Dat Luc het niet zo begrepen heeft op bergop, vertelden we al meer. Met bergop bedoelen we dan niet de bergop die je hier in onze Lage Landen tegenkomt maar klimmetjes met een zeker percentage.

Soms moppert hij, soms steigert hij, soms dreigt hij … dat hij terugkeert … naar beneden. Ik kan hem niet dwingen om een berg of een heuvel of een verhoging op te lopen als hij dat niet wil, hij kan me niet verbieden dat wel te doen als ik dat wel wil. Daarover zijn we akkoord, maar het gebeurde nog nooit dat we elk onze eigen weg gingen.

Een keer heb ik hem zijn zin gegeven en dat was toen we de Goatfell¹ opgingen. We wisten daar dat het de laatste honderd meter meer klimmen dan wandelen zou worden. De hele weg had hij al lopen zeggen dat hij daarboven écht niet dood wou gaan. En die laatste honderd meters -jawel dat stukje dat op de foto bij het betreffende berichtje staat- deden we niet.

Achteraf gezien zou ik er spijt van hebben, ware het niet dat ik niet doe aan spijt achteraf. De beslissing om te stoppen is op dat ogenblik genomen en van hier uit achter mijn pc is het gemakkelijk zeggen dat ik had door moeten gaan.

Goed, Luc en de percentages dus. Meestal lijdt hij in stilte.

Nu had ik aangegeven dat ik de Hohe Acht² op wilde, ik wou die Kaiser Wilhelm Turm zien en er op gaan.

We zagen de hoebel al in het landschap liggen. “Daar ga ik niet op” zei Luc.

Een paar dagen later zei hij: “Die Hohe Acht is zo erg nog niet”. Hij keek naar een doorsnede³ die zacht glooiend was. Wat ik niet zei was dat de proporties niet klopten. De breedte was niet reëel t.o.v. de hoogte, dat zag je zo als je door het venster keek.

En ja, hij bleef achter, keek wat bozig. Eigenlijk meer met een gezicht van: “Wat doe ik mezelf weer aan”.

Eens boven wist hij te vertellen dat hij daar, bij dat ene punt, op het punt had gestaan om terug naar de auto te lopen. Ik troostte hem en zei dat hij toch niet hoger kon aangezien de Hohe Acht het hoogste punt van de Eifel is en dat hij indertijd toch bijna op de Goatfell geraakt was.

Daarna liep het pad steil naar beneden. “Dat is om ons straks terug die berg op te sturen” zei Luc. “Maar dat doe ik niet” verwittigde hij.

En toen misten we een afslag en zagen de drukke verkeersader -wat heet druk in de Eifel- al liggen. We moesten op onze stappen terug. Luc had visioenen van paden die terug naar de hoogte voerden, maar gelukkig vonden we al snel de juiste kruising terug.

Bij de auto aangekomen wist hij te vertellen dat het toch een mooie wandeling was. Dat is meestal wel de samenvatting die Luc geeft van een wandeling waarvan je zou denken dat hij de hele weg lopen balen heeft.

Meer foto’s

Zomerbloesjes in november
Thermische onderbroek in mei

De laatste had ik niet mee. We waren maar net gearriveerd toen de weerberichten het over mogelijke sneeuwval begonnen te hebben.

Iets om te onthouden voor de toekomst.

Toch wilden we niet zomaar binnen zitten niksen en Nürburg -zowel de burcht als de ring- stond ook nog op onze lijst.

Die zaterdag was er echter de start van de 12de editie van de Fisherman’s Friend StrongmanRun op de Nürburgring zodat we onze plannen opnieuw wijzigden en enkel de burcht bezochten.

Foto’s nemen van de Nordschleife konden we later ook nog.

Meer foto’s

En dan kom je thuis van een fantastische wandeling. Je duikt onder de hete douche. Daarna kom je tot de conclusie dat je niet door je haar geraakt. Er blijkt gewoon een klodde hars in te zitten.

Dat gebeurde waarschijnlijk bij die boom. Daar ging ik onder, Luc er over.

Hoe krijg je dat er nu uit? Op googel vond ik een ouder forumbericht¹ waarin meerdere mogelijkheden stonden. Dat van dat keukenpapier en het strijkijzer voerde ik onmiddellijk af. Dat was veel te dicht bij mijn hoofd. Olie had ik niet bij me, maar vaseline wel. Ik heb dat dan maar geprobeerd. En weet ge wat? Het werkte nog ook.

In het vervolg kunnen bomen maar beter anders omvallen, zoals deze hier onder. Daar konden we gewoon onder door lopen.

Meer foto’s

Ik kende de traditie van Poortje-pik uit Rijkevorsel omdat Luc me er over had verteld. Het was een gebruik dat stamde van lang geleden waarbij éénieder die nogal los omsprong met have en goed het risico liep dat het op de nacht voor één mei werd meegenomen. Het verdwenen stuk stond dan op één mei op het dorpsplein opgesteld.

Poortje-pik was een onschuldige traditie tot de moderne tijd er tussen kwam en de ongeschreven regels van het spel met de voeten werden getreden¹.

Ik wil het niet echt over poortje-pik hebben, maar ergens in de reacties, waarbij er nogal veel opgeroepen werd om het te verbieden, stond er in een reactie dat het in Duitsland ook nog werd gedaan en dat daar ook nog steeds de meiboom werd geplant.

Het ging uit mijn hoofd en ik stond er dan ook niet bij stil toen wij in Duitsland de meiboom zagen staan. Pas toen ik een tweede en een derde zag, ging ik die avond even op google zoeken. Ik vond niks dat enigszins op poortje-pik zou lijken, maar ik vond wel de meiboom, die in sommige dorpen de hele maand mei zou blijven staan².

In elk dorpje waar we doorreden stond een meiboom, de ene al mooier versierd dan de andere. Je ziet ze al van ver als je een dorp nadert.

Tradities hoeven niet verloren te gaan en ze moeten ook niet verboden te worden, als iedereen gevoel zou hebben voor wat kan of niet kan.

Ik zag de beweging net toen Luc zijn voet neerzette, maar er was geen dreiging, enkel een schrikken.

“Een hazelworm” zei ik, waarop Luc pas doorhad dat er wat gebeurde. Hij bekeek -vanop veilige afstand weliswaar- het beest dat doodstil op de grond lag. “Hij is dood” zei hij tussen zeggen en vragen in.

Dat was hij niet. Ik had de beweging gezien. Hij bekeek me argwanend.

Ik had ooit nog eens hazelwormen gezien. Die had Broer als elfjarige bij het fietsen gevonden en meegebracht naar huis om uit te zoeken wat het was. Googel bestond toen nog niet en hoe ze in dit geval met de encyclopedie aan de slag gingen weet ik niet meer.

Waarom ik het ’s avonds toch even googelde? Ik herinnerde me een slangachtig wezen maar met een ronde kop, geen slangekop. En dit, dit leek me toch echt wel een slangekop.

Blijkbaar was mijn eerste gedacht toch juist en betrof het hier een jong exemplaar¹.

Meer foto’s