Daarna blijven er nog meerdere wandelingen over. Eerst wilde ik die niet elk apart gaan vertellen. Ze waren stuk voor stuk de moeite waard, maar ik schreef er niets bijzonders over omdat de oh’s en de ah’s op waren en ze allemaal volledig met foto’s zijn weer te geven.

Hier en daar een kleine nota zou waarschijnlijk wel volstaan. Uiteindelijk ga ik ze toch apart vertellen omdat ik dat prettiger vind en omdat de logjes anders te lang worden.

Hoe langer ik er over bezig ben, hoe langer de vakantie lijkt te duren. Dat hoop ik toch.

We beginnen met de Fairy Dell in Lochranza. De Fairy Dell? Dat is, volgens volksverhalen, de poort naar de feeënwereld. De eerste keer wandelen in Lochranza. Hop! Daar gaan we!

Dat de Schotten ook wetten hebben die we hier niet kennen, merkten we vorig jaar al.

Wat we ook al wisten is dat minderjarigen en alcohol niet samen gaan. We stonden zo vorig jaar aan de kassa met een paar flesjes bier dat in Arran gebrouwen was, toen de kassier ineens luid iets riep, waarop iemand ter hulp snelde. Ik denk dat de jongen mijn verbaasde gezicht zag en hij legde uit dat hij: “under age” was en dus geen bier mocht afrekenen.

Dit jaar glimlachte ik toen ik de kassierster hoorde roepen. We gaan er van uit dat het iets in het Schots is, aangezien wij er geen snars van snappen.

Maar op een zeker ogenblik deed ze dat weer en we hadden helemaal geen bier! Ik vroeg haar wat er schortte. Het mes dat we kochten! En dat was geen jachtmes, noch een mes voor trekkers. Neen dat was een gewoon patattenschillertje.

Niet dat wij op vakantie aardappelen willen schillen, maar we schillen onze appels wel. En een appel schillen met een broodmes is geen lachertje.

Niet alles wat we deden, was een herhaling. De twee vorige jaren hadden we nog geen poot in het bovenste linkerdeel van Arran gezet. Daar moesten we verandering in brengen. We reden er twee keer door, waarbij we één keer halt hielden in Catacol.

Wat er te zien was in Catacol? Dat het zeker en vast de moeite loont om ook dat stukje eiland eens van dichterbij te bekijken. En vermits Luc toch al vol overtuiging had gezegd dat hij volgend jaar zeker naar Arran terug wil, weten we toch al wat doen.

Catacol dus. Het dorpje is niet zo heel groot, al heeft het dan een hotel, maar is wel gekend om zijn Twelve Apostles, huisjes die dateren uit de tijd van de Clearances waarbij deze huisjes bedoeld waren voor de verdreven farmers, met de idee dat die wel zouden overschakelen op visserij.

Ik weet zo niet of het romantische oude bankje ook uit die tijd stamt, het zag er gewoon snoezig uit en ik vond het een foto waard, waarbij ik haast op de dode vis trapte, die gestorven is met zijn prooi nog tussen zijn kiezen, mocht hij al kiezen gehad hebben.

Waarom ik die gestapelde stenen fotografeerde, ik weet het niet meer. Spraken ze me aan? Was er iets fout mee? Pas thuis zag ik dat die ene stapel lijkt te zweven. Ik had er een steen moeten bijleggen want blijkbaar wil dat zeggen dat je er nog eens komt.

Ondertussen wordt het lijstje voor volgend jaar langer en langer. Of zoals een Schot zei: “je moet altijd zorgen dat je niet alles doet, dat is een goeie reden om terug te komen”.

Vrijdag gaven ze nog zulk weer. Maar wij gingen geen twee dagen stil zitten, oh nee. ’s Morgens zag het er betrokken uit, maar het regende niet. We vertrokken dus maar via de Fisherman’s walk -om de auto niet te moeten nemen om te gaan stappen- naar de Glen Rosa.

Na vijf kilometer kwam de regen. Niet een beetje miezerig maar met beken. Op de kortste tijd waren onze waterdichte schoenen doorweekt en wij ook. Het paadje was haast niet zichtbaar door de varens en de wind die we op kop hadden beukte zo hevig dat mijn nieuwe regenhoed, die ik kocht om geen water op mijn bril te krijgen, helemaal voor mijn ogen sloeg. Dat was ook de bedoeling niet.

Na het keerpunt hadden we zowel de regen als de wind in de rug, al deed het toen al zo hevig niet meer.

Ik heb enkel een paar foto’s van voor de regen, want het toestel hield ik stevig onder mijn regenjasje.

Verder nog een filmpje, door Luc opgenomen met de GoPro en vakkundig geblurred. De andere camera zat ook goed opgeborgen.

Al bij al een fantastische dag, al moesten we nog naar de sportwinkel, omdat Luc geen tweede paar stapschoenen meer had.

Machrie Moor is een klassieker. Ik denk niet dat we Arran zullen bezoeken zonder bij die stenen langs te gaan. Het is dan ook maar een kort wandelingetje, een tussendoortje om zo te zeggen.

Dit jaar stonden er, ondanks de regen, meer auto’s dan anders op het minuscule lapje grond dat parking heet. Laat ons zeggen dat de helft parking ingenomen was, dat betekent een auto of vijf. Onderweg kwamen we heel wat terugkomers tegen. We waren dus alleen bij de stenen.

