Het is een eigenaardig feit -om niet te zeggen grappig- dat soms, als ik het over Luc en mezelf heb, een afbeelding van Calvin en Hobbes het best weergeeft wat ik bedoel. Zoals bijvoorbeeld de manier de uiting van extreme vreugde, de wijze waarop wij slapen en zeker en vast de geborgenheid.

Natuurlijk lijken we uiterlijk niet op die figuurtjes al noemt één van ons beiden de andere soms “tijger” en vind ik Luc echt wel een grote teddybeer.

Er zijn meer van die prentjes die me bekend voorkomen, zoals:

of

Bij de volgende heb ik geen déjà vu, ik vind hem gewoon grappig.
Misschien moeten we dat maar eens doen …

Bij nader inzien …in het zwembad gaat het ook van: “bommetje”.

 
Calvin and Hobbes by Bill Watterson.

Met een beetje tijd te over en de zin om nu eens echt werk te maken van wat ik echt graag doe, ging ik die vertalingen die me niet zinden eens onder handen pakken. Ik begon met het begin.

Toen die succesvol waren afgelopen ging ik me eens bezighouden met de “like” knop zelf, maar dat kon niet. Na een hopeloze zoektocht kwam ik het volgende tegen:

The reblog/like section is contained in an iframe element and because of how it’s implemented it looks like it’s not possible to use CSS to make any changes.

 
Waarom wil ik dat knopje nu aanpassen? Wel, ik begrijp wel waar die like voor staat, maar de term “leuk” stoort me. Het lijkt net of je de inhoud van een bericht leuk moet vinden. Dat is niet zo. Het betreft eerder een waardering voor het geschrevene. Je kan een negatieve tekst ook waarderen, zonder dat je hem leuk vindt.

Bij WordPress -of Jetpack zo je wil- is er geen probleem als je vragen hebt, je kan op het forum terecht, of je kan mailen. Dat deed ik. En ja, ik kreeg de .po van de iframe. Daar kan ik alles vervangen wat ik anders wil zien. Alleen heb ik nog niet uitgevlooid wààr precies ik die bestanden moet gaan neerpoten om effect te hebben. Dat blijft nog even zoeken.

Als ik er die hele “like”-boel maar niet afgooi, want aangezien ik niet, zoals blijkbaar zovelen achter reacties zit te vissen -ik schrijf nu eenmaal omdat schrijven in mijn bloed zit- heb ik ook geen nood aan het bandwerk dat het liken blijkbaar is. Het doet me denken aan de “hallokes” van jaren terug. Die werden ook te pas en te onpas in de reacties geplant.

Ik probeer nog wel even verder, maar zolang er “like” blijft staan, is het me nog niet gelukt. Als dat knopje verdwijnt, ook niet trouwens.

Indertijd toen Proximus nog Belgacom was, kon ik inloggen op iets dat ooit “Mijn Abonnement” en later “e-services” heette.

Nog steeds indertijd werkte dat niet en Max zou er voor zorgen dat het in orde kwam. Het kwam in orde.

In 2014, toen Belgacom Proximus werd, kon ik niet meer inloggen. Volgens horen zeggen door te lezen zou je met je inlog van e-services probleemloos moeten kunnen inloggen op het nieuwe “My Proximus”. Het werkte niet. De man die ik aan de lijn kreeg lachte wat -versta me niet verkeerd, hij lachte me niet uit of deed niet neerbuigend- en zei dat dat echt niet kon, die inlog kon geen probleem zijn. Hij zou dat wel eens regelen. Even later lachte hij niet meer en zei dat het om één of andere bizarre rede niet lukte. Hij stelde voor dat ik een nieuwe inlog zou maken, een andere. Dat deed ik.

Nu had ik wel al gemerkt dat, ondanks de beweringen van Proximus, ik niets, maar dan ook niets kon aanpassen aan mijn diensten. Dat zou wel moeten kunnen volgens en via de website.

Ik wou dus dat abonnement van Lucs gsm aanpassen en ja, daar gingen we weer, er was geen mogelijkheid zodat ik opbelde. Het kind dat ik aan de lijn kreeg ging dat regelen. Nu ja, ik ga er van uit dat ze redelijk nieuw was, het nam wat tijd en bovendien vertelde ze iets dat absoluut niet kon, maar soit, iedereen moet leren.

