Dat wordt Ella vandaag. En al zagen Luc en mske haar vorige zaterdag en komt ze volgende week ergens naar hier, vandaag zagen ze haar niet noch zullen ze haar zien.

Voor diegenen die geen boodschap hebben aan verjaardagspostje, staat hieronder nog een gewoon berichtje, maar vandaag is Ella voor ons het belangrijkste.

Zo was het jaren geleden traditie bij mskes ouders, dat ze op kerstdag naar de cinema gingen. Het was een zaaltje in het naburige dorp en daar speelde dan elk jaar één of andere Disney-film. Ondertussen is het dat cinemazaaltje dicht en is er een kruidenier gekomen.

Nu was de vraag, aangezien Slow en mske, Amke en Ella zijn gaan halen op kerstdag, wat ze met die dag zouden doen. En vermits ze toch in Leuven waren overwogen ze om eens naar de film te gaan.

“De bioscoop is erg duur geworden” zei Bollie. “Dat is niks hoor” zei mske “hij is vooral erg dicht op kerstdag”.

Slow en mske namen gisteren, samen met Amke en Ella, de trein naar Antwerpen centraal. De trein vertrok op tijd en hij kwam op tijd, t.t.z. 10.18u, aan. Ze namen een tram naar hun bestemming. Daar kwamen ze zo rond 11.00u aan.

Slow en mske namen gisteren, samen met Amke en Ella, de trein terug naar huis. De trein vertrok op tijd en hij kwam op tijd, t.t.z. 19.11u, aan.

“Antwerpen?” vroeg de taxichauffeur “en wat met het bomalarm?”

“Welk bomalarm?” vroeg mske zich af. Wel dàt bomalarm.

Blijkt dus dat ene of andere, schering en inslag zijnde, efkes ging vertellen dat er een bom lag in Antwerpen Centraal. Wat dus gelukkig niet waar was.

Als er nergens iets speciaals aan het handje is, dan beleven Slow en mske allerlei avonturen met de trein.

Maar als er dan wel degelijk wél iets gaande is, dan merken ze er niks van.

Als dat geen sjansaars zijn!

Ze ontbeten met hun vieren: Amke en Ella, Slow en mske. mske vertelde over het hotel met de blèrende sirene.

Ze hadden het over kleren aantrekken of in je blootje naar buiten rennen. Amke zei dat zij, bij een brandoefening in de school, zelfs hun jas niet mochten meenemen.

Slow vertelde iets over iets wat een ander overkwam, over een brandoefening waarbij één persoon gewoon had doorgeslapen.

En Ella vertelde over de brandoefeningen in de school, waarbij ze vertelde dat ze, nu ze in de containerklasjes zaten, geen brandalarm meer hadden maar een onderwijzeres die de deur opengooide en zei: “brandoefening”.

Wie het opperde dat het geen goed gedacht was om zomaar “brand” te gaan roepen weet mske niet meer, ik ook niet, ik zat op dat ogenblik niet in de keuken. Maar mske zei dat dat al zo erg was als “Wolf” roepen. En ja, dan moest ze dat verhaalke van “Wolf” maar vertellen, wat ze deed.

Ze waren allemaal akkoord dat het vreselijk dom was om zomaar “Wolf!” te gaan brullen in de nacht, wat mske van die blèrende sirene ook had gevonden.

Achteraf vroeg mske zich af waar ze dat verhaal had gehoord. Ze zocht het op. En neen, ze weet nog niet vanwaar ze het kende, maar nu weet ze tenminste dat dat één van de Aisopische fabels is, al had ze bij meerdere ervan het idee dat ze oorspronkelijk van Jean de La Fontaine waren, maar dan leest ze:

[…] en van de 17e-eeuwse Franse dichter La Fontaine zijn voor een groot deel op de fabels van Aisopos gebaseerd.

Net als ze denkt dat ze veel weet, komt mske tot de conclusie dat er veel is dat ze nog niet weet.

Nog veel bij te leren hé mske.

Het was wat hilarisch op de trein. Het was eigenlijk begonnen met de weg-en-weer hollende medemensen die steeds maar weer van de ene naar de andere wagon renden. “Wachtwoord vragen” had Slow geopperd.