Ik zeg wel: ondanks de regen, maar naar Machrie Moor heb ik wel altijd mijn regenvestje aan. Het regent er niet echt, maar het miezert er altijd. Deze keer was het echt wel regen.

Toen we terugkeerden kwamen we heel wat opgaanders tegen. In die mate dat ik me afvroeg hoe die allemaal op die parking waren geraakt. Heel wat mensen nemen er wel het openbaar vervoer. Want ja ja, er rijdt een bus op Arran.

En inderdaad, ze stonden al te wachten, twee auto’s, midden op het stukje. Een paar vrolijke knullen van een jaar of veertig kwamen ons al tegemoet om te vragen of … Een rosse Schot zette zijn auto zo dat wij wel weg konden maar geen andere er in.

“Altijd vroeg komen” zei Luc, waarbij ik bedacht dacht hij blijkbaar nog zinnens is naar Arran terug te gaan.

Waarom wij zo vroeg waren? Ach ja, we waren vroeg opgestaan omwille van het getij. We hadden de zeehonden al bezocht.

Zoals gezegd, het is de derde keer dat we er waren en steeds zagen we de huizen in de verre verte en steeds zagen we daar de enkele auto’s rijden. Telkens opnieuw keek ik vanaf de String Road uit of ik de stenen niet zag staan.

Dat kon dus niet. Deze keer namen we een weg die we nooit namen -met de auto wel te verstaan- en toen we een wit huis voorbijreden, bedacht ik ineens … “stop!” zei ik, wat Luc dan deed op de eerstvolgende uitwijkplaats. Je moet daar nu ook niet gek gaan doen.

En ja, door de lens van het fototoestel vond ik ze, daar in de verte.

Derde jaar Schotland en nog steeds geen haggis gegeten? Neen dus. Het zat gewoon zo, we kenden het niet en wilden het wel eerst eens proberen. Maar waar “probeer” je nu? Als je het bestelt, krijg je onmiddellijk een volledig bord vol.

Op het Schots weekend in Alden Biezen dacht ik er ook even aan, maar ook daar was het onmiddellijk een grote portie.

Het antwoord dook op in de Co-op! We pakten het mee en wees gerust, het was niet de laatste keer dat we dat gegeten hebben. Maar dan volgende keer wel een volledige portie.

Waar we vorig jaar bij het begin van de vakantie ineens met onze neus voor de Dun Fionn stonden, wilden we nu de lange kant op, vanuit Brodick dan.

Die gaat over Corriegills zo over de Clauchland Hills. Op het plannetje echter leek het of die wandeling niet over de Dun Fionn liep maar, na een rondje rond de top, de andere richting opging.

De vraag hield ons niet echt bezig, we zouden wel zien.

Wat ons echter meer bezighield was een kleine vermelding die zei dat het paadje, dat we rechts moesten nemen, haast niet zichtbaar was ondanks dat het aangegeven stond. Maar! Niet getreurd. Als we de laatste huizen van Corriegills voorbij waren, dan waren we te ver! En dan te weten dat Corriegills een dorpje is dat bestaat uit losse huizen langs een kustlijn.

Dat wil zeggen dat we na ieder huis ons liepen af te vragen of dat nu het laatste geweest was of niet. Luc liep zich te troosten met de kabels die nog verder liepen. Ik liet hem maar in zijn gedacht, die kabels lopen gewoon naar Lamlash, wat Luc zich op het einde van de wandeling ook realiseerde.

Maar neen, we misten hem niet. En daar zagen we de Dun Fionn en we stegen. We liepen het paadje voorbij waar we vorig jaar op ons Q zijn afgekomen, om even verder tot de vaststelling te komen dat we al veel hoger zaten en zo de witte steen bovenop de top konden zien.

Volgend jaar zeker opnieuw, als het nog kan, want ik las ergens dat ze daar op Arran de Clauchlands wel als een ideale locatie zien voor de nieuwe helihaven.

Het voorgaande jaar herdeden we enkele wandelingen die we die eerste keer ook deden. Dat deden we nu ook. Waarschijnlijk gaan we enkele wandelingen van dit jaar ook volgend jaar nog eens doen.

Zoals vorig jaar al gezegd, zou de wandeling eigenlijk: “Fairy Glen and Glen Cloy” moeten heten, gezien de volgorde. Je kan ze natuurlijk ook in de andere richting gaan aanvatten, maar of dàt een goed idee is? Niet dus. Dan krijg je veel langere stukken bergop.

Nu ja, bergop moesten we sowieso. En zelfs na een jaar zo goed als niet wandelen viel dat allemaal best mee.

Sommige foto’s zullen wel wat lijken op die van vorig jaar, maar toen was toen en nu was nu.

En wat opviel? De spin was er nog, maar ze was verhuisd.

Links rijden is helemaal geen probleem. Dat gaat quasi automatisch.

Maar de straat oversteken … levensgevaarlijk voor twee Belgen die blijkbaar dàt automatisme niet direct in werking krijgen en eerst even moeten blijven staan om zich te realiseren vanwaar het gevaar kan komen.

Maar het went wel.