Ons bezoek aan de verschillende tentoonstellingen van Panamarenko stond al langer gepland, nog voor alles ineens naar Panamarenko begon te wijzen.

Er was het dunne boekje over Panamarenko dat ik op een boekenverkoop voor 1€ op de kop had weten te tikken en het meenam naar de boekenmarkt, waar een potentiële koper me nogal geringschattend bekeek toen ik hem vertelde wat het moest kosten en toen sneerde: “En dat voor een boekske dat ge verniet bij de gazet hebt gekregen”.

Waarop ik heb besloten dat ik het boekje zou houden, gezien onze bovenvermelde planning voor die verschillende tentoonstellingen. Zo zou ik me wat kunnen inlezen.

Zo hadden we ook gezien dat: “Een nacht in het museum” één van hun afleveringen aan Panamarenko zou wijden¹ en wel aan “Bing of the Ferro Lusto”. Die “Bing of the Ferro Lusto” waren wij eerder al tegen gekomen en wel in 2022, in de grote hal van de Verbeke Foundation.

En ja, ik was benieuwd wat voor interessante dingen Thomas Vanderveken ons daar over kon vertellen.

En ineens kwam VRT max op de proppen met “Uit het archief: “Het universum van Panamarenko” (Canvas, 2014)².

Uiteindelijk zagen we deze reportage dan als eerste. Er zaten dingen in, die ik ooit, lang geleden, in “Echo” nog had gezien, maar in die tijd had het me geleken of Panamarenko niet écht serieus was genomen.

Het werd een mooi gesprek met een kunstenaar die geen blad voor de mond nam en het uitdrukte zoals hij het dacht.

Een kleine opmerking bij deze reportage, aangezien het niet altijd over de inhoud alleen moet gaan: Annemie Tweepenninckx³ heeft een fantastische stem én, wat zeer belangrijk is, ze articuleert. Ze is een plezier om naar te luisteren als je kwakkelende oren hebt.

En ja, zoals te verwachten was, zaten we op 11 februari voor de buis voor “Een nacht in het museum”, wat volledig aan de verwachtingen voldeed. Waarom heb ik daar ook aan getwijfeld?

De aflevering over “De dood van Marat” van Jacques-Louis David, wat ik nu niet als eerste zou opnoemen als het over mijn favoriete schilderijen zou gaan, was trouwens ook een topper.

En dan kwamen de drie musea aan bod, vorige …

En hier stopt het. Zover was ik met de voorbereiding toen dat gesnotter en die hoest roet in het eten kwam gooien. Sedertdien schuiven we Panamarenko al twee weken voor ons uit. Ook vandaag lukte het niet.

En al zijn we dan -voorlopig nog- niet ziek -jaja, Luc doet ondertussen ook mee- het is ook niet niks en ik zie me niet met een mondmasker door een museum lopen, laat staan door drie.