Naar aanleiding van het anti-kindkboek van Camiel de Vries en Hanna de Heus verscheen er in het “Het Nieuwsblad” een artikel “Waarom kinderen niet leuk zijn (x10)”.

In antwoord daarop verscheen er vandaag in “Het Nieuwsblad” een artikel “Waarom kinderen wel leuk zijn (x10)”.

Zoals altijd ligt de waarheid in het midden. mske vond het negatieve artikel best grappig om lezen en al vond ze het te zeer naar het extreem negatieve getrokken ondanks de grond van waarheid, zou ze er nooit aan denken om hen van antwoord te dienen. Wat je niet kent, kan je niet appreciëren en als je er geen kan hebben, kan je het maar beter van de humoristische kant bekijken.

En onder het motto “we mogen toch nog eens lachen”, vindt ze dit artikel ook grappig.

Hoe komen we nu op die werken van Hercules? Simpel! mske is nog maar eens in de Agatha Christie’s aan het lezen. Ze leest die boeken niet meer volledig maar in fragmenten.

“Eigenaardig” zegt ze dan “hoe je bij Agatha Christie telkens weer opnieuw nieuwe dingen ontdekt: op, in en tussen de lijnen.

Gisteren vertelde ze dan over één van die werken van Hercules. Die Nemeïsche leeuw is namelijk een pekinees.

Dat wist ze natuurlijk al langer maar Slow en ik wisten dat nog niet.

Met Mr. Sloddermans die bijna met vakantie gaat en graag zijn dossiers wil hebben en de geplande uitstap van morgen in het verschiet, zei mske: “ik ga die boeken van Arnaldur Indriðason pas lezen als het wat rustiger is” en toen viel de elektriciteit uit.

Gisteren om 13.20u. En wat doet een mens dan. Ze belde de maatschappij. Algemene panne! Ze waren er mee bezig.

En ja, mske nam Koudegolf in haar handen. “Kijk” zei ze tegen Slow “hopelijk is die stroompanne opgelost nog voor dat boek bijt, want anders …”

Elf na twee was het in orde maar het was te laat. mske werkte haar dossier af en nam het boek weer ter hand en las.

Na het noeneten vandaag nam ze het boek terug, maakte het dossier verder af en las het boek uit.

Nu wil ze nog een dossier maken en nu kan “Winternacht” verlokkelijk liggen lonken daar op dat schapke onder het buro, wachten zal het!

Het was druk op de weg. Verschrikkelijk druk. Bovendien had de kapster twintig minuten langer aan mskes haar gewerkt dan voorzien en vertrokken ze al met een achterstand. Ze hebben de Brusselse Ring vermeden door gedeeltelijk langs alternatieve wegen te rijden maar waren toch twee uur onderweg. Te laat voor één van de twee dingen die ze wilden doen.

Ze hebben van de nood een deugd gemaakt zijn in de Fnac binnen gesprongen. mske heeft “Winternacht” van Arnaldur Indriðason gekocht. Daarvoor had ze namelijk een kortingbon via “Zomer van het Spannende boek”. En terwijl ze daar was heeft ze dan maar “Koudegolf” ook meegebracht. Die heeft ze ook nog niet gelezen.

En volgens gegevens op een boekensite zou er al een volgende op komst zijn.

Nu moeten ze nog wel eens terug. Ah ja, die ene zaak is nog niet geregeld.

De rommelmarkt van gisteren deed zijn naam alle eer aan: “een rommelmarkt” met de nadruk op rommel.

Zelfs de dozen met boeken zagen er uit of ze allemaal het zelfde soort boeken bevatten.

Plots zag mske het boek, het lag helemaal bovenop de doos en met een fikse graai, nam mske het boek en zei: “dat wil ik hebben”. Het boek kan eigenlijk even goed geklasseerd worden onder de noemer “rommel”, ware het niet dat er een ander verhaal aan vast zat.

Hoe het juist ineen gezeten heeft, heeft mske nooit geweten, maar feit is dat er bij hen thuis veel boeken van de Reynaert-reeks te vinden waren. Was dat nu een voorloper van ECI of de boekenclub? Dat zouden we moeten opzoeken maar daar hebben we momenteel niet echt zin in.

Die boeken stonden in dozen boven op zolder en als mske in haar vakantiedagen den boven moest gaan kuisen ging ze af en toe eens neuzen in die boekendozen. Vond ze er een dat haar aansprak, dan smokkelde ze het naar haar kamer om ’s avonds in bed, onder de dekens met een zaklamp te liggen lezen.

