“Winterlanden gaat dit jaar door in de EMI” wist Luc te vertellen. Ik ging het programma eens bekijken en dacht: “Misschien kunnen we er dit jaar nog eens naartoe gaan.

De laatste keer dat we er waren, was het ons niet goed bevallen, het was toen op het Stationsplein, er was een ijspiste en er stonden een paar houten chaletjes, de meeste met drank. Ik heb het even terug opgezocht, dat was Winterlanden in 2018.

Nu was er ook een vierdaags programma en we konden misschien een paar keer onze neus laten zien, zo dacht ik.

Dus liepen we donderdag -vol verwachting (ahem)- naar binnen. Er stond een veelvoud van houten chaletjes, een veelvoud aan drank en eten en maar een paar standjes met wat je op een kerstmarkt kan verwachten.

We liepen twee maal rond, bekeken alles vooraleer we besloten dat we toch maar bij de brandweermannen iets gingen drinken. Daarna hebben we bij een ander kraamke een loempia gegeten. Je kan niet àlle standhouders een plezierke doen natuurlijk, al zag dat pak friet er ook niet slecht uit.

Er was nóg een hangaar. Die stond vol met een paar springkastelen, een geïmproviseerde ijspiste en een draaimolen. Daar hebben we eens rond gekeken maar zijn nergens in noch op geweest.

Nu klinkt dat misschien allemaal wat negatief, maar dat is het eigenlijk niet, want er valt wel alle dagen wat te beleven¹, maar jammer genoeg niet voor deze saaie medemens met oorproblemen.

Misschien gaan we zondag nog eens, maar als het van mij afhangt … dan toch enkel om een kleinigheidje te eten.