Alhoewel “Danslararens aterkomst” (de terugkeer van de dansleraar) eveneens geschreven is door Henning Mankell en Slow en mske de Kurt Wallander reeks, naar de romans van deze schrijver niet konden appreciëren, vond mske het eerste deel van deze “Danslararens aterkomst” wel best te genieten.

En Slow? …

In elk geval niet vergeten, volgende week het tweede deel.

Al een paar keer, toen iemand zei dat Se7en zo een goeie film was, had mske gezegd dat ze die film niks vond omdat het einde niet klopte. Toen Slow gisteren opsomde wat er op TV was en ook Se7en noemde bedacht ze ineens dat ze het begin nog wist en het einde, maar alles daartussen was gewoonweg weg. Slow had hem nog nooit gezien en dus installeerden ze zich, in hun nu al gekende favoriete houding in de zetel.

Niet moeilijk dat mske zich niks herinnerde, er is in die ganse film niks te beleven. Alleen veel gepalaber en gesluip in het donker mét pillamp. Maar als ze dan de keer daarop, als er geen lijk meer ligt en er geen vingerafdrukken meer gezocht moeten worden, terug in dat huis binnen gaan, dan knippen ze gewoon het licht aan.

Wat nog? Een dikke blote dode, een paar lijken en heel veel ketchup.

Verder een politieman die reageert als een overjaarse kleuter, die wel een vaste job had, maar om een rede die niet bekend gemaakt wordt een overplaatsing wil, waardoor de vrouw, waar hij toch zoveel van houdt, haar job moet opgeven om te gaan wonen in een stad die ze niet ziet zitten.

En een moordenaar wiens naam er niet toe doet: John Doe, Jantje Niemand. Natuurlijk doet die naam er niet toe maar iets of wat achtergrondinformatie over een moordenaar maakt een film.

Daarom willen we over dat lullige einde zelfs niks meer zeggen. Se7en is een film die shockerend wil zijn maar niet durft. En deze keer weet mske wel waarom ze hem niet meer wil zien. En Slow? Wat vindt hij er van? “Poeh … niks speciaal!”

Nog efkes iets over de acteurs. Morgan Freeman en Kevin Spacey waren goed, maar Brad Pitt is dan voor sommigen leuk om met zijn bast op de almanak te staan, maar … acteren?

“Durf je wedden dat hij het gedaan heeft” zei mske. Ze waren namelijk naar Lynley aan het kijken. Slow reageerde niet. mske dacht: “misschien moet ik wel efkes “Slow” zeggen”, maar ze deed het niet, hij zat nu eens stil en zoals gezegd leunt mske tegen hem en kan ze dus niet zien of hij TV kijkt of in slaap gesukkeld is.

“Zie je wel” zei Slow toen de ontknoping er aan kwam. “Ik heb dat wel gezegd hé” zei mske. “Wanneer dan?” vroeg Slow. “Terwijl je zat te slapen” zei mske. “Hm” gaf Slow toe “ik heb toch wel een minuut of twintig gemist”.

Toen mske eergisteren bij MediaFlandria las, dat er een documentaire kwam over thuiszorg in Geel, wou mske die reportage wel zien. Toen ze ’s avonds echter voor de TV zat, was ze dat vergeten.
 
Gisteren zag ze echter in Humo dat die reportage gisteravond pas werd uitgegeven en zodoende hebben ze gekeken. Meesterlijk en ontroerend en echt.
 
Nà de reportage bleef mske wel met een paar vragen zitten, zoals

• Waarom doen die pleeggezinnen het?
• Worden er nog steeds patiënten geplaatst?

 
Toen ze het me vertelde haalde ze er de Humo bij om een fotootje te hebben en zag ineens dat er daar in ook een artikel aan gewijd was. Dat artikel verduidelijkte dan ook de vragen die er nog waren over gebleven.
 
Het is dan ook niet verwonderlijk dat de reportage tot de beste documentaire werd verkozen op het Seagate Foyle Film Festival in Noord-Ierland.
 
Meer weten?

• Geel
• TV-Visie
• Humo nr. 52/3459 van 19 december: “Geel”: op bezoek bij pleeggezinnen van psychiatrische patiënten.

Vorige week ergens was er een film met Harrison Ford. En dat is één van mskes favoriete acteurs, dus nam Slow de film op, want ze konden niet kijken.

Toen mske de uitleg van de film las, over een nucleaire Russische duikboot, zei ze al: “oei, dat weet ik niet of ik dat goed ga vinden”.

