Nog van dat? Hier komt er nog eentje.

Na het probleem met de kluis* in de hotelkamer, hebben we dat natuurlijk verteld. Daarop werd geopperd dat alles in je koffer laten zitten veel en veel veiliger is.

Wat mij betreft, zitten waardevolle spullen nooit echt veilig, ook niet in je koffer, want dan nemen ze die gewoon mee.

Het antwoord?

“Maar, dat valt op!”

Inderdaad! In een hotel rondzeulen met een koffer is uitermate verdacht.

* Sedertdien hebben we zo een beetje een studie over hotelkluisjes gedaan. Wat blijkt? Of meer dan de helft voldoet niet of wij hebben echt wel tegenslag als het op kluizen aankomt. Wij gebruiken ze dus niet meer.

Het was een heet onderwerp en kreeg zodoende enorm veel aandacht in de media. Ik had nogal lauw, om niet te zeggen koel, of nog erger koud, gereageerd, waarop diegene die het er met mij wou over hebben me rebels noemde en verder ging met te zeggen:

Had jij 200 jaar geleden geleefd, was je nu al lang dood geweest.

Wel, eerlijk gezegd zou het tegenovergestelde me wel verbaasd hebben.

Zoals Sloef ooit al eens vertelde kan ik wel boos worden op Luc, al gebeurt dat niet vaak. In het volgende geval was dat wel erg boos. Gelukkig duurt dat nooit lang.

Wat was er gebeurd?

We parkeerden de auto op een grote parking, ingesloten door vier enorme gebouwen. Daar zou hij veilig staan.

Die nacht wilden we naar huis. Luc volgde de anderen naar buiten. Ik zei: “maar onze auto staat daar” en wees de andere uitgang aan.

“R. heeft gezegd dat we er zo ook komen” zei Luc. Tja, als Luc het er met R. over gehad had, zou het wel juist zijn. Dat dacht ik tenminste.

Verkeerd gedacht! We hebben een kwartier, dat is zo omgerekend een kilometer lang, rond dat gebouwencomplex gelopen. Een kilometer? Dat is toch niks? Natuurlijk niet! Op voorwaarde dat je weet waar je bent en dat je niet de ganse dag gelabeurd hebt.

En toen ging hij vertellen dat hij de auto niet meer wist staan en even later zei hij dat hij niet meer wist waar hij was.

Tja …

Ik had me al de hele tijd afgevraagd waarom ik hem bleef volgen. Toen wist ik het wel natuurlijk. Gewoon omdat ik wist dat hij zou verloren lopen. En toen werd ik boos.

Nachtwandelingen zijn soms prettig, soms niet. Ze kunnen romantisch zijn, of net niet. Nou, romantiek zat er die avond echt niet in de lucht en dat is echt wel een onderdrijving.

Het is al een hele poos geleden dat ik hier nog eens een bedenking postte. Die dateren namelijk uit een bedenkingentijd uit het verleden.

Bij het opruimen van één en ander vond ik nog ergens een stukje papier waar ik ooit het volgende had opgekrabbeld:

Als je een mens als een schurftge hond wil behandelen, moet je niet verbaasd staan kijken als die bast.

Als ik die bedenking nu post, dan kan ik dat papiertje ook weggooien … net als de bedenking zelf.

Opgeruimd staat netjes.

Meer dan twee weken aten we niet thuis. We dineerden wel in restaurants of het avondeten werd geleverd door een bekwaam traiteur. Om vingers en duimen van af te likken.

En wat was dan het eerste wat we aten toen we thuis waren? Pensen met appelmoes!

En smaken dat dat deed!

Het leven zelf heeft me geleerd dat je geroddel niet kan vermijden. Er zijn mensen die zelf zo weinig beleven dat ze andermans leven dan maar gaan bestuderen en analyseren en in het slechtste geval ook bekladden.

Het zij zo. Dat kan me geen moer schelen. Het zijn gewoon zielige schepsels, die verankerd zitten in een ingebakken ingesteldheid van eigen gelijk.

Eigenlijk doen ze geen vlieg kwaad en zoeken ze enkel een invulling voor hun verveling.

Maar vorige zondag schrok ik toch. Ik werd namelijk geconfronteerd met een agressievere vorm van roddelen. Dat het bestond wist ik ook wel. Maar meestal is er toch altijd een oorzaak, al zit ze dan in een vicieuze hersenkronkel van één of andere giftige tong.

Wat mij nu overkwam had geen oorzaak, geen enkele. Een of andere goeie ziel vertelde me iets dat ze gehoord had. Ik stond totaal perplex.

Wat is nu ergerlijk? Gewoon het feit dat het gelanceerd is. Het zal dus verder verteld worden, misschien niet als een lopend vuurtje, maar toch. Maar zelfs daar zit ik niet mee.

Waarmee dan wel? Het is dus gelanceerd. En ik? Ik mag al mijn collega’s, zonder uitzondering heb ik hen allemaal graag. Maar nu vraag ik me af: “mogen zij mij wel? Heeft één van hen deze gedachte in dat giftige hoofd geplant?”

Maar als ik hen één voor één bekijk weet ik dat het niet in hun aard ligt.

Maar hoe komt iemand er toe om iets dat zo volledig uit de lucht is gegrepen te gaan verspreiden?

“Ik ben geïrriteerd” zei hij. “Ik doe hier honderd keer het zelfde en ik snap het nog niet”.

De volgende ochtend kwam hij gewoon niet opdagen. Hij was nochtans werkzoekende.

Al zeven jaar. Dat had hij ook gezegd, maar na die irritatie geloofde ik dat “zoekende” niet meer.

Dat staat op een gedrukte melding die op de vensterbank staat van een luxueus hotel. Daar wordt aan de dear guest gevraagd het raam niet open te zetten.

Dat is dan een probleem voor dear guests die met het raam open wensen te slapen. Misschien hebben ze in dat hotel nog nooit van muggengaas gehoord?

Het staat ook op een pancarte aan de ontbijtzaal en ook daar wordt de dear guest gevraagd om iets te doen.

En dan laten ze de dear guest daar zo wat verloren staan wachten. Niet dat bepaalde dear guests dat dan ook effectief doen, maar wel in het oog houden, hoe lang het zou kunnen geduurd hebben. Neeneen, bepaalde dear guests believen niet te waiten, die willen hun ochtendkoffie.

Het heeft wel een poosje geduurd, maar eigenlijk heb ik niet echt doorgezet om ze te vinden.

Het was dan ook een verrassing ze gisteren ineens tegen te komen.

Wat? Appelsienpellers!

Waar? Op het Boekenfestijn in Gent.