Op een dag wees mskes vader naar de lucht en zei: “kijk, de wilde ganzen vertrekken en die vliegen altijd in een letter”. Klein mske keek naar de ganzen die in hun, inmiddels gekende, formatie vlogen maar ze heeft wel lange tijd vol verwachting uitgekeken tot die ganzen eens een andere letter lieten zien.

Op een dag wees mskes vader naar de lucht en zei: “kijk, een steenvogel”. De roofvogel vloog onbewogen, maar rondom hem cirkelden een trosselke duiven. Volgens va deden ze dat opdat de vogel hen niet zou aanvallen.

Eigenlijk doen mensen dat ook, slijmen bij een onbetrouwbaar iemand om te voorkomen dat zij persoonlijk zouden aangevallen worden i.p.v. met alle zwakkeren één front te vormen.

Over het algemeen genomen vinden wij Meneer Sloddermans één van onze betere klanten, soms is die zelfs menselijk, maar op andere momenten … Bollie lacht daarmee en zegt tegen mske: “jij hebt een liefde-haatverhouding”. Dat omschrijft het nog zo slecht niet.

Na het voorval met die tien bange dagen kregen we de zaak met de onder de duivenschieter en al had het niks met Meneer Sloddermans te maken, hij geraakte er toch bij betrokken.

Sinds dat voorval heeft hij telkens op tijd betaald tot die dag in april dat ik hem opbelde en hij me kortaf antwoordde: “ik betaal wel ten gepaste tijde”. Toen ik een week later nog geen centen had gezien belde ik terug en vroeg wanneer het ten gepaste tijde was. Meneer Sloddermans viel uit de lucht met “hoe bedoelt U?” “Wel” zei mske “het is niet omdat uw bediende ziek is of U uw belastingsbrief gekregen hebt dat U dat op mij moet uitwerken”.

Het feit dat hij de telefoon opnam wees op het eerste en mske had haar belastingsbrief ook juist gekregen en die had Meneer Sloddermans vorig jaar ook samen met haar in zijn bus gevonden, zodoende mskes gevolgtrekking.

Ze hoorde Meneer Sloddermans denken: “hoe weet ze dàt nu weer?” maar hij zei dat hij het nog niet snapte want dat hij helemaal niks van “ten gepaste tijde” wist en dat hij de factuur al had betaald … of toch niet. Dezelfde dag stond het bedrag op de rekening.

In de maand mei, vijf dagen na de vervaldatum, belt mske hem op. Als begroeting zegt hij: “ik ben een week op vakantie geweest en heb drie minuten geleden betaald”.

Waarom we zo kort achter die mens zijn vodden zitten? Er gaat een geschiedenis van bijna 20 jaar gehakketak over betalingen aan vooraf en we willen absoluut de herinnering aan die oktoberse vergissing van die ene instantie levendig houden.

Er was een tijd dat mske bodding bakte en Zus en Zoneke niet konden wachten tot die koud was om te proeven.

Er kwam een tijd dat Zus en Zoneke hier niet meer woonden.

Waarom heeft de bodding dan nog de tijd niet om af te koelen?

Het was efkes schrikken toen dinsdag de factuur van Belgacom in de bus viel. Het bedrag was hoog, te hoog. En van errezze slaagde ik er niet in om rustig het zaakske door te nemen. Ze hadden natuurlijk hun gratis kadooke mee gefactureerd en daar we al te maken kregen met het faillissement, dat toch ook een ferme opdoffer voor onze financiën betekent was dit er nu ineens te veel aan.

Ik heb Belgacom opgebeld zo opgefokt als ik was. Ze gingen het in orde brengen. Zeggen dat ik het eerst rustig had moeten laten bezinken is allemaal goed en wel als het over een ander zijn centen gaat en bovendien kan ik pas laten bezinken als ik weet wat er nu juist van aan is.

Feit is dat er de laatste tijd meer goeie dingen voorvallen dan slechte, alleen zijn die twee slechte veel, maar dan ook veel groter dan de goeie en als ze dan van de goeie zaken nog een stuk gaan afpitsen, zoals met die fout in de factuur, dan hoeven die voor mij eigenlijk al niet meer.

Zeker dat er gisteren nog ene gesneuveld is. Een voorvalleke, dat wel prettig was maar dat ergens toch een bittere bijsmaak had, is gisteravond door een telefoontje compleet verzuurd en het goede gevoel komt niet terug. Dat komt omdat blijkt dat mensen ons een plezier willen doen, maar dat dat eigenlijk niet waar is. Ze willen zichzelf een plezier doen. Dan kunnen ze ons eigenlijk beter onze eigen boontjes laten doppen.

