Baskuul – Pagina 2 – Wizzewasjes

Ik liep bij Zoneke, want ja daar waren we weer, over de overloop en de weegschaal stak mijn ogen uit.

Alhoewel ik mezelf had beloofd dat ik me pas zou wegen als mijn broeken afvielen -want ik had wel gemerkt dat ik aangekomen was en ik had al wel gezegd dat we te veel stil zaten- ging ik erop staan.

Ik schrok en snapte niet dat ik nog niet uit de naad van mijn kleren kwam gepuild, maar die passen nog altijd al moet ik zeggen dat ik nogal graag relatief losse kleren draag.

Waarom ik mezelf had beloofd om me niet meer te wegen tot ik zeker was dat er af was? Dat is simpel. Het werkt demotiverend als je -zoals nu- tot de conclusie komt dat alles averechts uitdraait.

Verder is ook onze weegschaal kapot en heb ik enkel nog de kleine reisweegschaal die ik me indertijd kocht toen ik nog dagelijks de controle deed, wat me toen wel werd afgeraden.

Hoog tijd dus om me uit de naad te werken. Drie maal per week een half uurke fietsen is niet voldoende. Er moet weer meer gewandeld worden en mogelijk gaan we weer zwemmen en ook mogelijk doe ik, enkele keren per dag, het traject naar onze zolder als bijkomende klimoefening.

Minder eten is geen optie. Ik heb nu eens de kcal geteld en ik kom -op normale dagen- zelfs niet aan het aangeraden minimum van 1.500 kcal per dag.

Rond en gezond

Toen jaren geleden de aerobics stopten in de sporthal, vond mijn toenmalige medesportster het een goed idee om naar een fitness center in Leuven af te zakken.

Voor dat kon moest je een bewijs van de dokter voorleggen. Het was een slag in mijn gezicht toen die van de fitness me vertelden dat ik enkel op de binnenhuisvelokes mocht rijden aangezien mijn hartslag veel te hoog was en een risico inhield voor de rest.

Ik was in mijn Q gebeten, effenaf. Wat mijn hartslag, daar had ik nu nog nooit bij stil gestaan en ik had me altijd al ferm fit gevoeld.

De sportdokter bij wie ik te rade ging, dat was ook al een gag. Die zette dat binnenhuisveloke altijd zwaarder en zwaarder en toen ik het niet meer getrapt kreeg, weet hij dat aan mijn hart.

Na twee keer fitnesscenter besloot ik dat ik niet wou betalen voor op zo een veloke te rijden, dat ik er dan beter een kocht voor thuis. Dat deed ik. De eerste kwam van een rommelmarkt, de tweede van de Collishop. De eerste genoot mijn voorkeur maar is volgens mij nu te licht of ik te zwaar.

Over mijn hartslag maakte ik me geen zorgen. Ik voel me nog ferm fit.

Ergens deze week kwam de hartslag ter sprake. En omdat de mijne nu eenmaal aan de hoge kant is ging ik toch maar eens googelen. Als je dat gelooft, zou ik ter plaatse doodvallen. Maar het nare gevolg was wel dat ik wél wat ongerust werd ondanks mijn rustige tikker me nooit zorgen baart.

Door dat googelen echter vestig je de aandacht er op en krijg je nieuwsberichten die daar op inspelen. Dus kreeg ik een bericht van 17 december voorgeschoteld¹, waarin een app werd aangeprezen. Gisteren was de laatste dag -wat toevallig- dat je de app gratis kon krijgen.

Maar de waarnemingen van de app zijn wel evenwaardig aan de metingen door een dokter en indien nodig, zijn ze zelfs acceptabel als je er mee verder moet.

Ik laadde de app: “FibriCheck”. Ik verwachtte al een oranje signaal. Maar neen, alles was groen: niet te hoog, mooi regelmatig.

Eigenlijk had ik het moeten weten, aangezien ik bij het fietsen op Real Wild Child aan Iggy’s tempo niet buiten adem geraak.