“Aan het kerkhof van Landen is het niet pluis!”

Dat hoorden we al meer. “Daar staan ze wel dikwijls”.

Vorige week dinsdag hadden we prijs. Hij zweefde over het asfalt en ging voor onze auto staan. Gebiedend wees hij op de plaats net voor zijn voeten. Bibberend zaten we in de auto, bang dat we onze afspraak van 14u zouden missen.

Luc opende het zijraampje. “Het is ter controle van de gordel” zei hij en maakte een elegant gebaar om ons te vertellen dat we verder konden rijden.

Het vertellen niet waard? Wel als ik zeg dat ik geluk had dat Luc reed. Mocht ik dat geweest zijn had ik niet door kunnen rijden omdat ik niet verstaan had wat hij zei. Waarom articuleren de mensen toch niet beter?