Net toen de escort zijn buikske goed vol had gedronken en zijn tellerke tegen de maximum aan zat, kwam de bon. Twee euro korting op de volgende tankbeurt bij Octa+, voor een minimum van 30 liter. En mske gooide de bon in de auto en dacht: “goed voor volgende keer”.

Gelukkig maar, dat die escort zo vol zat, want wat doet een mens al als hij in de auto zit? mske bekeek de prijs aan het Octa+ station, vermenigvuldigde die met 30 en bekwam: 0,996 x 30 = 29,880 en dat minus 2 = 27,880.

En toen ze voorbij hun normale tankstation reden deed ze net het zelfde maar zonder 2 euro af te trekken natuurlijk en dat gaf: 0,918 x 30 = 27,540.

En vandaag zakte die dieselprijs, alleen is er bij Octa+ maar 0,008 af gegaan en bij ons normaal station 0,009.

Sjaans dat een mens zo af en toe eens zit te spelen in de auto.

Gisteren ging Slow enkele telefoontjes doen. Hij begon met de instantie aan wie Slow en mske op 11 december een betaling hadden gedaan waarvoor de verwachte reactie uitbleef. Hij had daar vorige week maandag al voor opgebeld maar toen kon de persoon in kwestie dat niet zien. Slow en mske veronderstelden toen dat de persoon in kwestie op het klein buroke was. Zodoende gingen Slow en mske vorige week maar ter plaatse, maar de pc lag uit en de man kon dat niet zien en die raadde hen aan om maar efkes af te wachten tot begin 2006 want … “dan zou het wel in orde zijn”. Gisteren belde Slow nogmaals op. Toen hij iemand aan de lijn had begon het: “wie bent U?” “Welke mededeling stond op de betaling?” “Welk was het bedrag?” “Van welke rekening kwam die betaling?” Na 13 minuten zoeken hebben ze het geld gevonden. En toen, toen vroeg Slow of het nu in orde was en dat moesten ze nog eens navragen. En Slow wachtte geduldig. Ze konden dat regelen maar dan moesten Slow en mske wel het betalingsbewijs meenemen en hen laten bellen naar de dienst want ze konden dat hier nog niet zien op de pc. Na meer dan drie weken?

En toen belde Slow naar de netwerkverdeler. Want vorige donderdag was hier iemand aan de deur geweest die een kaartje had nagelaten dat hij de teller kwam opnemen en hij had daar bijgekribbeld: “Inlichtingen – Technische Gegevens”. En Slow en mske begrepen dat niet, want die teller was in november opgenomen geweest voor de verandering van elektriciteitsleverancier. Slow belde en het begon al met: “al onze medewerkers zijn in gesprek, tjangel tjingel tralala ..” Toen hij iemand aan de lijn kreeg viel die uit de lucht. “Iemand daar geweest? En waarom?” Tja, als ze dat hadden geweten, hadden ze niet moeten opbellen hé … Efkes doorschakelen dan maar en:”tjangel tjingel tralala …” De volgende viel even goed uit de lucht en zei niets terug te vinden, waarop die vroeg: “bent U zeker dat het niet was om de teller op te nemen?” Slow’s ogen spraken boekdelen. Efkes doorschakelen dan maar en:”tjangel tjingel tralala …” De volgende vroeg nog maar eens om nog maar eens het zelfde te vertellen, viel uit de lucht en zei dat hij het ging opzoeken en terugbellen. Naast de kwestie, maar die heeft nog steeds niet teruggebeld.

Slow belde voor het pc-bankieren van die ene bank dat niet werkte. Hij belde naar de hoofdzetel en het begon al met: “al onze medewerkers zijn in gesprek, tjangel tjingel tralala ..” Toen het meisje aan de lijn kwam vroeg ze of ze soms die pc-banking openden via favorieten. Ah ja, natuurlijk doen Slow en mske dat. “Ja maar” zei het meiske “de site is veranderd en de naam klopt niet meer”. Terwijl Slow nog aan de telefoon was probeerde mske de andere url en kreeg wéér een foutmelding. “In dat geval” zei het meisje “moesten ze naar nr … bellen”. Slow belde en kreeg on-mid-del-lijk iemand aan de lijn en hij begon weer, maar de man aan de andere kant zei dat hij Slow niet verstond. En Slow sprak luider en telkens hij iets wou zeggen begon die man aan de andere kant: “hallo, hallo, hallo” te zeggen. En Slow nam zijn aanloop om die zijn buis van Eustachius eens uit te blazen, maar het was te laat. De man had afgelegd. En Slow wachtte even en belde dan terug en het begon al met: “al onze medewerkers zijn in gesprek, tjangel tjingel tralala ..” Toen hij de man weer aan de lijn had, sprak Slow alsof hij tegen een stokoud beske aan het spreken was en articuleerde: “Ver-sta je me nu?”. Na positief antwoord, legde Slow het probleem van het niet werkend pc-bankieren uit, waarop de man zei: “dat is niet moeilijk, het werkt niet, dat werkt pas terug binnen een uur of twee”.

