Toen we thuis kwamen met onze Whisky uit Arran, wist Broer te vertellen dat hij bij hem in de buurt die whisky kon kopen, goedkoper dan in Arran Distellery zelf. Broer zei dat niet om af te doen aan ons geschenk, want hij vervolgde met te zeggen dat Whisky die je van ginds meebrengt nog altijd dat tikkeltje meer heeft.

Hoe dat zo komt? Blijkbaar zijn de Schotse accijnzen duurder dan uitvoerrechten en kan je op deze manier hier goedkopere whisky vinden.

Laatst kwam Luc thuis, hij keek heel eigenaardig en hij zei: “weet je, in het winkeltje over de berg? Daar hebben ze Arran whisky van 12 jaar oud”.

Goed om weten, dan halen we daar een fles als we whisky willen schenken en dan houden we de fles die we meebrachten. Want inderdaad, die heeft dan wel net dat ietsje méér.

Er was eens een roodborstje, een Schots roodborstje dat leefde bij een mooi kasteel.

Er kwamen veel mensen naar dat kasteel en het roodborstje en zijn vele gevederde vriendjes waren helemaal niet bang van die vele mensen. Ze hupten tot aan de voeten van de mensen in de hoop dat er iets van de tafel zou vallen.

Op een dag kwam er een man met een camera. Die man filmde de vogelkes. Maar het enige wat die man at was een ijsje. Nu verwachtte dat roodborstje natuurlijk niet dat die man zijn ijsje zou laten vallen.

Wat deed nu die man? Hij liet een klein stukje van het horentje vallen, vlak voor de voetjes van dat roodborstje en hij filmde.

Het roodborstje, ocharm, hapte en hapte, maar owee!

Uiteindelijk heeft het roodborstje de man eens heel vernietigend aangekeken.

pske: filmke onder de foto.

In de mate van het mogelijke had ik de ferry’s geboekt zodat we niet al te veel tijd zouden moeten wachten. Allemaal goed en wel, maar als je op een dag nog kilometers en kilometers moet rijden, weet je niet wanneer je aan die haven aankomt.

Voor de heenreis van Calais naar Dover sliepen we in Calais en boekte ik de vroege ferry.

Die van Ardrossan? Een late van twintig voor vijf. Je weet maar nooit. In tegenstelling met Calais waar ik enkel de bevestigingsmail moest tonen om door te mogen, moesten we in Ardrossan nog even die bevestigingsmail gaan omruilen tegen de nodige tickets.

We waren te vroeg, veel te vroeg en de dame aan het loket vroeg of we soms een vroegere ferry wilden nemen. Natuurlijk wilden we dat. We konden mogelijk die van tien voor twee nog halen of anders die van kwart na drie. Die van tien voor twee? Er stond nog één auto voor ons toen ze het laden stopten. De boot was vol.

We konden daar ter plaatse nog wel iets gaan drinken zodat we niet de ganse tijd in die auto zaten te koekeloeren. En terwijl we daar zo wachtende waren begon het te druppelen, begon het te regenen, begon het te gieten, zodat we blij waren dat we om kwart na drie toch die ferry op konden.

De terugreis verliep eigenlijk gelijkaardig. Vertrokken met de eerste vanuit Brodick.

En in Dover waren we te vroeg. We mochten met de eerstvolgende mee, mits bijbetalen. Dat kon me niet schelen, al was die boot niet volledig vol. We zouden normaal pas om 21u in Calais aankomen en moesten dan nog het hele eind naar huis rijden. Nu waren we om 21u thuis.

In Segedenum twijfelden we even: wilden we nog naar een ander museum of gingen we voor een strandwandeling in Whitley Bay? We lieten onzen Tom beslissen. We gaven het adres van het museum in en we kregen weer een tolweg. Als we die wilden vermijden, moesten we 23 km om rijden. Daar was Luc niet voor te vinden.

En die avond pas, schromelijk (te) laat heb ik gegoogeld op de Britse tolwegen en kwam tot de conclusie dat die helemaal niet zo duur waren.

Wat moesten we dan de volgende dag? Gewoon de Tyne Tunnels nemen. Eén euro zestig is zeker niet duur genoeg om er er 23 km voor zouden gaan omrijden.

“Ah maar” zei Luc “ik heb gehoord dat die tol in Groot-Brittannië zo duur was”. Hij had zich vergist. Hij had gehoord dat het in Londen zo duur was. Dat was al een ander paar mouwen.

Na die Tyne Tunnels hebben we ’s avonds nog eens mogen googelen. De volgende dag zouden we via Dartford Crossing rijden, over de Queen Elizabeth II bridge en die is ook betalend.

Dartford Crossing … dat klinkt toch zo een beetje zoals de titel van een spannend boek.

Die brug zou ons 2€ kosten en een hoop ellende besparen. Ik heb nog eens aan die omweg in Manchester gedacht, maar gedane zaken nemen toch geen keer en ik was al blij dat we voor die twee laatste dan toch niet omgereden hebben.

Luc heeft er hard aan gewerkt en nu is hij er! De vakantiefilm. Of beter: ze zijn er. Allemaal filmkes, verstopt achter de foto’s.

Hier en daar zit wel iets waar Luc nog niet 100% tevreden over is, maar dat moet hij maar wegwerken in de definitieve versie, waar wijzelf constant in voorkomen en die dan, uiteraard, enkel voor ons bestemd is.

Voor op het blog vind ik deze echt heel erg geslaagd.
 
 

Woensdag 30 juli 2014
Lochranza Castle
Kildonan Castle
Zie je Pladda Island en Ailsa Craig?

 
 
Donderdag 31 juli 2014
Kilpatrick Preaching Cave
Kilpatrick Dun (Cashel)
Meallach’s Grave
Lagaville ruins
maar buiten onze wil,
vonden we geen Lagaville

 
 
Vrijdag 1 augustus 2014
Falls of Eas Mor
Loch Garbad

 
 
Zaterdag 2 augustus 2014
Ardrossan
Falkirk Wheel
Falkirk

 
 
Zondag 3 augustus 2014

Segedunum Wallsend
Whitley Bay

 
 
Maandag 4 augustus 2014
Stevenage

 
 
dinsdag 5 augustus 2014
Saint Margaret’s at Cliffe
Thuis