Nu wou ik toch weten waarom die website mij zo stiefmoederlijk behandelt. Ze ging het laten nakijken en ze ging me daarover terugbellen. Dat zou niet waar zijn, ik heb mezelf beloofd dat ik niet meer als een seut aan die telefoon ga zitten wachten, dus vroeg ik of ze dat even kon doormailen.

Toen ik ’s avonds nog niets had gehoord noch ontvangen, ging ik even “My Proximus” nazien om te kijken of dat abonnement nu was aangepast. Ik kon daar niet meer op. Helemaal niet. Foute inlog, fout wachtwoord en helemaal foute boel toen ik dat wachtwoord opnieuw wou instellen, want in de mail stond ineens die login van jaren geleden vermeld. En ik kreeg de melding dat ik de technische dienst moest bellen.

Zaterdag of geen zaterdag, acht uur ’s avonds of niet acht uur ’s avonds, ik belde. Wat blijkt? Daar zitten twee inlogs met elkaar in conflict en er is blijkbaar een andere inlog gemaakt om dat te omzeilen, maar die jongen kon niets doen net omdat het zaterdagavond acht uur was. Want zie je, al die inlogs moeten er af en er moet een compleet nieuwe aangemaakt worden. Daarom zou hij mij maandag terugbellen want, hoe bizar het ook klinkt, hij moet een klant aan de lijn hebben vooraleer hij zulke ingrepen kan aanvragen.

En die seut dan? Enerzijds wou Luc zo snel mogelijk die schermbeveiliging halen. Anderzijds zat de levering van die hoes (hard cover) er ook nog aan te komen. Ik nam gewoon een afspraak. Hij zou me op de middag bellen.

Toen het twintig voor twee was, heb ik zelf opgebeld -ik heb mezelf beloofd dat ik niet meer ga zitten wachten hé- en het had wat voeten in de aarde, maar het is geregeld. Alleen kan ik nog steeds niet zelf mijn abonnementen aanpassen. Ik vraag me of of wel iemand dat kan.

En terwijl ik dan toch aan het zaakjes regelen was, heb ik nog maar enkele kleine dingetjes recht laten zetten, gewoon omdat ik ze nu toch aan de lijn had en ook omdat mijn contactpersoon toch zo een vriendelijke jongen was.

Ooit was ik tegen een smartphone. Een telefoon moest telefoneren en eventueel een paar smsjes kunnen verzenden. Luc vond dat het wel eens handig zou kunnen zijn, zo een smartphone, als je maar weer eens de uren van de trein of andere info dringend nodig had onderweg.

Ik had al jaren graag een telefoon gehad waarmee ik foto’s kon nemen. De verkoper vertelde me dat ik dan beter een smartphone kon nemen. Dat deed ik. Ik gebruikte die eerst om te telefoneren, een paar smsjes te verzenden en een paar foto’s te nemen.

Na verloop van tijd vond ik wel een paar interessante dingen, die zette ik er dan op. Tot we tot de bevinding kwamen dat betalen voor internet dwaas was aangezien we 2GB gratis hadden bij ons Proximus abonnement. Bovendien kon ik mijn telefoonabonnement aanpassen naar minder belminuten en 1GB internet. Als dat niet fantastisch was. Ik opperde dat Luc misschien …

Luc was tegen. Hij wou dat niet. Hij vond het al omslachtig genoeg om te smsen.

Vorige week echter, vertelde hij me dat hij in een bepaalde winkel een smartphone in promotie had zien staan, waarvan hij op internet alle technische specificaties, de pro’s en contra’s had opgezocht en de reviews had gelezen. Hij meldde het, meer niet.

Op vrijdag opperde hij dat we misschien eens naar die winkel konden rijden voor één en ander dat we nodig hadden. Het was toch te slecht weer om iets anders te doen.

In de winkel vroeg ik of hij nu naar die smartphone wou kijken. Ik ging ervan uit dat hij enkel wou kijken om te kunnen vergelijken ter plaatse, want meestal kopen we zulke dingen niet in die winkel. Maar hij ging daar staan draaien en opperen en zeggen dat hij wel wist dat ze bij anderen even goedkoop waren, maar hier kreeg hij ook nog een hoes (book case) en anders moest hij bij CoolBlue bestellen en wie weet wanneer had hij die dan had of we konden die ook nog zelf halen maar dan kostte het meer aan naft en …

Hij kocht hem.

Thuis gekomen viel die hoes (book case) tegen, maar dat had ik wel verwacht. Maar we hebben wel zo snel mogelijk dat abonnement laten omzetten naar minder belminuten en 1GB internet.

