een serieuze hoest en schuiven we de hele planning maar weer opnieuw voor ons uit.
Die zes weken zullen pas op 25 februari voorbij zijn. De laatste stuiptrekkingen? Of toch ergens iets een vies beestje tegengekomen?
Waar was ik wél blij om? Dat die hele pakskes- en postgeschiedenis en ook die e-mail uit China niet voorgevallen zijn tijdens die periode met die stresspieken. Dat zou me nogal een situatie geweest zijn.
zullUitgelichte afbeelding:Gegenereerd met Artificiële Intelligentie – Image Creator in Bing (aangepast voor uitgelichte afbeeldingen).
Toen ik die e-mail kreeg van Amazon, die me vertelde dat de levering van mijn pakje door onvoorziene omstandigheden niet door kon gaan op 10 februari zoals voorzien, werd me ook gevraagd om hen te contacteren als ik mijn pakje niet had op 14 februari. Op 14 februari was ik niet thuis en dacht dus: “Ach ja, de post staakt, misschien nog maar een weekje afwachten”.
Maar, zo dacht Luc, als het pakje dan nooit aankwam, was dat misschien een reden voor Amazon om te zeggen: “Eigen schuld, dikke bult”. Dus ik verwittigde hen op zaterdag. Krak daarna las ik dat de geblokkeerde sorteercentra van Bpost overvol zaten1 om op zondag te lezen dat de staking gebroken was2. Het artikel werd daarna nog wel aangepast maar het belangrijkste was dat, wie aan het werk wou gaan, dat ook kon.
En ik dacht dat mijn pakje toch niet de hoogste prioriteit zou hebben.
Op maandag beloofde Bpost me dat het pakje op dinsdag 18 februari in de pakjesautomaat zou liggen.
Dat deed het dan ook.
Uitgelichte afbeelding:Gegenereerd met Artificiële Intelligentie – Image Creator in Bing (aangepast voor uitgelichte afbeeldingen).
Powered by WordPress & Theme by Anders Norén
Zoek
