Wat zei mske toen ze dít schreef? Dat de Belgische Staat gered was? Blijkbaar is dat niet waar. Gisteren kwam er een brief zeggende dat haar aangifte niet op tijd was en dat ze haar dus op een speciale rekening hadden gezet mét 10% boete.

mske belt en ze vraagt uitleg. Iemand die net doet of mske de grootste fraudeur ter wereld is, zegt haar dat de aangifte wel daar is maar veel te laat; ze was pas daar op 3 februari.

mske belt de boekhouder die zegt dat dat nonsens zijn, dat er tijd was tot 10 februari, maar die begint natuurlijk te twijfelen en gaat het eens nazien en dan kunnen ze een protestbrief schrijven. Dat is heel goed voor “het ding”.

In dít land, waar ze de kleine criminaliteit niet meer gaan bestraffen, krijg je een boete zonder proces omdat er een fout van 4 eurocent op een stuk papier geschreven stond.

Wel, in dat geval, gaat mske de zaak er aan geven. Ze gaat ouwmadammekessjakossenpakker worden. Er zijn alle dagen meer dan één markt en ze zou toch niet gestraft worden dank zij minister Onckelinckx. Enkel jammer dat ze door “het ding” niet zo snel meer is als vroeger, maar ze kan toch al terug de ganse gang doorjoggen, dus binnen een paar maand zijn we operationeel. En dat is dan nog allemaal in ’t zwart. Kan je geen vergissing van 4 eurocent op een aangifte maken.

De ideeën voor het blog komen weer zo vlot niet meer. Er staat wel een hele resem “Wat-waskes” klaar maar de “Wat-iskes” laten het wat afweten. Niet dat ze er niet zijn maar mske is het wat beu om telkens over het zelfde bezig te zijn. En wat is hetzelfde? Wel “het ding” is terug. Het stopte eind januari en toen Slow en mske ’s avonds zo opgelucht waren na het bezoek aan die ene, was “het ding” daar en zei: “piep, je bent me toch nog niet vergeten hé?” ’s Morgens was het weg. De week nadien, na enkele dagen stress voor een compleet andere reden, was het daar weer voor een avond. En mske dacht: “het komt als ik mij opwindt” en nu was er daar het draaien van het beebietje en jà!

En als mske zei dat 2004 een rotjaar was zou dat best wel eens alles te maken kunnen hebben met “het ding” want zonder dat ziet alles er veel zonniger uit.

En net als het weer de kop opsteekt zitten al die andere idioten op de kans te wachten om het nog wat erger te maken, maar dat is iets voor straks.

From: James Lawman
Manager
International Commercial Bank
Kanashi Branch
Ghana.

Attn:
My name is James Lawman, I am the regional manager of the International Commercial Bank of Ghana kanashi in the Western Region of Ghana. I got your information during my search through the Internet. I am 44years of age and married with 3 lovely kids. It may interest you to hear that I am a man of PEACE and don’t want problem, I only hope we can assist each other. If you don’t want this business offer kindly forget it as I will not contact you again.
I have packaged a financial transaction that will benefit both of us, as the regional manager of the International Commercial Bank; it is my duty to send in a financial report to my head office in the capital city Accra at the end of each year. On the course of the last year 2004 end of year report, I discovered that my branch in which I am the manager made one million five hundred and fifty thousand dollars [1,550.000.00] which my head office are not aware of and will never be aware of. I have since place this fund on what we call SUSPENSE ACCOUNT without any beneficiary.
As an officer of the bank I can not be directly connected to this money, so this informed my contacting you for us to work so that you can assist receive this money into your bank account for us to SHARE. While you will have 30% of the total fund .Note there are practically no risk involved, it will be bank to bank transfer, all I need from you is to stand claim as the original depositor of this fund who made the deposit with our branch so that my Head office can order the transfer to your designated bank account. If you accept this offer to work with me, I will appreciate it very much. As soon as I receive your response I will details you on how we can achieve it successfully.
Best regards,
James Lawman

Geachte Heer Lawman,
Het spijt mij U te moeten mededelen dat ik op geen enkele manier geïnteresseerd ben in geld, tenzij het het mijne is. Misschien kan U beter contact opnemen met bepaalde overheidsinstellingen van dit land.

Mocht U niet tot een overeenkomst kunnen komen met bovenstaanden, dan wens ik U wel nog veel succes met iemand die wel interesse heeft voor uw offerte, of zou ik dan niet beter die persoon succes toewensen?
Legumekes
ms

Mid jaren zestig
Frans Lester heette niet Frans Lester, dat was zijn bijnaam omdat hij niet kon zingen. Een lester is namelijk een lijster in het schoon Vlaams. Bovendien was hij ook nog de koster van het dorp waar mske toen woonde. Hij was een jonkman van 36 en de dag dat zijn huwelijk werd aangekondigd stond het dorp op zijn kop. Va ook bijna van verontwaardiging, want de toekomende Madam Lester was maar 18. Indertijd was mske nog te jong om nu te weten of er iets meer aan dat trouwen zat of niet.
Op dat ogenblik vond mske zijn andere stoten als koster grappiger. Zoals, als de mensen begonnen te communie te gaan en daarbij stoelen verschoven, de koster wakker schrok en het “Sanctus” speelde.
 
Er was dus regelrechte oorlog tussen de koster en de misdienaars, beiden betichtten ze de andere van het stiekem aan de miswijn te zitten. Op een dag, of dat nu voor of na zijn huwelijk was, gebeurde het dat de koster krullen in zijn haar had en zo de sacristijn binnenkwam, waarop Jefke zei: “Awel Frans Lester, ne permanant gehaald”, waarop Jefke een oorvijg kreeg van de koster.
 
