Ik had het al gezien en ik had het al gelezen. Afbeeldingen met Artificiële Intelligentie zijn niet perfect, niet foutloos. Als je ze goed bekijkt -en daarom hoef je ze nog niet echt grondig te bestuderen- zie je het.

Handen en gezichten zijn echt wel een goed herkenningspunt. Scheve gezichten, mismaakte handen … zo stond het ook in het artikel¹. Verkeerde schaduwen had ik nog niet gezien, maar wel al frêle vrouwen met een ringbaard.

Voor de creatie van de marathon van gisteren had ik ingegeven: “Marathon in old Greece” en kreeg, zoals meestal de keuze uit vier afbeeldingen.

“Moete nu es kijken” dacht ik luidop wat Luc woordelijk opnam en mee kwam kijken en ik hem wees op wat ik bedoelde. Hij vroeg: “Denkte dat iemand dat gaat zien”. Ik dacht en denk van wel maar onder ons gezegd en gezwegen is die afbeelding niet het belangrijkste bestanddeel van een schrijfblog.

Ik heb er ene van de vier gekozen én gebruikt, gewoon omdat ik het een mooie afbeelding vond en vind. Maar telkens als ik ze bekijk grinnik wel even. Het is dan geen HAHA-humor maar de artificiële bezorgde me er toch een plezant momentje mee.