Efkes een paar telefoontjes resulteerde in drie kwartier aan de telefoon, maar in totaal was Slow wel een gans uur zoet geweest en wat had het opgebracht?

Zoneke kloeg over constante spierpijn en ging naar de dokter. De dokter trekt bloed. Als resultaat daarvan zegt de dokter: “drinkt meneer niet wat veel?” Fenomeen dat mske ook al heeft voorgehad. Als die lever ook maar een afwijkingske vertoont dan ben je een dronkaard en als je iets te veel kucht, dan rook je te veel. Moeten ze daar voor zo lang naar school gaan? Maar we wijken af.

Dus moet Zoneke voor verder onderzoek naar Leuven. Zaterdag 24 december om 8u. Als mske opbelt om te zien wat het nu is, zegt hij: “Awel aan mijn lever scheelt niets”. En mske vraagt naar die spierpijn waarop Zoneke zegt dat ze dat nog niet weten, hij moet daarvoor vanavond teruggaan.

En daar krijgt mske nu eens de hippentrip van zie! Dat is al zoals je been breken maar je arm inplaasteren.

Vorige week reed er een auto voor Slow en mske, een beetje op het vak, een beetje over de witte lijn rechts, een beetje over de witte lijn links. En mske keek bedenkelijk naar Slow en Slow keek bedenkelijk naar mske. En aan het rond punt zette die zijn pinker op … naar links!

mske hield haar hart vast en toen hij na een twijfelbeweging toch maar rechtsop ging zuchtte ze en Slow zei: “ik dacht echt dat hij het ging doen”. Hij nam de autosnelweg en hij begon al met gewoon boven op de oprit in te voegen zonder kijken. mske had al visioenen van wat er daar kon gebeuren maar gelukkig moesten zij er bij de volgende afrit al af.

Daarnet reed er ene voor Slow en mske tegen 40km per uur over de steenweg. In de bochten stond hij bruusk op de remmen. Stel dat hij tegen die supersonische snelheid uit de bocht vloog. De doorlopende witte lijn gebruikte hij als leidraad, in die mate dat hij zijn twee linkerwielen links en zijn twee rechterwielen rechts van die witte meet hield. En dat vond hij dan blijkbaar geen probleem in de bochten.

En dan vraagt mske zich af waar sommige mensen hun rijbewijs gehaald hebben.

En daarom werden we scheef bekeken omdat we niet konden geven omdat er zeker tien met hun handen in ons zakken zaten. En daarom werden we gekoeionneerd door blogs aan de lopende band. Gewoon omdat er anderen weer maar eens de dikke man zouden kunnen uithangen met gebedeld geld.

Derde tsoenami-geld gaat naar personeel

18 tot 32 procent van het geld dat VN-afdelingen als de Wereldgezondheids- organisatie (WHO) en het Wereldvoedselprogramma voor de eerste dringende hulp na de tsoenami in Zuid-Oost-Azië hebben gekregen, is besteed aan personeel, administratie en andere kosten. Dat blijkt uit een onderzoek van de Britse krant Financial Times. Er bestaan geen normen over wat aanvaardbaar wordt geacht.

Gegevens vergelijken is moeilijk. Sommige VN-organisaties weigeren hun personeelskosten bekend te maken. Andere boeken posten als transport of apparatuur op verschillende manieren.

Gift van tante

Toen Jan Egeland, ondersecretaris-generaal van de VN, in maart bekendmaakte dat de financiële adviseurs PriceWaterhouseCoopers de besteding van de ingezamelde 1,1 miljard dollar aan VN-fondsen in goede banen zouden helpen leiden, had hij het over een simpel criterium. ,,In het nieuwe systeem”, zei hij, ,,kan mijn tante zomaar binnenstappen om te kijken waar haar bijdrage voor het kinderfonds Unicef aan besteed wordt.”