Als je weet dat we eerst elk 120 belminuten hadden waarvan ik er amper 2 à 3 gebruik en Luc nog minder, dan weet je het wel. Nu hebben we elk 90 belminuten, dat is dus nog meer dan ruim voldoende voor twee minimumgebruikers.

Ondertussen is er al een nieuwe hoes (hard cover) besteld, die komende is en gaan we straks een schermbeveiliger halen.

Rest me nu nog enkel om voor al die Engelstalige benamingen een aanvaardbare Nederlandse variant te vinden.

Op de vrijdag dat we naar Lucs zus wilden vertrekken, bij het instappen, liep er een man te drentelen, die zei: “geen post voor jullie”.

Het autootje van bpost stond iets verder in de straat, maar de man droeg geen postuniform. Een nieuwe postbode die zich aan het inwerken was? Het was ons al opgevallen dat we al enkele dagen geen post hadden ontvangen, wat op zich ook al bizar was.

Op zondag, net voor het vertrek naar de evenementen, controleerde Luc -zoals hij altijd doet- voor alle zekerheid nog eens de brievenbus en vond de twee brieven. “Geen post voor jullie” zei hij rologend.

We krijgen de laatste tijd echt wel veel fout geleverde post en dus verontrusten die postloze dagen me echt wel een beetje, zeker dat de trend zich voortzet en de post er maar met mondjesmaat doorkomt.

Bij het afhalen van de zoomlens, zat er geen zonnekap bij. Die had nochtans klaar en duidelijk bij de aanbieding gestaan. De winkel, waar ik de lens ophaalde, wist van niets. Het was me nu niet om die zonnekap te doen, wel om de lens, maar als ze mee aangeboden werd, hoorde ze er bij te zitten. Dat vind ik er van.

De aanbieding was niet meer te vinden. Maar gelukkig vond ik wel nog een vermelding van de aanbieding op google. De printscreen daarvan mailde ik naar de toch wel gerenommeerde firma als het over fotomateriaal gaat. Toen bleef het stil tot vorige zaterdag. Ze meldden me dat er een zonnekap onderweg was. Eigenlijk al bij al een geluk dat ze die mail niet eerder hadden beantwoord of de zonnekap verzonden. Ze zouden hier schoon voor die deur gestaan hebben.

En ja, maandagochtend, ze doen het telkens weer die maandagochtenden dat we pas om drieën in bed konden, ging de telefoon. Er was een kleine colli voor mij, ze hadden wel de straat maar geen nummer, dus wat was ons huisnummer?

Ik dacht even dat hij al met colli en al voor de deur stond, maar dat was niet zo. De levering was voorzien voor de namiddag.

Gelukkig, dan had ik toch nog enkele uurtjes. Ik draaide me tevreden om en trok het dekbed over mijn oren.

Per evenement houdt Luc een steekkaart bij met alle nuttige gegevens, zoals adressen van de hal, van het hotel, van eventuele eetgelegenheden en andere gegevens zoals mogelijke inlogcodes en wat dies meer zij.

We hadden net een bezoekje gebracht aan een winkelcentrum, de wandeling op de Utrechtse heuvelrug werd door de stormachtige wind van ons lijstje afgeblazen, Luc had het adres van onze overnachting ingegeven en hij stopte de kaart in het bakje onder de radio waarbij de kaart niet in dat bakje maar onder dat bakje, dus in de console zelf terecht kwam. Als je het erom doet, dan lukt het niet, geloof me maar.

Nu wil het toeval dat we onmiddellijk daarna, bij het rijden, een bizar geluid hoorden. Het deed me denken aan het geluid van de speelkaarten die we als kind met een wasknijper op de spaken van onze fiets bevestigden. Ik dacht dus dat die kaart ergens zat te flapperen. Volgens Luc was het dat niet. Hij beweerde dat het geluid achter mij vandaan kwam.

De maandag erna hoorden we niets, de dinsdag erna hoorden we niets, de woensdag erna -eigenlijk waren we die kaart al halvelings vergeten- was het geluid er weer, maar pas ’s avonds en meerdere decibels luider. Bovendien ging die auto bij het remmen een erg akelig schrapend geluid voortbrengen daar – inderdaad- achter mij.

Daarna ging het geluid niet meer weg. Een auto geneest niet zomaar. En al beweerde iemand, die er meer van kent dan wij, dat we met onze trommelremmen achteraan niet bang moesten zijn om ermee naar huis te rijden, gerust was ik er niet in.