Van het één kwam het ander en op een zeker ogenblik vertelde Ella over het jongetje in haar klas wiens grootvader was ontploft. mske voelde de lachkriebels, ze zag Slow’s gezicht ook al verdacht vertrekken en Amke’s ogen gingen op steeltjes staan. Het betrof een ziekte waarbij je, als je flauwviel, ontplofte.

mske dacht dat ze dat wel eens zou opzoeken of er een ziekte bestond waar je bij het bezwijmen iets kon krijgen dat een kind ontploffen kon noemen.

Ella echter, had al die beginnende pret gezien en zei: “dat is wel erg voor die mens hé”.

En toen Ella op de koop toe nog vertelde dat dat jongetje ook nog ging slaapwandelen maar dan enkel op feestdagen, tja, toen konden ze hun lachen niet meer inhouden.

Ella keek van de één naar de ander en ging dan maar verder, dat dat jongetje ook had verteld dat hij zo eens was wakker geworden in een bos bij een hut waar bloed voor de deur lag en toen hij door het raampje keek had hij allemaal wapens en een gevangenis gezien.

Hij was dan maar op zijn gevoel naar huis gelopen aangezien hij niet wist waar hij was.

mske, die ondertussen besloten had dat opzoeken geen nut zou hebben, vroeg of hij dat zomaar in de klas vertelde of tegen de juf. Neen, hij vertelde dat alleen tegen Ella in de staprij.

“Maar ik geloof hem niet” zei Ella “in het begin wel, maar nu niet meer”.

En toen ging als toppunt van hilariteit die deur open. Amke stak haar hand uit om het wachtwoord te vragen. Twee conducteurs voor de prijs van één. Ach ja, het was al vooravond en al donker. Ze keken zomaar wat verloren want Slow en mske, Amke en Ella zaten daar maar te lachen en dat was waarschijnlijk een zot zicht.

mske heeft dan maar gezegd: “erg hoor, in haar klas is een jongetje wiens grootvader is ontploft”.

De conducteurs vonden het ook intriest.

Als het niet anders kan, dan moet het maar. Door omstandigheden kon sinterklaas hier niet komen op de juiste tijd en dan konden ze hier kiezen: of hij kwam hier op zijne gewonen tijd en dan zagen de kindjes zijn giften maar met kerst of hij kwam vorige vrijdagavond.

Hij heeft besloten zijn bezoek dan maar wat te vervroegen. Hij was toch al in het land newaar.

Amke en Ella zetten hun schoen, uitgerust met een wortel voor het paard zoals het hoort.

Slow had al geopperd dat mske en hij ook hun schoen zouden zetten. Gewoon om eens te zien wat er zou gebeuren.

Dat deden ze. mske had nog een pintje voor Zwarte Piet in haar mandje gestopt, mske zet geen schoen, en Slow had een boterhammeke met confituur gesmeerd.

En ja hoor, op zaterdagmorgen waren de schoenen, en het mandje, alle goed voorzien van van alles en nog wat.

En ja, het was prettig en het was een fijne ochtend maar toch, toch ontbrak er iets. Weet je, de magie van vroeger, het verrukte afwachten, het avondje-van-Sinterklaas-gevoel was er niet. Dat krijg je als kindjes groter worden.

Nu zijn Amke en Ella hier niet meer, ze zijn bij hun andere oma. Ah ja, vermits ze dan toch op trot waren gingen Sint en Piet ook daar maar ineens langsgaan maar dan op zaterdagavond. Dat is dan weer een gemak bij het groter worden. Sint en Piet zijn niet meer zo aan hun vaste datum gebonden.

Vorig jaar had Sinterklaas hier zo bij het speelgoed en het snoepgoed nog wat ander spul gebracht waaronder een doorzichtig plastic kokertje met felgekleurde elastiekjes in.

mske had gezegd: “om de hoop groter te maken”.

Zegt Amke, terwijl ze mske strak aankijkt met een blik van je-weet-wel-wat-ik-bedoel”: “oma, als je Sinterklaas nog eens ziet, wil je hem dan eens zeggen dat onze elastiekjes op zijn”.