Een jaar na de ramp zou Egelands tante weinig te weten gekomen zijn. Tenzij hij een ,,heel slimme tante” heeft, zoals een hooggeplaatste VN-functionaris het stelt, of ,,veel geduld uitoefent”, zegt een hooggeplaatste ambtenaar van een grote hulporganisatie. Egeland zelf houdt het erop dat zijn tante negen maanden later ,,blij zou zijn met een werk in uitvoering.”

De beloftes van transparantie en klaarheid lijken verre van gerealiseerd. Naast een diep ingewortelde paranoia voor publieke onthullingen, is dat vooral te wijten aan de omslachtige bureaucratie en boekhoudmethodes van de VN. ,,Het goede nieuws is dat de financiën nog nooit zo uitvoerig uitgeplozen zijn. Het slechte nieuws is dat we nog altijd tekortschieten”, gaf Egeland vorige week toe.

Volgens de cijfers die de VN openbaar gemaakt heeft, is tot op vandaag ruim 635 miljoen dollar (530 miljoen euro) van de beloofde 1,1 miljard dollar besteed aan sectoren zoals ,,voedsel” (152,6 miljoen dollar), ,,coördinatie en steun’ (106,5 miljoen dollar), ,,gezondheid” (94,7 miljoen dollar) en ,,onderdak en materiële zaken” (84,6 miljoen dollar). Maar hoe dat geld in feite besteed is, blijft een raadsel, leert het onderzoek door de beurskrant Financial Times .

Volgens Egeland zijn de procedures aan het veranderen. ,,Over een paar jaar bestaat er een heel ander niveau van openheid”, zegt hij. Volgens de VN is maar een klein deel van de ruim wereldwijd ingezamelde 13 miljard dollar naar adviseurs gegaan die 10.000 dollar per maand vragen, of naar administratieve kosten. Maar voorlopig is er geen publieke informatie beschikbaar die aangeeft om hoeveel geld het gaat.

Geen antwoord

De krant heeft een groot aantal organisaties benaderd. Sommige wezen het verzoek om informatie af of gaven er geen gehoor aan. Andere, zoals het VN-milieuprogramma, kwamen op de proppen met onvolledige informatie of ,,voorlopige, niet-bevestigde” gegevens. Privé-organisaties zoals Care en Save The Children beweerden dat ze verkeerdelijk op de lijst stonden. Egelands eigen Organisatie voor de Coördinatie van Humanitaire Hulp (OCHA) moest haar uitgaven nog publiek maken op het moment van publicatie.

Een eerste verzoek om informatie bij Unicef werd verstuurd op 20 oktober. Maar pas deze week heeft de organisatie details vrijgegeven over de 169,5 miljoen die ze tot 1 november uitgegeven heeft. Bijna 20 procent ging naar personeels-, en administratieve of verwante kosten.

Het VN-Ontwikkelingsprogramma (UNDP) heeft tot 8 december 82,5 miljoen dollar uitgegeven van de ontvangen 120,2 miljoen. Vijf procent is naar administratieve kosten gegaan. 1,4 miljoen werd besteed aan de lonen van het personeel.

Volgens William Orme, woordvoerder van het UNDP in New York, ontbraken in die ramingen de salarissen van de vetbetaalde adviseurs die het veldwerk uitvoeren. Inbegrepen waren alleen de voltijdse personeelsleden die er na de tsoenami bijgekomen waren, zei hij.

Directe noodhulp

Andere VN-organisaties – vooral diegene die instaan voor de directe levering van hulpmiddelen – lieten wel in hun kaarten kijken.

Het Wereldvoedselprogramma had eind oktober ruim 215 miljoen dollar besteed aan voedselhulp. 18 procent daarvan ging naar salarissen, administratie, vervoer en materiaal.

De VN-vluchtelingenorganisatie UNHCR maakte bekend dat 22 procent van het geld dat ze tegen eind oktober uitgegeven had in Indonesië (2,5 miljoen van de 11,2 miljoen dollar) naar personeels- en administratieve kosten is gegaan.

De Wereldgezondheidsorganisatie had begin december 32 procent van de 49 miljoen dollar besteed aan personeel en administratie of allerlei kosten, zoals reiskosten en huur.

Het is moeilijk te zeggen hoe deze kosten de vergelijking doorstaan met die van privé-hulporganisaties. Volgens Alex Jacobs, directeur van de Britse non-profitorganisatie Mango die boekhoudkundig advies geeft aan hulporganisaties, zijn er geen internationale normen die bepalen wat redelijk is of wat bekendgemaakt moet worden. De cijfers die de hulporganisaties publiek maken, zijn trouwens vaak ,,nietszeggend”, zegt hij.

