Toch wel een raar gevoel. mske wordt wakker, tien voor zeven zegt de wekker aan Slow’s kant van het bed. “Verdorie” denkt mske “dat wil zeggen 8u en opstaan als ik wil gaan zwemmen”. Maar ze dacht ook foert en kroop terug tussen de lakens.

Toen ze de klokken hoorde luiden en op de wekker keek dacht ze dat de paster of wie er dan ook voor die klokken zorgt, vergeten had die een uur vooruit te zetten, tot ze bedacht dat Slow misschien die wekker al vooruit had gezet. Ze draaide zich, tegen haar zin om, om naar de wekker langs haar kant te kijken. Wel ja, die kwam een uurke achterop.

Tja, die twee wekkers, die lopen geen van beide af, dat doet de gsm maar in den beginne stond er maar één wekker en als mske dan probeerde om, over Slow heen, het uur te zien, werd die wakker en zette zich recht om het uur te zien. mske kreeg er de kouw seskes van en Slow had geluk dat mske zonder hoofdkussen slaapt want anders …

Toen mske uit het zwembad kwam, stond Slow haar al op te wachten. Dat doet hij normaal altijd. Maar hij reed de auto voor, dat is ook al de tweede keer dat hij dat doet.

mske liep over de gehandicaptenparking naar de auto, zette haar nuffigste gezicht op en zei: “je stond er niet recht voor, ik heb scheef moeten lopen”.

“Hoort dat bij het protocol?” vroeg Slow.

Ben ik blij dat ik niet mee moet gaan zwemmen, jà!

Ziedet wel! Al dat piekeren ’s nachts heeft toch gevolgen gehad.

mske is vandaag veel te laat uit bed gesukkeld om gaan te zwemmen. Eigenlijk zou ze nog altijd kunnen gaan, maar dan is het mogelijk dat er veel te veel volk in het bad is. En dan mag er gespeeld worden.

En in de trimbanen? Dat wil ze niet. Ze denkt dat die tegen de tijd zwemmen en dan is het voor die mensen ook niet leuk en voor mske zelf ook niet.

Morgen dan maar … maar dan is het al om 9u …

Het water was woelig en mske laveerde buiten het bereik van de plezierbootjes en de kadehangers. Ze ging richting normale gang van zaken als het over zwemmen gaat.

Daar was de dame als een sierlijk jacht, alleen was haar golfslag wat te hevig. Dat was opletten geblazen om geen kluts water binnen te krijgen. De onderzeeër moest natuurlijk ook net in die baan zijn, tja die moest ook opletten met al dat gedobber in de jachthaven. mske zag hem onder zich door passeren. Bij één van haar reeksen, tussen de tweede en de derde lengte, moest ze tijdelijk haar anker uitgooien om de ouwe stomer met schroef door te laten, die dwars ging liggen en de normale zeevaartroutes aan zijn laars lapte. Die lapte ook al de rest aan zijn laars. Maar ja een ouwe stomer is zo makkelijk niet te stoppen waarschijnlijk en die gaan ook niet vooruit.

De vrij stuurloze zware aak die dan ook nog efkes wat water wou zien, maakte dat al de anderen mochten beginnen zigzaggen. Uiteindelijk was dat geen aak, want opeens ontpopte die zich als een vliegdekschip en die, die kijken alleen naar boven!

Op hare rug en met zware plompe bewegingen naderde ze. De duikboot, die ondertussen aan de oppervlakte zat haalde het vliegdekschip in en zag mske uit de tegenovergestelde richting komen. Wat nu? Dat werd een aanvaring! Maar hij dook en weer zag mske hem over de bodem scheren. En toen hield ze het voor bekeken want haar lengtes waren op.

En terwijl ze onder de douche stond hoorde ze de man van zijn oren en van zijn neus maken tegen de lesgever die een klein bootje opleidde. Raar dat die kerel ineens in die eerste baan zwom, die had tevoren bij dat gans vrachtverkeer in de derde baan gezeten! Waarschijnlijk hadden ze hem daar niet genoeg gestoord.

Op het einde van het vijfde studiejaar ging mske voor de eerste keer gaan zwemmen. Moe wou onmiddellijk een zwempak maken uit een stuk rood katoen, overschot van de overtrek van het kussen van de rieten zetel. Gelukkig kwam de buurvrouw, die zei dat katoen niet bepaald een stof was voor een badpak, en dat die nu toch zo duur niet waren.

