Moest ik tenen hebben … ik zou er op getrapt zijn.

Respect voor mij is hier soms wel heel erg ver te zoeken. Niet dat ik echt kan klagen, maar zo soms hé!

Zo liep mske vanmorgen zonder kloppen van d’één plaats naar d’ander, haalde haar neus op en zei: “bweuk, wat stinkt hier zo?” en Slow zei: “dat is de Sloef hé, die heeft juist gedownload”.

Ik meende dat ik door mijne kattenbak zakte! Ik ben direct gestopt met er in te dabben en ben op de pc gaan liggen mokken.

Ze hebben het niet eens gemerkt!

Ik heb het weer zitten. Ik kan hier niet gewoon een siësteke doen of ze halen hun fototoestel boven. Van de flits word ik al niet meer wakker, maar wel als ze dichter proberen te komen omdat het anders nogal ver is.

Weet je, als Slow en mske gaan siësten dan doen ze de deur dicht. Bovendien kan ik niet aan het fototoestel. Anders zou ik hier ook zo eens een fotooke zetten. Ik zal mij eens online een cursus “fotografie voor katten” bestellen sé!

Jij bent nogal ne kunner zenne.

Ik verwèns die elektrieker! Die rotvent! Die knar! Door zijn toedoen heeft Slow hier weer een lachbui gehad. Ik vind dat niet erg dat Slow een lachbui krijgt. Wél als ik daar het onderwerp van ben.

Wat is er gebeurd? Wel doordat dat lor hier nog moet komen voortdoen, staat er van alles boven op de kast. Mijn kast. De kast waar ik ter verpozing en ter verandering af en toe eens ga op liggen. Daar staan en liggen dingen op, ingepakt in plastic. En ik sprong op de kast. Dat wou ik toch. Maar met al die obstakels …

En Slow begon te lachen en zei: “Sloef speelt cliffhanger”.

Ik ben dan maar op de witte tafel gaan zitten kopkes geven. Kwestie van hem een slecht geweten te bezorgen.

Ik ben van de pc gevallen! Ik lag te slapen en padderaf, der af! Een geluk is dat schap van de pctafel maar een zevental cm lager en ik wou gauw doen of er niks aan ’t handje was, maar mske had dienen doef gehoord en de beweging gezien en ze zei: “maar Sloefke toch”.

Ik heb dan maar gedaan alsof ik toch wakker was en ben Slow gaan kopkes geven.

Maar weet je wat Slow zei? Awel hij zei: “wat is ’t Sloef, straks val je van de tafel ook nog es!” Ik zou zeggen: “ik zal met hem ook eens lachen als hij van de pc valt”, maar hij zit daar nooit op … op de tafel trouwens ook niet.

Na iedere keer dus dat Slow zijn hielen gelicht heeft en een pozeke afwezig was, nu niet voor een sanitaire stop, maar iets langer, ga ik op de witte tafel zitten kopkes geven en tegen zijn ellebogen stoempen.

Dat is nu al sedert wij hier wonen dat ik dat doe en nu pas zegt mske dat ze daar een foto van wil. Het is wel zo dat ze dat niet goed kon zien omdat het wit tafelke wat verstopt stond achter dat reuzenscherm. Nu met die werken is dat wat verzet.

En ja lap! Ik heb prijs!
 

 

En toen? Toen zei Slow: “nu heb ik Sloef toch al een poos niet gezien”. “Och” zei mske “die zal hierbij onder ’t buro zitten”, want daar hadden ze alles wat ze niet direct nodig hadden in veiligheid gebracht.

“Ik zie hem niet” neusde Slow onder het buro. “Je weet toch dat die zich goed kan verstoppen” zei mske.

Het eind van ’t liedje was dat mske ook ongerust was, dat ik toch buiten geraakt was en die mannen laten de voordeur open staan. Toen die mannen weg waren, ging ze in de gang en naar boven en ze zag dat de deuren van verschillende kamers open waren. Ze zuchtte en kwam terug naar beneden en ging in de keuken kijken of ik daar soms niet gauw mee naartoe geritst was. Toen ze terug kwam zat ik gewoon hier aan haar stoel naar haar te kijken. Ze heeft niks gezegd maar ik ben er zeker van dat ze inwendig: “verdomme Sloef” gedacht heeft.

De hond heeft dan niet geblaft, toch had mske ergens in haar onderbewustzijn iets gehoord. Later zei ze tegen Slow dat er net iets omgevallen was. Ik heb toen al lichtjes veiliger oorden opgezocht. Daarmee bedoel ik dan verder van haar verwijderd.

Iets later zei Slow: “wel kijk de priezenblok is naar beneden gedonderd, dat zal je gehoord hebben”. En nog iets later keek mske ineens naar de schouw en zei: “wààr zijn de kerstkaarten?”

Had ik het niet gedacht dat dat gans uitgestald uitstalraam belangrijk genoeg ging zijn om er een huishoudelijke rel over te krijgen. Ze zei: “Sloef! Ge moet verdorie van die schouw afblijven”. Maar ik liet me niet zien zé!