Wizzewasjes

Het is niet omdat het mag … dat het moet!

Categorie: Za za, ze & zo (Page 7 of 951)

De kerstboom staat al meer dan een week

Ergens rond Halloween vroeg ik me af …

Hoe zat het nu juist? Vorig jaar, toen we de kerstboom gingen weghalen? Ons boomke was hier gekomen als een tweedehandsje van een rommelmarkt en had nog 15 jaren goeie dienst gedaan. Maar het ging niet goed meer, we konden niet meer verstoppen dat zijn takken aan de achterkant wat schraal leken. We zouden hem wegdoen.

Maar hadden we dat nu gedaan, of zouden we dat nog doen? We hadden hem weggebracht, wist Luc.

Op Halloween kwam het besef: we hadden geen kerstboom meer, al hadden we toen wel gedacht dat we in de nasleep wel ergens een ander tweedehandsexemplaar op de kop zouden kunnen tikken. Maar dat hadden we niet gedaan. En nu hadden we nog geen kerstboom



Onze kerstboom staat hier nu een dikke week, een beetje in de weg in de eetplaats. Volgende maand pas, op 7 december zoals gangbaar is, gaan we de rest van het kerstgerief van de zolder halen en hem aankleden.

Een soort van kerstgevoel?

Voor de deur van “den Aldi” zat een man met een kartonnen bekertje voor zich, een hond naast zich en een verschillende soorten voedsel, voor hem en voor de hond, nog in de verpakking, rond hen.

Ik zei goeiedag en liep binnen. Het wrong.

Oh ja, ik ken de excuses dat je beter wat bruikbaars geeft dan geld, dat ze het toch allemaal opdrinken en weet ik veel wat. Maar het wrong.

En het wegen en afwegen begon. Er lag al zoveel en het hondje had geen honger, dat bleek uit de brokken die hem onaangeroerd voorgeschoteld waren.

Afwegen dus, weegschaal zijnde: of doen of je neus bloedt en doorlopen of overeenkomstig met je geweten wel geven en denken dat je betoept bent.

Wat zou jij doen?

Gelukkig heeft een vraag van Luc de doorslag gegeven.



En we reden ineens door naar Sint-Truiden, want de automaat van de bank deed het niet en het Kruidvat had niet wat ik zocht; gelukkig had onze Lidl het gewenste wel anders moesten we ook nog die van Sint-Truiden aandoen en daar ben ik geen fan van. Dan liever die van Hannut.

“Lopen we eens bij de Action binnen?” vroeg Luc en daar ben ik ook geen fan van maar hij wel een klein beetje.

Maar eens binnen … Een hele Action vol met kerstspullen. Een echt kerstkraam op groot formaat. En volk, veel volk. Eerst vond ik het maar niks, maar een beetje verder van de ingang en de kassa’s verwijderd ging het beter.

Ik laat me niet snel verleiden maar die ene soort mokken … oooh. Niks te zoetsappig, niks kerstkerel, maar gewoon een tafereel waarbij ik de kaneel kon ruiken. En ja, ik dacht: “Goed voor de Glühwein”.

Ik heb nooit zoiets als een kerstgevoel gekend, maar toen ik bij die Action buiten liep met een paar prullen voor in de kerstboom en die vier mokken, dacht ik toch van wel, het voelde goed.

“Hoe oud zijn wij eigenlijk?” vroeg ik aan Luc, maar eigenlijk vielen onze aankopen nogal mager uit tegen de overvolle winkelkarren die er buiten reden.

En ik dacht aan de Kringwinkels waar de kerstspullen op een hoop bij elkaar zijn gezet voor hun kerstbeurs op 16 november en waar je dus tot volgende zaterdag niks van kan kopen en ik dacht dat Action daar groot profijt mee deed.

Catastroficus (M/V) en (mv)

Luc kwam met de vuurvaste glazen kom de eetplaats in en die gleed uit zijn gehandschoende handen, kletterde op de grond en versplinterde in vele stukken. Het spijtige aan de zaak was dat de bonen, voor het middageten, er ook nog in hadden gezeten.

“Net zoals die keer met de spinazie” sakkerde hij, maar dat is lang geleden.

En ja, we aten dan maar zonder groenten. “Die arme bonen” dacht ik.

Een dag later, loop ik met het lege glas naar de eetplaats en wil het op de eettafel zetten en blijf met mijn duim in mijn haar hangen. En met veel gekletter slaat dat glas tegen de grond en steekt Luc zijn hoofd tussen de deur van de keuken. “Het kleine Ikea glas” zeg ik.

Ondertussen is de vuurvaste kom vervangen door drie andere exemplaren, want ja, Luc wil op zeker spelen.

Het drinkglas echter niet. Wat doen een mens nu met één glas van een reeks? Er uit drinken natuurlijk, maar het hoeft echt niet vervangen te worden.

Het vliegmasjien

De boekenmarkt van zondag was druk, de boekenmarkt van zondag was luid, de boekenmarkt van zondag leek irreëel. Achteraf dacht ik: “Wat is hier gebeurd?”