Oxfam weigerde details vrij te geven, maar in een rapport staat dat bijna 10 procent van de schenkingen naar administratie is gegaan.

Het lijkt erop dat de hulpverlening nog een lange weg af te leggen heeft voor ze de privé-sector bijbeent. Zelfs al zegt Eric Schwartz, de plaatsvervanger van Bill Clinton als speciaal VN-afgezant: ,,We moeten op zijn minst evenveel rekenschap kunnen afleggen als de privé-sector.”

 
Bron: Het Nieuwsblad

Kerstmis. Iedereen is er over bezig, dus zullen we maar niet achter blijven. Vroeger was Kerstmis vooral een kerkelijke aangelegenheid. Naar de mis, ganse dag kerstliedjes zingen, het eten was wel iets feestelijkers, en dat was het. Kadootjes waren er met nieuwjaar.

mske deed altijd iets voor haar gezin op kerstavond, want kerstdag zelf werd opgeëist door moe, zoals trouwens alle feesten, alhoewel moe indertijd nooit met kerst naar de grootouders ging.

De kinderen gingen het huis uit en op kerstavond kwamen ze naar mske tot vorig jaar. Toen vroeg Zoneke om het bij hem te doen. Amke moest vroeg in bed en dan moet hij ook vroeg weg en dus stemde mske daarmee in.

Door veranderende omstandigheden wil Zoneke dat nu op kerstdag zelf doen en hebben Slow en mske voor het eerst onder hun beidjes kerstavond vieren.

De kadootjes? Die zijn en blijven waar ze horen! Bij Nieuwjaar. Voor mske is Kerstmis een feest van vrede, niet van “krijg”.

We kregen een nieuwjaarswens van Ex. Dat het net dezelfde pps was als die van vorig jaar met enkel de jaartallen veranderd, gaan we hem niet euvel duiden, gezien zijn kortetermijngeheugen.

Dat hij het lef heeft om ze te sturen, dat is al wat anders … of zou zijn kortetermijngeheugen zo kort zijn dat hij zich niet meer herinnert wat hij vorige maand geflikt heeft? Of heeft hij zijn geweten weer gesust met één of ander excuus waar hij dan eerst moest over broeden. Daar was hij altijd al meer dan sterk in.

Een natuurlijk persoon kan ook failliet gaan. Jà! En welke natuurlijke personen kunnen het eerst failliet gaan? Mensen die uit een scheiding komen en nog opdraaien voor kosten van hun ex partner. Jà!

Zien ze dan niet in dat ze, in plaats van mensen te laten failliet gaan, beter de wet zouden aanpassen dat ze die ex-partner eens gaan dooreen rammelen?

We gaan het er niet meer over hebben. Het helpt toch niks. De mensen weten niet wat antwoorden op zoiets en antwoorden dan de grootste stommiteiten zoals: “het kan niet” of “bij mij zou het niet waar zijn” of “ja, het is nu eenmaal zo”. Probeer maar niet dat laatste antwoord te geven als zij aan je oren komen hangen om over hun flutproblemen te spreken.

Straks gaat mske nog maar eens met de potten gooien. Ze gaat een paar “nieuwjaarsbrieven” schrijven.

mske nipt aan haar Glühwein die ze daarnet nà de euforie gaan halen is. De opluchting was namelijk zo groot dat mske wel een opkikkertje verdragen kon.

Ze heeft alles onmiddellijk op de harde schijf gezet en is met bewondering al die pareltjes gaan bekijken: het standaardformulier van de factuur, de berekeningsnota die ze zo schitterend ineen geflanst heeft, de standaardddocumenten voor Mr. Sloddermans, voor de nieuwe klant. Gelukkig is ze niet alle dossiers van de laatste vijf jaar gaan lezen, maar ze keek toch gelukkig naar de goed gevulde map en ook naar de mooi geordende met facturen van 2000-2001-2002-2003-2004-2005. Hoe dikwijls heeft ze die dingen niet geopend zonder nadenken noch verwonderd te zijn door het kunnen van de techniek.

Dus heeft ze vanavond gewoon genoten van het terug hebben van dingen die ze al jaren als normaal ervoer.

Voor ze naar bed gaat zal ze nog een Glühwein drinken op die krakken hun gezondheid en dan zal ze misschien eens kunnen slapen.