De eerste keer -of was dat de tweede- dat ik over Nicholas Sparks hoorde, was toen iedereen zwijmelde over de film: “The Notebook”.

Later, toen ik zowel het boek had gelezen als de film had gezien vond ik er het mijne van. Het boek gaat over een dementerende oudere vrouw waarin verwezen wordt naar vroeger. De film gaat over een vroeger jong koppel waarin verwezen wordt naar een dementerende vrouw in het heden.

De jonge kerel in de film is onuitstaanbaar opdringerig. Dat type man zou bij mij nooit een kans hebben gehad, aangezien mijn “neen” ook “neen” betekent.

Maar soit, blijkbaar is dat het type om over te dromen en bij te zwijmelen, gezien het succes van de Nora Roberts boeken ook.

De tweede keer -of was dat nu de eerste- was toen ik een TV-film “The Wedding” zag waarin trouwbeloften werden hernieuwd en ik me afvroeg waarom dat nodig was. Waren ze van elkaar niet meer zeker?

Trouwbeloften hernieuwen is nu wel ingeburgerd, maar ik vraag me nog steeds af of ze van elkaar niet zeker zijn. Het is zo een beetje als ’s morgens bij het ontbijt zeggen: “vergeet je afspraak van 16u niet”. Komaan hé …

Ik las wel meer boeken van Nicholas Sparks tot de dag dat ze me tegenstonden. Dat zweverige en flirten met de dood ging me niet meer af, al waren er dan wel weer die me wel konden bekoren. Zo is die van de foto er één van, zowel boek als film.

De meeste van mijn boeken van Nicholas Sparks zitten echter in de dozen voor de boekenmarkt.

Nu zijn ze op TV toch begonnen met een reeks Nicholas Sparks-films zeker. Na de zoetsappige Hallmarks krijgen we nu de, lang uitgebreide hopeloze pseudo-romantische, films van Nicholas Sparks à la “Message in a bottle” en “The best of me” in één week tijd.

Het is te veel van het goed(j)e. Ik bedank of …

misschien moet ik in het vervolg eerst maar eens grondig de korte inhoud bestuderen.