Van bij aanvang stonden er overal gegadigden. Van bij aanvang was er een geroezemoes dat de hele dag aanhield.



Zondagavond lag ik in bed en ik hoorde … “Vliegt hier nu een vliegtuig over?” vroeg ik Luc. “Neen” schrok hij. Die was verdorie al in dromenland.

Ik wist dat het geen vliegtuig kon zijn, zo met mijn dekbed op mijn oor en mijn hoorapparaten in hun oplader.

Ik spring uit een vliegmasjien
Alleen maar om jou te zien”
[Eddy Wally]

zong Tinnitus.

“Das lang geleden” dacht ik. En sliep in.

Ondanks ik dat midden in de nacht nog hoorde en bij ’t ochtendgloren ook nog was ik blij. Echt wel.

Ik was zo blij dat het zo uitzonderlijk was dat ik Tinnitus nog hoorde dat ik er een maandelijkse boekenmarkt zoals die van zondag voor over heb.

Uitgelichte afbeelding:

Het compliment bij Ikea

We komen samen aan de kassa van het Ikea restaurant, ik zoek de klantenkaart op mijn telefoon als Luc me aanstoot en vertelt dat één van de dames van de kassa had gezegd:

Uw vrouw heeft een mooi hoedje op.

Ik kijk op en zie beide dames hun duim opsteken. Mijn groene baret wordt effenaf rood van plezier en ik voel me deze keer echt wel blij met het compliment. Meestal vind ik het onwennig.

Niets om over naar huis te schrijven. Toch? Maar ik vond het wel een prettige anekdote.

Hopelijk staat mijn groene baret mij beter dan Jim.


Een feelgoodsjakosj

Het is nu toch al een poosje geleden dat ik merkte dat ik eigenlijk meer dan genoeg had van thrillers. Het gegeven is vaak hetzelfde en telkens wanneer ik een boek opende en er was een meisje verdwenen, sloeg ik het boek met een zucht dicht en dacht: “Niet wéér”.

Ik las een zogenaamde “Feel Good” roman en ik voelde me daar rustiger bij worden. Ik had zelfs minder nachtmerries.

Al snel ondervond ik dat ik niet alleen was. Een andere kraamhoudster op de boekenmarkt kocht dat soort boeken bij ons en ik bij haar. Eigenlijk hadden we ze gewoon kunnen ruilen ook. Feit is dat ze dezelfde redenen opgaf om ze te lezen. Voor de rust in haar hoofd.

Er zijn nog wel een paar kramen waar ik boeken naar mijn gading vind, maar is de verkoper er niet op uit om ze zelf te kopen.

En wat lees ik nu weer in de krant? Dat soort boeken wordt meer en meer gevraagd1. Al zijn de boeken die in het artikel genoemd worden noch bij ons kraam noch bij het andere te vinden. Maar het genre komt wel overeen.

En daarna las ik iets, iets dat echt niet aansluit op het voorgaande maar dat enkel en alleen maar ook over boeken gaat.

Alhoewel? Over boeken? Met een titel als “Als boek en tas voor elkaar gemaakt lijken” kan je al vermoeden dat het maar wéér een artikel is om de aankoop van sjakosjen te promoten: “onze redacteurs tippen zeven boeken mét bijpassende handtas”.

Van alle redenen die ze vinden om de mensen te verleiden om een nieuwe sjakosj te kopen, is dit toch wel de zotste.

____________________
1 Het Nieuwsblad
2 Het Nieuwsblad

Mijn opslagruimte

Ik kreeg een e-mail op mijn gmail. Die vertelde me dat mijn opslagruimte vol zat en dat er voor hen niks anders op zat dan mijn bestanden te verwijderen.

Ik moest echter niet panikeren. Gezien mijn account bij hen kon ik genieten van een prijs van 2,99 per jaar. Daar kon ik nu toch niet voor sukkelen.

Ik zuchtte. Niet omdat mijn opslagruimte vol zat, want dat deed ze niet. Maar ik zuchtte omdat dat soort onverlaten nooit stoppen. En dat mijn gmail zelfs geen nep e-mail van google zelf kan herkennen. Ik zuchtte en ik zuchtte.

Ten overvloede heb ik nog maar eens mijn opslagruimte gecontroleerd. Wie weet hadden ze die zelf niet vol gepompt. Maar neen dus.

Dus heb ik hun hele e-mail en dreigementen maar doorgestuurd naar Safeonweb.

En ik zuchtte nog maar eens. Want criminelen zoals dat zorgen er wel voor dat mijn opslagruimte onder mijn hersenpan wat overvol geraakt. En dat kan je niet oplossen met 2,99€ per jaar.

Misschien helpt een vroege duik in bed en het beddengoed over mijn oren getrokken.

Uitgelichte afbeelding:

    Gegenereerd met Artificiële Intelligentie – Image Creator in Bing (aangepast voor uitgelichte afbeeldingen).