Iemand die nooit voordien in zo een groot waterbassin is geweest, kan dat misschien niet snappen, maar het was overweldigend. De meeste klasgenootjes, mske dus ook, hielden zich dan ook braaf vast aan de kant en bewogen niet meer. De nonnen kwamen niet het water in en zodoende. Dat was zwemmen in het lager onderwijs.

Va ging onder de vakantie ook eens met de kinderen gaan zwemmen. Er was nog iemand bij, maar mske weet niet meer wie of hoe of wat. In elk geval, op een zeker moment greep va mske vast en gooide haar in het midden tussen het diep en het ondiep in. En lachen dat ze deden. En weer liet mske de kant niet meer los. Va was boos omdat ze niet meer vertrouwen had in hem. Snapte hij veel dat mske zich gewoon belachelijk gemaakt voelde.

In de zesde moderne, in die tijd telde dat nog af, was er wel een lerares maar die hield zich enkel bezig met diegenen die konden zwemmen, zodat daar ook al niet al te veel op te steken was. Toen begon mske de zwemband mee te nemen en leerde zichzelf zwemmen met dat ding. Bizarre toevalligheid is wel dat mske die eens moest uitlenen aan één van diegenen die konden zwemmen en wel in opdracht van de onderwijzeres en mske stond daar weer te staan en ineens dacht ze: “foert, ik waag het er op”. Ze heeft de zwemband niet meer nodig gehad. Maar ze zwom met haar hoofd constant boven water.

Ze verhuisden en deze lerares gaf wel les, maar verbeterde nooit het zwemmen zelf. In de zeventiger jaren kwam er dan het zwembad in de gemeente zelf en kon mske al eens gaan als ze er zin in had. Toen begonnen ze ook elke zaterdag voormiddag te gaan zwemmen met va, Broer, Broerke, de boosaardige. En weer moest va mske vast grijpen en in het bad gooien. Ze sloeg met haar nier tegen de rand. mske heeft dus een grondige hekel aan getrek en gesleur en gegooi en gedoe in het zwembad.

Nog later trouwde ze, Zoneke en Zus kwamen en die leerden zwemmen in de school. Ze gingen naar het Wat-was huis wonen en mske ging in het Leuvense zwemmen.

Op een keer kwam Zoneke thuis met de melding dat het schoolzwemmen aangepast was, een moderner vorm had gekregen waardoor het nog gemakkelijker ging en dat ze hem onder water gingen komen filmen om te gebruiken om les te geven.

Toen Zus op kot ging, gingen mske en Zoneke samen en op een keer zei Zoneke: “zeg mama, leer het nu toch eens tegoei”. En hij zei wat mske moest veranderen, alleen kon zij dat met die ademhaling niet geregeld krijgen. Uitermate bizar was, dat toen Zoneke zei: “gebruik mijn zwembril eens” het wel ging. Ze moest nog efkes oefenen op het ademen zelf, maar blijkbaar zat het probleem gewoon in haar ogen die het chloorwater niet goed konden hebben.

Sedert ze hier wonen, gaat mske dus zeer regelmatig zwemmen en blijkbaar kan ze dat heel lang vol houden. Toen ze het echter beu werd om telkens haar voeten op de grond te zetten om zich te draaien, probeerde ze uit het hoofd de vloeiende draaibeweging van de zwemmers na te doen. Het lukte, alleen vond ze dat er daar nog een handbeweging te veel in zat. Maar dat was zo erg nog niet tot vorige week. Toen vond ze die handbeweging er teveel aan, ze vond het net een eendjesmanoeuver.

Dus belde ze haar persoonlijke trainer en die legde het uit. Hij dacht dat hij dat al eens gedaan had, maar dat was voor crawl geweest en dat kan mske niet, dat moet ze ook niet kennen, maar dat draaien wou ze toch tegoei kennen. En hij sprak over de snelheid gebruiken. “Jama Zoon” zei mske “ik heb geen snelheid”.

Vandaag heeft mske dat geoefend. Het ging. Het leek net op wat zij deed maar dan zonder de eendjesbeweging, vlot dus.

