Jaar na jaar, sedert ik volwassen werd, heb ik me afgevraagd waarom ik die fameus opgehemelde kerstsfeer niet kan voelen. Want neen, dat doe ik niet. De dag na kerst heb ik steeds weer het ontgoochelde gevoel van: “het is weer niet gelukt, volgend jaar beter”.

Niet alleen met Kerstmis heb ik dat. Ook met mijn verjaardag of andere dagen waarvan ik verwacht dat ze een bepaalde sfeer zouden oproepen die ze uiteindelijk niet oproepen.

Ik ben er uit. Ik weet hoe het komt. Alles draait gewoon om herinneringen. Een kind neemt dingen in zich op en die blijven de rest van een mensenleven hangen. En dat is ook zo voor Kerstmis. Het is wat je als kind ervaren hebt, dat maakt dat je uitkijkt naar het feest.

Ik heb dus die herinneringen niet, noch aan prettige kerstdagen, noch aan geslaagde verjaardagen. Dat ligt nu helemaal achter mij. Ik heb er geen problemen meer mee, behalve dat er ook niets was dat kon blijven hangen. Vandaar dus.

Nieuwjaar! Dat is wat anders! We spoorden, toen ik kind was, het hele land rond om grootouders, tantes en nonkels een gelukkig nieuwjaar te gaan wensen. En al vind ik nu dat de tantes en nonkels ook tot bij de grootouders hadden kunnen komen zodat we niet de ganse dag aan het sporen waren geweest, het had iets. Iets dat wel blijven hangen is.

Op die eerste dag van het jaar zag ik mijn grootouders, één van de keer of vier en mijn tantes en nonkels die ik misschien één keer per het jaar zag omdat wij te ver af woonden.

Nu is het morgen Kerstmis. Zoneke en Querida komen tegen de avond. Ze brengen Amke en Ella mee. En Nitro brengen ze ook mee. Nu staat er een kerstboom. En het zal gezellig zijn, zoals het altijd gezellig is als ze komen, ook de andere dagen van het jaar, al staat er dan geen kerstboom.

Het wordt geen witte kerst. Dat zeggen de weermannen en -vrouwen. Het is te warm. Het wordt een groene. Al zie ik weinig groen tussen al dat grijs.

Misschien wordt het wel een kerst zonder kerstboom of -smuk. We zijn namelijk nog niet thuis van het laatste evenement. Dat doen we straks wel. Thuis komen, bedoel ik.

In het naar huis rijden gaan we Amke en Ella halen. Misschien hebben zij wel zin in een kerstboom. Misschien hebben zij wel enthousiasme genoeg voor vier.

Woensdagavond, de avond voor de Olmense Zoo. Het gesprek gaat als volgt:

• Zijn alle batterijen van de fototoestellen opgeladen?
• Jaja …
• De batterij van de gsm niet vergeten?
• Neenee …

In de Olmense Zoo, na een dik kwartier, valt Ella’s fototoestel uit.

“Ik heb het nog gevraagd!” zeg ik. “Mama had gezegd dat het opgeladen was” zegt Ella. En ja, ik had ook vermeld dat batterijen zo ook leeg geraken, dat had Bollie trouwens ook gezegd.

…

Vrijdagavond, een uurtje voor Amke en Ella terug naar huis gaan. Het gesprek gaat als volgt:

• Hebben jullie alles mee? Kleren? Fototoestellen?
• Jaja …
• Slaapkonijnen en knuffels niet vergeten?
• Neenee …

De tennissloefen, die Bollie had gewassen en al zo goed als droog waren, die ze had meegegeven voor “je weet maar nooit”, staan hier nog altijd bij de verwarming.

Die zullen echt wel droog zijn tegen volgende keer.

We komen op dinsdag thuis van Saint Hubert, nadat we die zondag om halftwee ’s nachts thuis gekomen waren van een evenement en die maandag naar Saint Hubert waren vertrokken.

Ik open de voordeur, we halen onze reistassen uit de auto, brengen de zaken aan kant en besluiten dat we eigenlijk wat moeten bijslapen omdat we op woensdag Amke en Ella moeten gaan halen en er dan van uitslapen ook niet veel in huis komt.

Na een deugddoend slaapje van een uur of twee mis ik mijn sleutels. Dat is niets voor mij. Dat zijn dingen die Luc overkomen, maar mij toch niet.

Uiteindelijk vind ik die sleutelbos in het slot aan de buitenzijde van de voordeur. En daar zaten ze dan gedurende uren en met de auto voor de deur.

Dat kan alleen maar in een dorp goed aflopen.

Bij het verhuizen van het blog heb ik alle afbeeldingen die ik niet goed vond -in de beginperiode van de blogs waren er minder mogelijkheden- er af gegooid. Nu ik echter in die linker kolom hiernaast die uitgelichte afbeeldingen te zien krijg, kriebelt het om alle berichtjes terug van een afbeelding te voorzien.

En wat is nu het handigste? Zelf foto’s nemen natuurlijk. Dus moest ik dringend aan de slag om het slaapgezelschap van Amke en Ella te vereeuwigen. En terwijl ik dan toch bezig was, heb ik maar enkele extra fotootjes van Slaapkonijn genomen. Die duikt af en toe wel eens op en dan kan ik onmiddellijk een gepaste foto bij het berichtje zetten.

En slaapkonijn zag dat het goed was.