Op een dag gaf va haar eens een boek uit die reeks en zei dat ze oud genoeg was om dat boek te lezen. Toen mske naar de andere vroeg, zei hij dat hij wel zou beslissen wat zij mocht lezen en wat niet.

Zodoende ging mske gewoon door met het smokkelen van de boeken.

Hoe deze er tussen is geraakt, dat mag Joost weten, want het past niet bepaald bij de Reynaert-reeks. En hoewel het maar een zoetsappig verhaalke is, is het toch in mskes herinnering blijven hangen.

“De witte Hel” van Josef Martin Bauer was er ook een van. Maar dat heeft ze vroeger al eens gevonden.

mske kreeg van haar grootmoeder een boek. “Alice in Wonderland”. mske begon daar in te lezen maar het kon haar niet boeien. Ze legde het boekske ter zijde.

Ondertussen weet mske wel dat daar een zot konijn in rondloopt, iets met rozen en ook nog een boosaardige koningin, maar het verhaal zelf kent ze niet. Hoeft ook niet.

mske houdt nog altijd niet van absurde verhalen.

mske heeft haar boekenlijst nog eens aangevuld. Kwestie van geen dubbele te kopen. Nu ja, Agatha Christie staat al lang niet meer op die lijst. Daar heeft ze alles van.

Robert van Gulik, dat is een ander paar mouwen. Want daar heeft mske een deel van de oude reeks, die nu niet meer uitgegeven wordt en ook niet meer te vinden is. Maar ze worden opnieuw door een andere uitgever uitgebracht en nu zit mske met een dilemma! De nieuwe reeks volledig kopen en de oude proberen aan te vullen met hier en daar misschien nog een exemplaar dat op een rommelmarkt te vinden is.

Ooit had ze zo gedacht om te proberen ook alle Agatha Christie’s van de zelfde uitgever bijeen te sprokkelen, maar dat is een onbegonnen werk. Dat is voor als ze ooit met de lotto wint of zo …

Soms leest mske stukjes op blogs en denkt dan bewonderend dat die mensen het toch zo mooi kunnen verwoorden, zo poëtisch, zo perfect klinkend. Soms zou ze willen dat ze het ook zou kunnen.

Maar dan bedenkt ze dat daar veel werk moet aan zijn om dat zo te schaven en bij te werken en nog te herwerken tot het stukje aan alle normen van literatuur voldoet. Sommigen overdrijven daarin zelfs zodat je drie keer hetzelfde moet lezen omdat het stuk zo in elkaar gewrocht is dat je er op geen normale manier vat op krijgt.

Misschien heeft mske dan toch liever het ongedwongen natuurlijke, want wat ben je met het olijke, vrolijke, frivole als het niet spontaan meer is?

mske haar boeken zijn uit en nu gaat ze beginnen aan een boekske dat ze eens meebracht van een tweedehands boekenbeurs.

Dat is om haar Engels wat uit te breiden.

Arnaldur Indriðason is de zoon van een Ijslands auteur. Hij werkte vele jaren voor een Ijslandse krant voor hij boeken begon te schrijven. Hij stond maandenlang met verschillende titels in de Ijslandse bestsellerslijsten. Ook in het buitenland zijn zijn boeken een groot succes. Zijn werk wordt in de ganse westerse wereld gelezen en hij ontving tal van prijzen, waaronder tweemaal achtereen de Glazen Sleutel. Dit is de prijs voor de beste Scandinavische misdaadroman: in 2002 voor Noorderveen en in 2003 voor Moordkuil.
 
Boeken

• Synir duftsins – Maandagskinderen
• Röddin – Engelenstem
• Grafarbogn – Moordkuil (2000)
• Myrin – Noorderveen

b>mskes commentaar
 
“Maandagskinderen” las mske in één ruk uit. Maar toen bleken de andere werken wel in de bibliotheek te zijn, maar waren uitgeleend. Deze keer bracht ze “Moordkuil” mee. Zelfde afloop.

De boeken kunnen niet onder het gewone soort detective gecatalogeerd worden. Rechercheur Erlendur is meer de rode draad in het verhaal en voegt alle eindjes samen. Het zou mske ten zeerste ontgoochelen als de twee anderen minder zouden zijn, maar iemand die twee zulke originele gegevens in zulke schitterende boeken kan verwerken, zal volgens haar in staat zijn om er nog twee andere te schrijven ook. En hopelijk nog veel en veel meer.

Deze boekenlijst moet nog aangepast worden vermits we de chronologische volgorde van de boeken niet kennen. De data die er bij stonden waren die van de vertalingen.