De reactie van de pastoor daarover later tegen moe was: “de koster had gelijk, Jef moest zo fars niet zijn, maar het is geen plezier om een ganse mis te moeten doen met dat gesnif achter je rug.

Zuster Marie Cornichon gaf Franse steno en ze vertikte het om ook maar één woord in het Vlaams te zeggen. Telkens er iemand een fout maakte noemde ze die: cornichon, vandaar! De echte naam van de zuster weet mske niet meer. Ze was een minimasseurke met een grote mond en dateerde uit de tijd dat de school nog “Institut pour jeunes filles” heette.

En zuster Marie Cornichon beweerde dat je pas elegant kon leren lopen als je kon rondlopen met een boek op je hoofd zonder dat dat eraf viel, waarbij ze dat terplaatse demonstreerde.

Wat er elegant te noemen was aan een klein masseurke dat zo breed was als ze hoog was … maar het boek viel er niet af, dat is een feit. Ze had toen wél nog een kap aan.

Eigenaardig genoeg riep Zuster Marie Cornichon geen visioenen van Afrika op maar werkte gewoon op de lachspieren.

Broer en mske mochten enkel onder moe’s toeziende oog spelen, maar de dag dat ze bij een bevriende boer op bezoek waren, gingen de kinderen samen op stap want Rik en Jan, de zonen van de boer ging hen van alles tonen.

Moe zei dat ze Broerke moesten meenemen en Broer en mske en Rik en Jan bekeken mekaar want Broerke kon wel lopen maar nog niet echt ver stappen. Eens buiten, zei Rik “hierzie, dan kan hij niet moe worden” en hij deponeerde Broerke in een karreke op vier wielen dat dan moest getrokken worden.

Ze liepen langs binnenwegeltjes en tussen de hopranken door. Plots stonden ze aan een boomgaard en Rik zei: “dat zijn lekkere appels, hier kom ik er altijd halen” en ze trokken elk een appel af, maar ineens stond daar de man met de stok en Rik riep: “lopen!” En ze zetten het allemaal op een holletje en Broerke zette het op een krijsen want over die velden tussen die hopranken en over die kasseien werd hij nogal dooreen geschud in zijn karreke!
 
Daarna vroeg mske aan Rik waarom hij toch absoluut daar appels ging halen, ze hadden zelf een boomgaard. “Die zijn beter” was het laconieke antwoord.

Achteraf gezien was Rik één van de jongens die wel eens kans konden gehad hebben bij mske, ware het niet dat ze daar verhuisd zijn nog voor ze 13 was.

Rik is dan maar met Regine getrouwd, uit Broer zijn klas, maar dan wel veel jaren later, natuurlijk.

De mensen van hier, ze gaan op reis naar verre landen, naar Oosterse en Afrikaanse landen. Maar als mensen van ginder naar hier komen, dan mopperen de mensen van hier want “ze willen zich niet aanpassen”.
 
Deze morgen zag mske twee vrouwen in het stadje. Eén van beide droeg een reuzegrote doos op haar hoofd en ze hadden daarover zulk een plezier dat mske er ook plezier in kreeg.
 
Ze waren wel westers gekleed en liepen over het zebrapad, maar heel even brachten ze Afrika heel kort bij.

Toen deze morgen zich aankondigde als een flutmorgen, een rotmorgen, een *lelijk-woord*morgen besloten Slow en mske die morgen, die morgen te laten en naar de bibliotheek te stappen, naar de markt kippebillen te gaan halen zodat ze lekker kip met frieten konden eten en de lotto binnen te doen. Je weet maar nooit. Toen ze dat beslisten viel het zoveelste lijk uit de kast en Slow zei: “wel verduveld, we zijn weg en we gaan er ene drinken om eens efkes te bekomen.

In de bibliotheek begon het al goed, de dame in kwestie wou een tweede keer een boete innen. Gelukkig was dat snel opgelost. De kippenboer had een nieuwe wagen en voor die gelegenheid mochten ze kiezen, een glaasje witte Hagelander of een glaasje fruitsap.

Het grote dilemma was waar ze iets gingen drinken: in de reeds gekende of in een nieuw. Ze zijn dan maar een jongerencafé binnengestapt.

“Enkel in het weekend” antwoordde de barman op de vraag of het een jongerencafé was. Blijkbaar, want het ganse ding was ingericht met oudgrijze legerkleur, vuil gepatineerde muren en beduimeld uitziende planken, maar aan de jongeren die daar binnen zaten te zien, zijn Slow en mske nog snotneuzen, met uitzondering van de drie beebies van een 35 jaar die daar aan de toog hingen.

De jongeren zelf waren over de laatste nieuwe hype, namelijk de duivensport bezig. En mske dacht: “wat is dit een leuk stadje, dat zulke dingen allemaal kunnen”.

Er was een tijd dat mske, bij elke gemeenheid, dacht: “val dood”.
 
Er kwam de tijd dat mske, bij elke gemeenheid, dacht:
“waarom moet ik altijd zwijgen?”
 
Er kwam de tijd dat mske, bij elke gemeenheid,
twee keer zo hard sneerde als de gemenerd zelf.
 
Er kwam de tijd dat mske, bij elke gemeenheid, denkt:
“als ik doe of je er niet bent, erger jij je dood omdat je mij niet kan ergeren”.
 
Er zijn veel jaren overheen gegaan om te beseffen dat de eerste reactie de beste was.
Alleen is de reden van nu beter dan die van jaren terug.