Toen ik klein was ben ik eens tussen de muur en de radiator in gekropen. Die ruimte was te smal voor een klein poezeke en dus zeker voor mskes hand. Zij kon me niet pakken en ik dierf niet meer vóór- noch àchteruit. Dus moest ze een systeem uitdokteren om me te “overtuigen” om toch maar op eigen kracht verder te gaan of om op mijn stappen terug te keren.
 
Haar oplossing was onorthodox maar afdoend. Ze heeft de stofzuiger op blazen gezet en heeft de buis ervan achter de radiator gestoken.
 
Overtuigender kon niet. Ik ben als een pijl uit een boog achter die radiator uit gestoven. Ik heb toch geen angst van dat stofzuiggeval over gehouden, omdat ik weet dat ik anders toch niet achter dat ding uitgeraakt was.
 
Jaja, mske is een plantrekker!

Toen Machoechel stierf, wou mske geen andere kat. Een week later besliste ze een grijs getijgerde of zwarte kater te zoeken. Het is zo dat mske een voorliefde heeft voor getijgerde katten.

Nadat ik en nadien Mouche hier al een poosje rondliepen, begon ze te denken aan een heksenkat, een pikzwarte kater.

Toen er dan, vorig jaar, op het forum sprake was van een nest kittens waarvan er één donkerpikzwart was, heeft ze niet lang getwijfeld. Ze was wel bang dat Mouche of ik het kleine katje zouden kwaad doen, maar dan kende ze ons blijkbaar niet goed. Dat zwart gevalleke was échter geen katje om zonder handschoenen aan te pakken.

Toen “het” was voorgevallen, sliep Karboenkel zelfs bij haar. Hij kon doen wat hij wou, mske sliep door. Ze werd enkel wakker als hij niet kwam. Zo is ze hem eens in ’t midden van de nacht gaan zoeken, stak dat zwart geval toch in de kast! Dat was één van zijn favoriete bezigheden, een openstaande deur kon hij niet voorbij.

Hij was wel heel erg jaloers, vooral mannen moesten het ontgelden. Kan je je voorstellen hoe Mouche en ik in het begin gelachen hebben als Slow hier was. Die was nooit dieren gewend geweest en die mocht niet in de buurt van mske komen of Karboenkel had hem vast.

Sedert Slow hier verblijft, kan Karboenkel niet meer op de kamer slapen, aangezien Slow niet zo een vaste slaper is en de trampoline-oefeningen van Karboenkel hem wel degelijk wekken.

Vrijdag avond was mske wel efkes boos op Karboenkel, ze was mosselen aan het eten en hij sprong telkens naar haar hand. Toen hij daarmee niet ophield heeft ze hem dan maar een mossel rond zijn oren gegeven.

Ooit ben ik mee geweest naar “Le Village”. Ik werd in de kattenbox gezet en we vertrokken. Ik stond vooraan op de bank tussen de bestuurder en de passagier in. Gedurende het transport heb ik constant met mijn poot door de tralies op mskes hand gezeten. Behalve de stukken die zij reed, want dan zette ze de box anders. Ik vond dat rijden niet leuk!
 
Ginder toegekomen, in die vreemde omgeving heb ik drie dagen onder de sprei van het bed verstopt gezeten. Nadien liep ik daar gewoon rond maar de plaats was te klein en de dingen die leuk waren om mee te spelen kreeg ik niet van Zoneke.
 
Toen mske het dak van haar caravan ging verbouwen, nam ze mij en Mouche, die er intussen bij gekomen was, ook mee. Toen ik die box zag heb ik mij verzet … maar het mocht niet baten.
 
Ik heb drie dagen onder de sprei gezeten … Eurgh!
 
Vorig jaar, na de trouw van Zoneke, heeft mske mij in een vliegende vaart vastgegroebeld, Mouche gepakt én Karboenkel, voor we wisten wàt er gebeurde zaten we in die box, in de auto boven op de bagage gefoefeld.
 
Ik heb drie dagen boven op de badkamerkast gezeten.
 
Toen heeft mske gezegd dat ik niet meer moest omdat ik aanpassingsproblemen had en dat ze in ’t vervolg een thuisoppasser ging zoeken voor ons.

Slow kreeg ineens een superdeluxegoeimegaschitterende ingeving! Hij dacht dat wij wel eens zin konden hebben naar een kommeke korrels met melk.
 
Njammie njammie njammie, er hangt nog wat in mijn moustache, ik moet direct groot toilet maken, want dat staat niet: “een volwassen kater met een melkbaard”.

Mijn moeder was een witzwarte kattin, mijn vader een échte wilde boskat uit de omliggende bossen. Samen met mijn zusje ben ik geboren in het achterste kot van een huis tegen een bos.
 
Toen kwamen “die mensen”. Ze namen me mee. Dat was een vreemd gevoel, als klein katertje, weggaan van mijn mama en mijn zusje, alhoewel mijn mama me helemaal niet meer wou. Het was vreemd in het grote huis. Ik moest niet in het “hok” maar kon vrij rondlopen wat ik erg onwennig vond.
 
Ze leerde me whiskas eten. Dat heeft wel drie dagen geduurd, vooraleer ze begreep dat ik geen ander eten dan brood en melk kende. Toen ik die whiskas lustte kwam ze nog met andere dingen af … Sommige daarvan vond en vind ik nog vies …
 
Er waren nog mensen in het huis. Maar die zag ik minder.
 
Op een dag kwam er een vies oud mens dat met krakende stem “Poesie poesie” tegen me zei. Ik ben toen van schrik tussen het plafond van de opkamer en de vloer van de bovenliggende kamer gekropen. Alle katten nog aan toe!