’s Morgens drink ik koffie en meestal smaakt de koffie gewoon naar koffie natuurlijk.
Maar het valt mij wel op dat de koffie op bepaalde dagen lekkerder smaakt dan anders zodat ik de hele dag constant aan de koffie zit. En dat terwijl ik op andere dagen eerder het gevoel heb dat ik olie zit te drinken en het spul voor de rest van de dag dan laat voor wat het is.
Waarom smaakt die koffie nu telkens anders?
De koffie zelf komt uit dezelfde verpakking, het is dus dezelfde koffie. Daar kan het eigenlijk niet aan liggen.
Het water komt uit dezelfde kraan en wordt met dezelfde waterkoker gekookt. Daar kan het eigenlijk ook niet aan liggen.
Mijn maag? Dat is toch altijd dezelfde maag. Daar zou het ook niet mogen aan liggen.
Eerst dacht ik dat het te maken had met het uithuizig zijn tijdens de evenementen, zodat ik dan die eerste dag(en) erna weer verkikkerd ben aan de koffie thuis. Dat klopt niet.
En dan ga ik na of het te maken heeft met uitgeslapen zijn of nog moe zijn, of andere factoren die de nood aan koffie kunnen vergroten of verkleinen. Maar dat is het ook niet.
Ik zal maar verder koffie drinken, misschien vind ik ooit eens het antwoord.
Twee jaar geleden melde ik dat ik zou stoppen met het vermelden van de jarigen uit mijn naaste omgeving. De redenen waarom stonden erbij en ik ben nog altijd die mening toegedaan waar het de reacties betreft, in dit geval de reacties die voortkomen door het zien van het woord “verjaardag”.
Toch stopte ik er niet mee.
Waarom niet? Omdat ik niet wist wat de betrokkenen daar zelf over dachten? Nu ja, Luc en Zoneke zijn volwassen mannen, die gaan niet zeggen van: hé jà, doe dat toch maar. Neen, die gaan beiden zeggen dat ik daarmee mijn zin doe aangezien het mijn blog is.
En Amke en Ella dan? Twee jaar geleden schreef ik over hen het volgende:
En de kleinkindjes, zolang het plezant was om doen, deden we het, maar zeg nu zelf, de laatste jaren was het een simpele vermelding met een kaart geworden.
Maar daar is iets veranderd. Want de kleinkindjes zijn geen kleine kindjes meer. Neen, ze bepalen zelf of ze komen lezen, wanneer ze komen lezen en of ze willen reageren. Ze worden groot, dat is klaar en duidelijk.
Zoals ik al meer zei schrijf ik tenslotte niet voor de reacties maar voor mezelf en aangezien die verjaardagen belangrijk zijn voor mij, horen ze ook op het blog.
Ziezo! Ik ben er dus uit geraakt. En dat allemaal omdat ik niet van mijn verjaardag houd en me dus afvraag hoe een ander daar tegenaan kijkt.
Luc had weer prijs. Telkens hij ook maar te maken krijgt met iemand met een snotvallingske van niemendal, gaat hij dat krijgen en er direct een bronchitis van maken. Ondanks de spuit die hij daarvoor haast anderhalf jaar geleden kreeg, was het nu weer de tweede op drie maanden tijd.
Hij moest naar de dokter. Gemakkelijkheidshalve heeft onze huisartsenpraktijk een agenda op internet. Maar het eigenaardige was dat die agenda propvol stond tot juli al (verder hebben we niet gekeken). Luc belde dan maar even op. En ja, ze hadden er weet van. En ja, ze waren er mee bezig.
Ik weet het niet, maar ik denk dat onze dokters met een virus zaten.
Luc kon die dag niet naar onze gewone huisdokter, maar wel naar één van de anderen, om kwart voor acht ’s avonds. Jammer genoeg zouden dat weekend Amke en Ella gekomen zijn en jammer genoeg wilden wij dan zo een minifeestje organiseren voor Ella’s verjaardag. Dat gingen we niet laten doorgaan. We weten niet in welke mate de kindjes die bronchitis konden oprapen en meenemen en rondstrooien. We hebben Ella dan maar op de dag zelf met een bezoekje vereerd.
Ik zat ook nog met een probleem. Die schouder diende opgevolgd te worden en dat had de eerste week van februari moeten gebeuren, maar door het langzaamaan genezen en de evenementen die er tussen kwamen, was er eigenlijk nog geen enkele week geweest dat ik geen pijnstiller of ontstekingsremmer had genomen. Ik wou die twee vrije weken benutten …
De dokters hebben een andere agenda en ik een afspraak voor volgende week. Een weekendje met Amke en Ella zal wat langer duren eer het weer eens past.
Die keer dat ik het postje zat te schrijven over de schreef wilde ik eigenlijk als titel “Levenslied” zeggen. Maar bij het opzoeken van een prentje zag ik dat men met levenslied eigenlijk smartlap bedoelde.