Daarnet om 19.21u hebben ze er ook nog ene onthoofd.

Zijn we nu bitter? Ja! En we gaan maar ineens verder, het mag en moet eindelijk eens van onze lever. Slow zegt dan wel: “doe dat niet, ze gaan er nog plezier in hebben”. Maar dat is toch de opzet van dit blog, dacht ik zo, de mensen een beetje plezier bezorgen, is het niet omwille van kleine anekdotes dan toch omwille van dat stuk miserie dat we nu al zeven jaar meezeulen.

Al die zes jaar die we bloggen hebben we dat altijd, maar dan ook altijd gedaan om dingen van ons af te schrijven en om andere zaken te relativeren. Dat er van in het begin van die zes jaar eigenaardige personages op die blogs rondwaardden, dat had ik al snel ondervonden. Om één of andere rede leek één of andere blogger iets tegen mijn blog te hebben. De geijkte uitdrukking: “och die zijn jaloers” dook weer op, al vroeg ik me af waarom iemand op ons jaloers moest zijn. Kennen ze de doem die hier over het huis hangt? Neen zeker?

Dat het blog een steun en toeverlaat is, hoef ik dus niet meer te zeggen. Toch zijn er die er een punt van gemaakt hebben om mijn, ooit eens volle, linkenlijst leeg te roven. De ene na de andere bleef weg -diegenen die ik zelf buiten bonzjoerde niet meegerekend- en ik dacht: “foert, als ze niet beter weten”. Dat er zo heel af en toe eens eentje bijzat dat stak, dat is achteraf gezien maar bijzaak.

De moeilijkheden die hier bestaan vertel ik niet, ik krijg toch steeds hetzelfde antwoord: “maar jij hebt toch Slow”. Ik heb niks, Slow is een mens en die kan je niet bezitten. Bovendien lijkt het dus echt wel of er een bende sukkels jaloers loopt te zijn omwille van Slow. Dat ze me hun grieven zenden en ik zal met plezier een lijstje opmaken van wat ze wél hebben.

Dat grote maatschappijen ook eerst eens zouden moeten nadenken voor ze de kleine man koeionneren is nu weer bewezen door Dave Carroll. Maar Dave Carroll was niet zomaar een kleine man, neen, hij kon zingen en hij had een band “The Sons of Maxwell”. Toen de mensen van United Airlins nogal wild omsprongen met zijn Taylorgitaar en het ding zowaar stuk ging kreeg Dave Carroll van United Airlines geen schadevergoeding al betwistten ze het incident niet.

Dat lezen we in De Standaard.

Maar Dave Carroll besloot zich niet op zijn kop te laten zitten en zodoende nam hij een andere gitaar, maakte een liedje en zette dat op youtube.

Wat ons nu stoort bij het lezen is dat nu ineens United Airlines, gezien het succes van het nummerke, de zanger contacteert om te vragen wat zijn eisen zijn. Wat wij leuk vinden is dat de Dave zegt geen vergoeding meer te willen maar wel nog twee andere liedjes op de site gaat zetten. Misschien zwicht hij wel na verloop van tijd, maar hoe het ook verloopt, die gitaar zal United Airlines wel meer gaan kosten dan de oorspronkelijk gevraagde waardevergoeding van 2.500€.

Alleen jammer dat niet elke kleine man liedjes kan maken en zingen of op een andere manier ludiek uit de hoek kan komen.

mske komt van de badkamer en denkt: “wat zit die Sloef daar nu toch kabaal te maken in zijn kattenbak” en dan kijkt ze verwonderd naar mij want ik zit daar gewoon op de zoldertrap.

Ze werpt een blik door de trap naar beneden en ziet Slow met de handen vooruit, in Ella’s zombiehouding, door de gang schuifelen. Hij schuifelt de ganse gang door het buro binnen en komt al schuifelend weer naar buiten.

mske staat het gedoe te bekijken zonder iets te zeggen, waarop Slow zegt: “ik heb de bevestigingsmail ontvangen en aangezien hier nu niemand is om de polonaise te dansen, moet ik dat wel alleen doen”.

Gisteren op de TV.

Op de E42 vond men, in een stilstaand voertuig, een man met zes messteken in de borstkas. Blijkbaar hadden hij en zijn vader ruzie gehad en de vader had een messteek in het been. Die vader zou uit het voertuig zijn gestapt en had een lift gekregen. Hij werd afgezet aan het establissement “Ali Baba” in Bergen.

En alle drie tegelijk zegden Bollie en Slow en mske: “die veertig rovers natuurlijk!”  Maar Bollie wou die info niet doorgeven aan de politie.