Zijn we bedot? Of bekocht? Of welke andere term je ook wil gebruiken voor een licht gevoel van -zelfs geen- irritatie als blijkt dat maar wéér een van de alarmartikelen uiteindelijk niet zo erg blijkt te zijn.

Het is nu al een paar jaar dat men het heeft over kinderen die met een lege brooddoos naar school komen. En er kwamen acties. Zo hadden we hier een boekenverkoop ten gunste van de brooddozenzaak. En ja, een boekenverkoop en terwijl meewerken aan een goed doel, wat wil een mens nog meer.

Nu blijkt dat het toch zo erg niet gesteld is met die lege brooddozen. Slechts 3% van de gecontroleerde brooddozen was leeg mààr de inhoud is vaak ongezond¹.

Was dat het doel van het onderzoek? Kijken wat de ouders aan hun kinderen meegaven? Ze hebben het zelfs over een problematiek. En wat ik eigenlijk best eigenaardig vond was dat het stuk fruit (64%) dat als tussendoortje in de boekentas zat, blijkbaar niet meetelde bij de mààr 4% in de brooddoos.

En in Het Nieuwsblad las ik dan weer hetzelfde² maar met lichte nuancering.

Ik begon nu over Het Nieuwsblad omdat men daar verder borduurt op de ongezondheid van de witte boterham met choco². Wij hadden geen brooddoos nodig, we gingen onder de middag naar huis. Dus hadden we ook geen pottenbrooddooskijkers die ons kon vertellen dat de witte boterhammen mét choco -Kwatta- die Broer dagelijks naar binnen speelde, eigenlijk niet zo gezond waren.

Waarop Het Nieuwsblad ook nog verder experts hun woordeke laat meeklappen in nog een artikel, maar ditmaal werd er wat genuanceerd over de witte boterham met choco³.

Maar kijk! De oplossing lag voor de hand. In een basisschool hebben ze alle kinderen een nieuwe brooddoos gegeven -leeg wel te verstaan- maar wel met info over gezonde voeding.

Kijk, vandaar die lichte vorm van jeuk in mijn hersens waar ik niet bij kan om te krabben.