Tijdens de terugweg hebben we het geluid niet gehoord. Luc heeft dan ook praktisch niet geremd. Natuurlijk hebben we die auto zo snel mogelijk naar de garage gebracht, na eerst toch enig rantsoen te hebben ingedaan.

De auto is terug thuis. Het is geklaard. Gedaan met enge geluiden, de kostprijs viel al bij al nog mee maar Luc heeft wel vergeten vragen om die steekkaart er even uit te halen.

Iedere liedjesschrijver weet het, valse noten moet je schrappen. Dan vraag ik me af waarom ik in het lied van mijn leven de valse noten niet zou mogen weren maar het wel dien uit te praten. Uitpraten was nooit aan mij besteed en zal het ook nooit zijn. Je moet een lied niet aanpassen aan valse noten.

Gezien mijn hele jeugd al vals klonk, dacht ik, na alle perikelen van de laatste jaren nu eindelijk wat emotionele rust te krijgen. Ik ging er zelfs van uit dat het ons gegund zou zijn. Nog steeds naïef, nog steeds gelovend in de mensen. Hoe dom kan ik toch zijn.

Want, zie je, uitgerekend dan, komt iemand, als goede vriendin(?), me zeggen dat Luc de manier waarop ik tegen hem praat niet verdient. Zulke uitspraken vertaal ik naar wat ze echt willen zeggen. In mijn geval dan dat ik Luc niet verdien. In Lucs geval dat hij te stom is om voor zichzelf op te komen.

En daar ging ze! Dat meisje, dat naïeve kind in mij, dat blij was dat ze een unieke man tegen het lijf was gelopen, dat dacht dat wat wij samen hadden zo fantastisch was, dat we er niet aan dachten dat we het moesten beschermen tegen gemeenheid.

Uitpraten? Dat zou willen betekenen dat ik zou moeten accepteren dat iemand zoiets tegen mij mag zeggen. Kort gezegd: wat Luc en ik samen hebben is het mooiste in mijn leven en ik zal het nooit nemen, dat eender wie, dat wat ik als van het zuiverste karaat beschouw gaat bestempelen als een ordinaire kei en mijn hoogste goed -zijnde onze fantastische band- met kak modder gaat besmeuren.

Gelukkig was het niet geweten dat op die dag, behalve de pijn in mijn schouder en de bedroevende kwaliteit van de medewerkers tijdens dat bepaalde evenement, het ook nog Zus’ verjaardag was, ze hadden het ook nog kunnen gebruiken als excuus.

Met een enorme knal viel de plank op de andere planken.Ik houd niet van dat geluid. Ik houd niet van welk knallend geluid dan ook. Ik houd gewoon niet van lawaai. Maar knallende planken hoor ik wel meer en dus dacht ik enkel: “daar gaan we weer”.

Even later kwam hij met een lachende snoet me tegemoet en zei: “ja, ik weet dat je er niet van houdt, ik zag het aan je houding, maar in mijn eentje kan ik die plank niet zachtjes neerleggen”. Dat is ook zo. De planken zijn van onhandig formaat om vast te houden en dus zeker om neer te leggen. Hij nam de volgende plank.

Even later viel de plank met een knal op de andere planken. Ik dacht niets meer, ik wist dat hij met planken aan het gooien was.

Hij kwam terug en omdat hij het toch maar als een lachertje had opgevat, deed ik dat ook. Ik zei: “en je deed het weer”. Ging die daar even op zijn achterste benen staan jà! Hij werd boos en stevende woedend weg, de stoom uit zijn oren komend en vertelde aan R. dat hij mijn gezeur meer dan beu was.

Achteraf gezien bedacht ik dat ik het scenario toch kende. Ze lopen gefrustreerd te zijn en zoeken een slachtoffer om het op uit te werken. En blijkbaar pas ik precies in dat plaatje. Ze lokken een reactie uit en dan ligt de schuld bij mij en gaan ze zich lopen beklagen dat zij toch zo hard werken en dat ik …

Goed, in dit geval ken ik hem en ik mag hem wel en als hij zijn frustratie kan uitwerken zonder mij te frustreren, het is hem gegund. En hij is niet alleen met zo een kort lontje. Er loopt zo nog een vrouwelijke versie rond ook, met nog een korter lontje. De vraag is of die wel een lontje heeft.