Zei ik al dat in de huisjes van Center Parcs veelal dezelfde decoratie te vinden is? Ja dat deed ik al. Ergens herinner ik me waterlelies maar ik weet nu niet meer bepaald waar. Maar in de Eifel zijn het Eifeltaferelen.
Toen ik het voor het eerst zag vond ik onderstaande rechtsboven wel iets hebben. Nu we het al telkens opnieuw zagen, vind ik het niks speciaals meer al vind ik het nog altijd het meest typische van de drie.
Omwille van corona annuleerden we de mei-vakantie in de Eifel in Duitsland.
Omwille van de twijfel over corona annuleerden we ook de septembervakantie in Bayern in Duitsland. Maar we boekten een week vakantie in eigen land. Niets sensationeels, wat puur natuur en een paar plukjes Memorielaan.
We hoopten dat het zou meevallen, we vreesden dat het kon tegenvallen.
Het werd een aangename ontspannen vakantie, rustig en gezapig. We wandelden wat af in echt prachtige bossen. Maar het WOW-gevoel ontbrak.
Er waren geen magnifieke watervallen, er was geen lieflijk meer met een allerschattigst eiland, er waren geen doedelzakken om leven in de brouwerij te brengen en het was vlak, het vlakke land.
Luc zal er wel blij om geweest zijn, hij zucht en moppert namelijk wat af als hij de berggeit mag volgen, maar mijn kuiten verlangen wel wat meer vuur, iets om op te klefferen al vraag ik me steeds tijdens het klefferen af waarom ik het mezelf aan doe.
Ik weet wel dat je in de Ardennen wel wat meer klimwerk voor de benen krijgt, ook watervallen kan zien en nog wel andere dingen die een bezoek waard zijn.
Wat is dan het probleem? De Ardennen? Daar zaten alle andere Belgen al. Allee, het is te zeggen, diegenen die niet aan de kust zaten.
Vakantie in eigen land? Voor herhaling vatbaar? Ja zeker en toch een beetje niet.
Het is te zeggen dat ik voor het echte vakantiegevoel in mei en september toch eerder zal neigen naar een verblijf in een meer tot de verbeeldingsprekende omgeving.
Vakantie in eigen land is echt wel aangenaam maar dan misschien wel gespreid in meerdere korte periodes van enkele dagen.
Ja? Zeker van? En wanneer was de eerste keer dat we elkaar bekeken en zegden: “toch een plezante vakantie”. En te weinig om te doen? Er is daar nog bos te over, wandelingen die we niet deden ook.
Andere activiteiten, zoals een bezoek aan een binnenzijde van wat dan ook, vallen dan wél weg.
Al bij al was de voorbije vakantie een verademing na al die maanden huisarrest.
Momenteel kijken we uit naar de midweek Center Parcs in de Eifel die verlengd werd tot een week door de voucher van de geannuleerde midweek in maart.
Als die maar doorgaat met al die rode zones.
Regen of geen regen, -het waren trouwens maar twee dagen- we gingen op tocht. Onderweg haalden we een groepje in dat meer leek te kruipen dan te stappen. Dat was te wijten aan hun schoeisel. Twee van de vier waren voorzien van rubber laarzen – in de normale spreektaal katsjoe botten genoemd. Ik heb een hekel aan katsjoe botten, ik heb er zelfs geen. Ik vind dat je daar koude voeten in krijgt en dat ze enkel goed zijn om door water te waden. Goed, dat is mijn gedacht.
Nu heb ik geen weet wat de derde -enige man in het gezelschap- aan zijn voeten had, maar de vierde … Die droeg linnen basketsloefen.
Ze werd ondersteund door één van de rubberlaarzendraagsters, want anders zou ze languit -en breeduit ook- in de gladde modder beland zijn.
Bij een stuk waar het toch wel extreem was, er was namelijk een tractor gepasseerd, liet zij met de rubber laarzen de andere los en schoof moeizaam door de zuigende modder, waarop de basketsloefkes jengelden: “moet ik dat hier alleen doen?”
…
Meestal houd ik er rekening mee dat mensen hier kunnen lezen. Nu ook.
Meestal houd ik me een beetje op de vlakte. Nu niet.
Basketsloefen zijn niet de geschikte uitrusting voor een boswandeling in de Ardennen in de herfst en in de regen. Nah!
Powered by WordPress & Theme by Anders Norén
Zoek