Eigenlijk maar bizar, dat mensen al dat snotterige zo mooi lijken te vinden, net of ze niet ontroerd kunnen worden door iets moois (ah neen, dat moeten ze kapot maken) of iets vrolijks.
Ik weet nog dat mijn moeder ze zong, die levensliederen over moeders die stierven bij de geboorte en zeemannen die nooit terugkwamen.
Maar ook later, ten tijde van “Man bijt Hond” wou dat wicht dat ik het over Dodebroer zou hebben, want dat was zóóó mooi. Ik zou niet weten wat er mooi is aan een jongentje van 20 maanden oud dat overlijdt aan kanker en waarvan de broers en zussen hun hele leven het gevolg mochten dragen.
Waarom smartlappen nu ineens levenslied moeten heten, ik weet het niet, maar gelukkig bestaat er in het leven meer dan alleen maar ellende.
Ik heb altijd van lekkere geurtjes gehouden. Dat begon ooit toen mijn moeder naar de Mylène-avonden ging -wat ze nu home-parties noemen- en ze dan wat “reuk” in een klein flesje meebracht, ook wel omdat zij geen opmaakproducten gebruikte en ook nooit geparfumeerd liep en ze zich toch verplicht voelde om iets te kopen. Bloemengeur dus, meestal meiklokjes en één keer rozen.
Ik was achttien toen ik van een vriendin die te logeren kwam een fles eau de toilette: “Ô de Lancôme” kreeg en onmiddellijk zo verkikkerd was dat ik het jarenlang heb gebruikt. Maar er kwam een einde aan toen ik vond dat de geur niet meer bij me paste. Hij was te braaf. Ik wou iets wilder.
Enkele maanden terug kreeg ik een staaltje. Ik had een lichte déjà vu toen ik het gebruikte. Het is namelijk ook van Lancôme en het bevalt me wel. “Hmmmm” zei Luc “dat ruikt goed”. Dat is natuurlijk ook mooi meegenomen.
Maar door al die jaren heen heb ik het spul zeer bescheiden gebruikt. Ik heb namelijk een hekel aan mensen wiens parfum tien uren boven de wind nog de mijne overheerst. Het is een gekend fenomeen dat je uiteindelijk je eigen parfum niet meer ruikt omdat het went, maar er daarom meer en meer van gebruiken is ook de oplossing niet.
Soms loop je tegen een muur aan waar je onmiddellijk drie stappen achteruit zet om weer adem te krijgen. Sommige liften zijn vijftien minuten later nog steeds onbruikbaar. Overdaad schaadt nog steeds.
Daarna zijn we in Harlingen nog een hartige erwtensoep gaan eten, alvorens onze reis verder te zetten.
En in Harlingen lazen we dat ze het stadje willen promoten, meer toeristen lokken. Ons niet gelaten, maar dan gaan ze wel hun gemoedelijkheid verliezen.
We hadden er ooit een fijne vakantie, maar nu is het tijd dus om nieuwe dorpjes en stadjes te ontdekken.
Zaterdag 12 maart, met de bedoeling om die de volgende dag te posten, ware het niet dat de volgende dag zondag 13 maart was, dag waarop er wel belangrijker zaken te vertellen waren.
Zaterdag 12 maart dus, ergens onderweg.
Schitterende dag voor een strandwandeling. Dat dachten er wel meer. Daardoor was er haast geen parking plaatsje meer te vinden.
Bovendien heeft Luc nog een portie kibbeling dienen te verorberen, zodat we een briefje van 20 konden wisselen om aan het nodige nikkel te geraken om die parkeerautomaten te voederen omdat we ze ook te vriend wilden houden.
Op zondag wilden we nu eindelijk de afsluitdijk over. Dat hadden we onszelf nu al tweeënhalf jaar beloofd.
Zeven maart. Luc wou om een schermbeveiliging. Om halftien zou hij daar voor de deur staan. Hij is van gedacht veranderd.
Nu is het weer het meest voor de hand liggende onderwerp voor praatjes met onbekenden maar eigenlijk is het aan ons niet zo besteed. Ons humeur gaat niet mee met het weer.
Maar toch, deze keer …
Want zie je, toen we die nacht terugkwamen van de laatste evenementen, lag onze straat die eigenlijk onze straat niet is, een beetje open aan de zijkant. Ze waren de stoep aan het vernieuwen.
De twee dagen die daarop volgden waren de mannen aan het werk. En sedertdien niets meer. Vorige week dacht ik dat de werken stillagen vanwege de regen. Maandag dacht ik vanwege de sneeuw. Daarna vroeg ik me af of het misschien moest uitdrogen.
Feit is: zo staat het er nu na meer dan een week inactiviteit nog altijd voor.
Stoort het ons? Natuurlijk niet. Maar ik vrees dat ze gaan herbeginnen op een maandag na maar weer eens een evenement.
Sneeuw begin maart is niet zo uitzonderlijk, we hadden het ooit ook al over sneeuw in april.
Privacy & Cookies: This site uses cookies. By continuing to use this website, you agree to their use.
To find out more, including how to control cookies, see here:
Cookiebeleid
Zoek
