Vorig jaar, 17 maart om precies te zijn, liepen we in de Eifel te wandelen, als plots mijn telefoon tilt slaat, van toeten noch blazen weet en wij plompverloren naar vier mogelijke wegen staan te kijken, aangegeven op een houten wegwijzer. Er staan dan wel bordjes van de wandeling ook, maar die lijken me niet bepaald betrouwbaar.

We hebben dan maar de richting Sassen gekozen. Daar kenden we de weg. En we zijn het gemiste deel dan maar van de andere kant gaan bekijken.

Dit jaar willen we die wandeling nu wel eens goed gaan doen. Voor alle veiligheid bestudeer ik de kaart op voorhand en zie dat dat bordje toch niet zo verkeerd stond.

Op hetzelfde punt als vorig jaar aangekomen, is mijn telefoonscherm zwart. Compleet zwart. Wat een bizar toeval is me dat.

We volgen dus nu het bordje en zouden aan een weiher moeten uitkomen. Dat doen we niet. Ik haal er Lucs telefoon bij, die ik eerst nog een beetje moet instellen en googel de weiher. De telefoon zegt: “Je bent er”. Midden in het bos? En geen bordje? Ik heb dan maar Center Parcs’ adres ingegeven en we kwamen goed terecht.

Dan ga ik googelen en vind dit:

En dat, dat had ik ooit nog al gezien. Vorig jaar misschien?

Nu gaan we die wandeling een volgende keer wéér doen, opnieuw tot het goed zit. Want die weiher? Daar zijn we, volgens mijn Runtastic, net naast gelopen. Wellicht moesten we het kapot gereden spoor tussen de bomen genomen hebben.

En ik zal de vermoedelijke boosdoener goed in het snotje houden. Maar waarom laat die Lucs telefoon dan met rust?

Ja, ik weet dat er mensen afkerig tegenover die parken staan. Sommigen zeggen het zelfs. Mij niet gelaten. Wij gaan niet voor de activiteiten die die parken aanbieden, al gaan we daar soms wel eens zwemmen. Aqua Mundo is er nu eenmaal voor iets.

Neen, wij nemen zo een park als basiskamp, zoals Luc dat noemt. De Nederlandse vrouw op de boekenmarkt, aan wie ik over de meevaller vertelde, bleek dat dan ook zo te doen. Maar zij noemt dat dan de uitvalsbasis. Ze toonde me foto’s van uitstappen die ze al deden. Maar zij heeft het meer voor Landal. Daar waren wij nog niet.

Het voorbije -verlengde- weekend werd dus een wandelweekend in de Eifel.

En wat een meevaller met het weer. Volop zon, 22 à 23°. Echt T-shirt weer. Ik had wel een short ook mee, maar dat deed ik dan maar niet. Er zaten al prik- en bijtbeestjes ook.

Over deze vakantie ga ik dus niet zo veel vertellen. We wandelden. Daarmee is zoveel als alles gezegd. En wat hebben we genoten. De Eifel in lentetooi zagen we nog zo vaak niet.

Meestal gaan we in de herfst of het vroege voorjaar. Dan zijn die parken nog in rust. De zomer zou ons te druk zijn. Maar nu met dat prachtige zomers weer in een geweldig mooie Eifel zou ik wel durven overleggen om daar nog eens een verblijf te boeken, maar dan niet in een park waar het dan te druk zou zijn.

Over het park zelf ga ik het niet hebben. Het was een mooi kado en ik wil wel van de mooie herinneringen nagenieten zonder er een stijve recensie van te maken.

Dat mooie weer? Dat veranderde toen we maandag tussen Gerolstein en Prüm in een hevig onweer geraakten en daarna terug in de algemene grijzigheid terechtkwamen.

Tussen onze voorbije mini-mei-vakantie in de Oostkantons, in de eerste helft van de maand, en de komende driedaagse bij de Kempense Meren in Mol, zo tegen het eind van de maand, hadden we een paar rustige weken.

We hadden een boekenverkoop -om te bezoeken en te snuisteren- vorige zaterdag en een dagske Antwerpen met een bezoek aan de Hofkamer op de voorbije zondag voorzien.

Twee vakanties zo kort na elkaar hadden me al aan het peinzen gezet over wat ik het toch nog op het blog kon hebben.

En toen, op de voorlaatste dag van ons verblijf in de Oostkantons kwam een e-mail die me van mijn sokken blies. Een e-mail van Center Parcs Eifel. Dat is een park dat sterk mijn voorkeur geniet omwille van de streek en de geweldige wandelingen die je er kan maken. Maar dat park was al haast een jaar dicht wegens vernieuwingen.

Dus nu kwam er die e-mail met een uitnodiging. Het park ging terug open en wij werden uitgenodigd voor een proefverblijf. Jawel. Pardaf en precies tussen beide mini-vakanties in kwam het zich nestelen. Vanaf vorige vrijdag tot en met gisteren.