In elk geval, ze hebben hem vanavond bekeken. Ondanks dat mske gewoonlijk zeeziek wordt van films over duikboten, was deze film wel goed. Maar van deze duikboot was de kapitein dan weer in staat om het ding stabiel te houden en de rest van de bemanning mocht er ook zijn.

mske is een zuurpruim. Allé, dat begint ze zelf toch te denken. Een week of twee, drie geleden keek ze zo met Slow naar Comedy Casino en daar was er wel ene bij die nogal leuk uit de hoek kwam met zijn oude platen, maar mske vond die andere niet bijster geslaagd.

Deze week ging Slow terug kijken en mske zei: “wacht ik kom ook af”. Kwam die ene daar toch weer zeker … Zijnen naam was Veronique! En die mensen in de zaal lachten en mske vroeg zich af of ze iets niet snapte, al moet ik zeggen dat die mensen in die zaal toch precies lachten omdat dat van hen verwacht werd.

Nu blijkt dat dat vent zijn alter ego de prijs van Humo gewonnen heeft. Misschien daar eerst eens naar kijken voor we een oordeel vellen, maar Veronique mag hij gerust in de kast laten hangen zé. En dan vertelt Adriaan Van Den Hoof daar een mop die zo oud en afgezaagd is, dat er al haar op stond.

Waar mske ook niet kan mee lachen … met die Wilfried uit “Het jaar van de hond”. Ze vindt dat maar een vetzakske om zo staan te fretten en dan tetterren met zijn toot vol. Vind je ons taalgebruik niet van de bovenste plank? Kijk dan eens naar de Wilfried.

“Ze lijkt op Zus” dacht mske de eerste keer dat ze het Sam personage in Witse zag opduiken. Later dacht ze er niet meer aan om de week nadien nog meer met de sterke gelijkenis geconfronteerd te worden.

Zus vindt dat een absoluut compliment want ze vindt die Sam een mooie vrouw.

Gisteren zat mske weer te kijken en ineens, een bepaalde manier van kijken en mske dacht: “zo lijkt ze ook op Nichtje”. Nichtje en Zus lijken eigenlijk niet op mekaar maar heel af en toe, zie je ook zo een glimp van de ene in het wezen van de andere.

“Het is geen Dalziel and Pascoe” wist Slow “maar Taggart”. De naam rinkelde een belleke bij mske maar ze kon hem toch niet thuisbrengen.

Straks dus Taggart eens uittesten, al ziet die er op de foto niet al te sympathiek uit. Altijd met twee woorden spreken … als het tenminste een foto is van de juiste Taggart.

“Wil ik voor vanavond een film gaan huren?” vraagt Slow “het is gene vette op de TV”. Dat vindt mske geen slecht idee. En Slow denkt aan “De Indringer”.

De film kwam traag op gang, maar eens vertrokken … wat was dat een intrigerende film. Lang geleden dat een film nog zo nazinderde.

Eigenlijk is het een verademing om zien en vooral horen, dat er Vlaamse acteurs zijn, die kunnen acteren en niet gewoon hun tekst afdreunen. Schitterende vertolking in elk geval en Koen De Bouw is een rasacteur.

Dat mske graag detectives leest, dat is algemeen geweten. Dat ze ze ook bekijkt op TV … dat hangt er van af dewelke.

Sedert enkele weken hebben ze Lynley op ons los gelaten. Bij het lezen van de boeken van Elisabeth George begreep mske dat personage al niet al te best. Bij de verfilming is dat nog een stukske erger. In die mate dat mske die ganse Lynly niet enkel maar een onnozel figuur vindt, maar bovendien nog een ergerlijk op de koop toe.

Een pozeke terug las ze een uitleg over het boek en de verfilming ervan, die gisteren vertoond werd. Toen ze dan ook gisteren keek en zag welke rede er gebruikt werd om Lynley, ondanks alles toch maar in die episode te laten opdraven, …

En toen Barbara Havers zich voor de zoveelste maal liet uitschelden en op haar kop liet kakken, zei mske nogal geagiteerd: “maar verdomme mens, geef dan toch je ontslag en laat die ellendelingen zelf het werk doen”. Misschien is het in de realiteit ook wel zo dat er mensen zijn bij wie carrière maken altijd en ten koste van alles op de eerste plaats komt.

Misschien kijkt mske volgende keer zelfs niet meer.