Voor we vertrokken wist ik al wel dat er een Landal park was dat “Het Land van Bartje¹” heette. Daar verbleven we niet.

Voor we vertrokken wist ik ook al wel dat er een Dorp van Bartje had bestaan in Rolde², niet zo ver van een aangeprezen wandeling: “Het Barlooërveld³“, maar dat streekmuseum is permanent gesloten⁴.

Voor we vertrokken wist ik ook al dat originele standbeeld van Bartje uit kalksteen (Suze Berkhout – Engelse kalksteen – 1954) na tal van vandalenstreken, in het Drents Archief⁵ te vinden was en dat het bronzen exemplaar (Suze Boschma-Berkhout – brons – 1982), dat je veelal op foto’s ziet, achter het Ontvangershuis staat, nààst de ingang van het Drents Archief.

Als voorbereidende info kon dat wel al tellen, vooral om te zien waar we niet moesten zijn en wat we niet moesten verwachten.

Toen we in de buurt van Assen kwamen zag ik Bartje, die ons al stond op te wachten.

Aan het Drents Archief nam ik maar de foto van het beeldje dat iedereen al nam:

Natuurlijk liepen we wel binnen, natuurlijk heb ik ook daar een foto van het originele kalkstenen Bartje genomen. Die is -voorlopig- voor mijn archief.

Was dat nu alles over Bartje? Ik dacht het wel.

Tot we de straat wilden oversteken …

De reden waarom we toen die straat opnieuw overstaken? Ik had nogal onnozel de opmerking gemaakt dat ik de groene versie ook op foto wou.

Voor Bartje hoeven we dus al zeker en vast niet meer terug.

Jaren geleden besloot ik al dat ik naar Assen wilde. Wel ja, inderdaad, jeugdsentiment. Want die wens kwam er na het lezen van de boeken van Anne de Vries¹ over Bartje en later dat van Hilde maar ik vergat het omdat dat bij ons thuis toch niet aan de orde zou zijn.

Toen ik later naar de Wadden ging, besloot ik dat Drenthe het volgende zou zijn. Het paste niet en het paste nooit.

Toen Luc en ik naar Harlingen gingen, dacht ik dat Drenthe het volgende zou zijn … en vergat.

Enkele maanden terug, door een simpele opmerking op de boekenmarkt, viel het me weer in en ik boekte.

Eigenlijk weet ik niet goed meer waarom ik er zo absoluut naartoe wou. Ik heb er eigenlijk niks meer mee. Maar kijk, als we niet zouden gaan zou het als een kwalijke splinter bij tijd en wijle weer gaan steken.

En we gingen.