Een inhaalmanoeuvre

De mist van de laatste dagen en de vondst van een paar boeken hebben me aan het lezen gezet. Daardoor is het sorteren van de foto’s van het Schulensmeer en -broek wat in de verdrukking geraakt.

Ik dacht het wel telkens en ik zei het ook. “Ik zou die foto’s moeten sorteren” zei ik dan en las verder.

Gisteren ochtend, weeral mist en ik besloot dat het toch wel het ideale moment was om er nu eindelijk werk van te maken.

Daarvoor moest de voorziene kuisbeurt van de hobbykamer dan wel wijken, maar dringender zaken gaan voor natuurlijk.

(Kijk verder onder de foto’s)

Luc maakte er ook een filmke. Dat kan hier bekeken worden.

Naar huis

wij wilden nog niet naar huis.

Dus stelde ik voor om over Diest naar huis te rijden i.p.v. langs binnendoor. Dan moest ik de gps niet opzetten en in de Kringwinkel van Diest hebben ze veel boeken …

Dat viel tegen. Die vele boeken waren gereduceerd tot één rek waar ook weeral hetzelfde van overal te vinden was. We liepen zonder iets naar buiten.

Dus stelde Luc voor om van Diest via het Gouden Kruispunt te rijden. De Kringwinkel van Tielt-Winge heeft wel veel boeken.

Dat viel tegen. Er waren veel maar waar ook weeral hetzelfde van overal te vinden was. Ik vond er wel een houten ampersand voor een prijsje. Met een plankske onder zijn Q kan die mee de dienst uitmaken van de twee andere ampersand-boekensteunen die ik al heb.

Naar huis? Dat dacht je maar. In Tienen nam Luc niet de afslag naar huis maar wel naar de kringwinkel. De Kringwinkel van Tienen heeft ook veel boeken …

En terwijl ik, zoals al eerder vermeld, sneller als kan tellen, een boek had gepakt dat ik wou -al moest Luc dat wel doen, het stond op de bovenste plank en het trapke was in gebruik- en de achterflap las en op mijn telefoon mijn lijstje nakeek om zeker te zijn dat ik het nog niet had …

… stond Luc wat verder met een ander boek te flapperen. Dit boek:

(Lees verder onder de foto)

Hoe lang zat ik daar al op te wachten, niet bepaald op dit boek maar op een boek over Léon Spilliaert.

In Tienen heb ik wel al meer kunstboeken gevonden o.a. “Van Ensor tot Permeke“, in Sint-Truiden trouwens ook. In Tienen zijn ze wel wat prijziger -de Kringwinkels van het Hageland hé- maar je doet er wel telkens nog een goeie zaak aan.

Daarna zijn we wel naar huis gereden. De dag was compleet.

Het Schulensmeer met -broek

Wij wandelen graag op niet te drukbezochte wandelpaden. Enige hulp van internet heb ik wel altijd handig gevonden om onze wandelingen op te zoeken.

Zo waren we in 2018 al twee keer aan het Schulensmeer. En twee keer moesten we op onze stappen terugkeren omwille van het broedseizoen.

Zoals ik al meer zei heeft de coronaperiode een gaping in mijn geheugen veroorzaakt en dacht ik niet meer aan het Schulensmeer. Tot ik het een goeie week geleden aangeprezen in het Nieuwsblad1 zag staan. Ze hadden het over drie wandelingen: 2,6km, 8,5km en 10km. Meer informatie vonden we ook op de website zelf2.

En ik dacht dat we dat nog gemakkelijk eens konden doen. Het is nu toch geen broedseizoen.

De wandeling kwam op de agenda voor vrijdag. Maar toen hadden we donderdagavond die Urban Run & Walk gedaan.

De wandeling verhuisde naar zondag. Maar toen kreeg ik een e-mail van Natuurpunt en die lieten me weten dat ze zondag de 10de november een gegidste wandeling organiseerden aan … ja warempel, het Schulensmeer. En ik dacht dat we dan, om eventuele gegidste wandelingen te vermijden, beter op maandag konden gaan.

Op maandag was de mist zo dik dat we hem in plakjes konden snijden. Maar na de middag zou hij optrekken. Wie niet optrok was de mist.

Zo verschoof de wandeling nog maar eens naar gisteren, dinsdag. Maar toen wist Luc te vertellen dat er mààr tot 14u zon zou zijn. Dus zijn we maar per direct in ons schoenen gesprongen terwijl we ook onze vesten hebben aangetrokken.

We vorderden traag. Er was dan ook veel te zien en veel te beleven en veel te fotograferen. Eenmaal in het Schulensbroek ging het een ietsje sneller.

Toen we na de wandeling in de auto stapten en vertrokken zag de hemel al grijs. En wij wilden nog niet naar huis …

____________________
1 Het Nieuwsblad
2 Het Schulensmeer

Page 7 of 951

Powered by WordPress & Theme by Anders Norén