Ik dacht aan bedrog, aan phising, aan oplichters. Ik vertelde het aan Luc. Luc dacht aan bedrog, aan phising, aan oplichters.

Eens thuis stuurde ik schoorvoetend een e-mail met een vraag over de voorwaarden en kreeg prompt een out of office reply. Ziede wel?

Een uur later kwam er een e-mail met een antwoord van een collega, die mijn e-mail doorgestuurd had gekregen, en die kwam wel degelijk van Center Parcs Eifel zelf.

Ondertussen had Luc ook niet stil gezeten en had gegoogeld én gevonden. Op een Center Parcs forum vertelde iemand iets gelijkaardig maar dan over het park in Parijs ergens in het verleden.

We hebben én boekenverkoop én hofkamer van de agenda gegooid en zijn vertrokken.

Zoals Luc het verwoordde: “Voor die ene keer dat wij iets krijgen”.

Ik voelde me bespioneerd en keek met een ruk naar buiten. Daar zat hij, gewoon mysterieus te wezen. Het was nog niet volledig dag en mijn eerste zjat koffie stond nog gloeiend heet te zijn.

Waarom hij me intrigeerde weet ik eigenlijk niet, ik vond hem wel iets hebben van een kraai maar daar was hij eigenlijk te groot voor.

Dus vond ik het de moeite waard om een foto te nemen en ik dacht dat Obsidentify hem zo niet zou herkennen, zo enkel een schaduw in een schaduwspel.

Dat deed die app wel. Op voldoende overtuigende wijze -voor zo’n 75% zekerheid- beweerde hij dat het een roek was.

En daar kan ik mee leven. Al had ik die liever in kleur -zelfs al is hij zwart- gezien.

Om te verhinderen dat je telkens opnieuw je CST en eventuele andere bewijzen moest tonen kregen we bij Center Parcs een festivalbandje – op vrijwillige basis te dragen.

Ik deed het om. Het eerste moest ik al gaan omruilen omdat het te strak zat.

Maar dat doe ik nooit meer. Ik vond het niet prettig, ik vond het niet grappig, eerder irritant, al was dat dan tussen mijn oren, waardoor ik ook fantoomjeuk ging krijgen.

Het was goed bedoeld. Zij kunnen er ook niet aan doen dat ik zo een ambetantigaard ben.

Wat een weekend was het, het voorbije weekend van 11, 12 en 13 maart. Twee boekenverkopen bezoeken op zaterdag, een boekenmarkt doen op zondag en op maandag vertrekken naar Gunderath. Dat vergde heel wat pakken en klaarzetten en regelen op voorhand. Al bij al een plezierige bedoening.

Naar Gunderath dus waar er tijd en mogelijkheden genoeg zijn om tot rust te komen. Jammer genoeg zit het er weer haast op. Straks duiken we -mogelijk- nog een laatste keer het zwembad in alvorens -met mogelijk nog een tussenstop- terug naar België af te reizen.

We zouden er kunnen aan wennen.

We hebben zelf de knoop doorgehakt, de Center Parcs knoop die hier al een paar dagen, dan wel niet de dagen vergalde, maar die toch voor zekere onrust zorgde.

We hadden al geprobeerd om die vakantie van de Eifel naar Peer te verzetten, om in eigen land te blijven, maar dat ging niet zo vlot als gewenst en liep met een sisser af omdat we de telefoon aflegden en beslisten om het maar op zijn beloop te laten en te zien wat er gebeurde.

Wat gebeurde er? Ik las over Center Parcs die de grote groepen ging spreiden over meerdere huisjes. Luc las over negatieve coronatesten die vereist zijn voor Duitsland, die maar maximaal twee dagen oud mogen zijn en over België waar dat nooit op twee dagen tijd geregeld raakt.

We zetten de voet in de pla.

Het verschil tussen het opzeggen van het in België geboekte gedeelte en het opzeggen van het in Duitsland geboekte gedeelte?

Voor de Belgische boeking heeft Luc een uur aan de telefoon gehangen: wachttijden, misverstanden, foute informatie en niet begrijpen van de situatie tijdens meerdere telefoontjes. De laatste persoon die we aan de telefoon hadden begreep het eerst ook niet zo goed, maar na wat meer uitleg kwam het in orde. De boeking werd geannuleerd en binnen 4 à 6 weken mogen we de voucher per e-mail verwachten.

Voor de Duitse boeking kon ik een whatsapp zenden. Ik stuurde: “Volgens Belgische reservatie moet ik deze boeking via Duitsland annuleren. Kan ik deze boeking opzeggen en een voucher krijgen?” Antwoord: “Deze boeking is nu geannuleerd met voucher, duurt ca. 4 weken”.

Dat was maandag. En wat lezen we gisteren in de gazetten? Vakantieparken zitten bomvol¹ en wat als je toch gaat².

Zijn wij weer blij dat we doorgebeten hebben …

¹ Het Nieuwsblad
² Het Nieuwsblad