Slow vroeg waarom ze dat zo absoluut wou tegoei kennen. “Voor mijn eigen plezier” zei mske. En nu is ze blij dat ze dat kan. De vraag is: “hoe lang gaat ze daarmee content zijn”. En wat gaat het volgende zijn dat ze nog wil kennen. Crawlen? Zus heeft geprobeerd haar dat te leren, maar op die manier lukte het niet. Haar armen vormen geen probleem. Haar benen eigenlijk ook niet. Maar de twee tesamen wel!

Anderzijds vraagt mske zich af of je wel evenveel van de beweging geniet als je gaat crawlen. Die schoolslag voelt toch zo elegant aan, zelfs met al die kilo’s te veel.

Gisteren zegden we het al, er was iets niet in de haak. mske geraakte niet vooruit met het werk. Vanmorgen stond ze op met flanellen armen en fluwelen benen. Ze voelt zich niet ziek maar alleen lijkt het of er iets mis is met de wetten van de zwaartekracht.

Dus wilde ze niet gaan zwemmen, maar ook niet gaan stappen. “Straks kan je me nog naar huis dràgen” zei ze tegen Slow. En die antwoordde dat hij dan toch eerst de auto ging komen halen. “Awel merci” zei mske “ga je me dan in de graskant laten liggen”.

En weet je wat Slow dierf te zeggen? Hij zei: “ik dek u af”.

Groot bewijs dat mske zich wat flauwkes voelt? In normale omstandigheden attakeert ze dan!

Stel … je hebt een abonnement bij een fitness centrum. Door dat abonnement moet je maar de helft van de parking betalen. Op een dag weigert dat ding halve prijs te rekenen en het fitness center kan dat niet oplossen. Wreed vervelende situatie want je hebt geen klein geld genoeg bij. Om dat te regelen moet je morgen een mail sturen voor anderhalve €.

Je moeder durft daar nog om grinniken.

Alleen, je moeder heeft helemààl geen geld bij zich als ze gaat zwemmen, behalve dat 2€-stuk voor haar kastje, maar ze vertrouwt die kastjes niet. Maar ja, ze moet geen parking betalen …

In het zwembad was een man zwemles aan het geven.

mske denkt dat het kindje doof was, zo brullen dat die vent deed!

Zwemmen is al geen sociale sport, je doet het helemaal alleen, maar om dan ie-de-re keer als je bovenkomt dat gebrul te horen, je zou er zo van zinken.

Eigenaardig toch dat mske die moeder, iets later normaal tegen dat kindje hoorde spreken.

Bizarre situatie. Het lijkt er op dat we daarnet zoveel wisten om te schrijven en nu niet meer. Misschien komt dat straks wel terug, na het zwemmen.

We zullen dan nu maar enkel melden dat ons Schoonzusje vandaag 50 wordt.

Vermits Slow naar Tienen moest, ging mske haar zwemmen wat opdrijven. Ze ging de twee blokken ineens door zwemmen en daarna proberen om dat in twee kleinere blokskes nog eens te doen.

Het begon al goed. Er stond een rij wachtenden aan de kassa. Groot huishouden met veel kinderen? Neen, twee huishoudens met daarom niet minder kinderen. Datum op kaartje schrijven, zwempartijtje betalen, meneer alleen, madame en meneer, nog een meneer alleen en dan de madame vóór mske. Die zei dat ze, volgens horen zeggen, gratis mocht. Nu denkt mske, als dat zo is, dat je toch zorgt dat je de bewijzen daarvan bij de hand hebt. Neen, er wordt iemand bijgeroepen en blijkbaar bestaat er een lijst en blijkbaar zus en blijkbaar zo en patati en patata …

Eens in het bad staan de beide dames tegen de kant te rettelen. Iedereen doet natuurlijk in het zwembad wat hij wil, zolang dat maar binnen de regels van de welvoeglijkheid blijft, maar als je dan toch alleen maar gaat zwemmen om te lameren, laat dan de mensen die willen zwemmen binnen.

Twee blokken aan mekaar breien? Dat geloof je toch ni! Bij de tweede lengte zag mske dat het sleutelarmbandje loskwam. Stoppen dus en er een knoop inleggen want anders zou ze dat stomme ding nog verliezen.

Nieuwe start!

Na het grote en één klein blok, mag mske er uit. Sanitaire stop. En ineens, zo ineens, denkt ze van: “foert, ik ga er uit”; het voelde niet echt goed meer aan om verder te doen.

Of was het omdat ze had aangevoeld dat Slow het hoekske kwam omgedraaid?