Wizzewasjes

Het is niet omdat het mag … dat het moet!

Tag: Herinneringen

Hoogbouw

En dan kwam twee dagen later nog een oude -zij het niet zo oud als de vorige- efkes binnenwippen.

Ooit liep ik met mijn kleine zoon langs het voetpaadje naar huis. Ons huis had aan straatzijde een gelijkvloers, een eerste verdieping en een zolder. Aan de kant van het voetpaadje was de kelderverdieping eigenlijk het gelijkvloers. En laat dat dak toch een puntdak geweest zijn met een ornament er op …

Zoneke keek -zoals steeds- bewonderend naar het huis en hij zei: “Wij wonen in een toren hé mama”.

Zo zag dat er wel een beetje uit, met de straat hoog boven ons en de straat aan de andere zijde ook hoog boven ons.

Daarna had hij mij ook nog meegedeeld dat hij, als hij ooit getrouwd was, op die zolder ging wonen. En als er nu iets is dat ik me helemaal niet herinner, is het wel die zolder.

Nu liepen Luc en ik daar voorbij en ik zag dat het uitzicht vanuit de achterramen van ons vroeger huis … ach ja, er stonden appartementsblokken aan de andere straat die het zicht volledig vergalden en de drie huizen aan de voetweg als kinderspeelgoed lieten lijken.

Ik whatsappte Zoon. Hij antwoordde: “Ik weet het, ik ben er zonet ook een paar keer gepasseerd”.

Dat hij ons daarbij ook een paar keer passeerde kunnen we hem niet kwalijk nemen. Hij zal ons daar op die plaats niet verwacht hebben en wij zouden hem sowieso niet herkend hebben.

Een kerk in Antwerpen

De herinnering is erg oud. Ik was vier jaar oud (of nog niet helemaal) toen wij uit Antwerpen verhuisden.

Maar toen wij er woonden was er die dag dag ik samen met mijn vader bij ons de straat uitliep en links afsloeg en in een gebouw binnenging waar mijn vader mij aanmaande dat ik daar muisstil moest zijn.

Het was imposant en het plafond was er hoger dan bij ons thuis. Het gaf me een erg raar gevoel, zo raar dat ik geen kik zou gegeven hebben, zelfs al had mijn vader mij dat niet gezegd.

Later heb ik meerdere malen naar die kerk uitgekeken, maar ik zag ze niet. In mijn geheugen had die een toren … of had ik die erbij gezet toen ik begon te beseffen dat ik daar voor de eerste keer in mijn leven in een kerk was binnen gestapt.

Die kerk staat er en wel zoals ik me herinnerde, die straat uit en links. Maar ze heeft geen toren die ik als bijna-vierjarige zou gezien hebben.

Toen we vorige week te vroeg waren bij het museum -er mochten maar een beperkt aantal bezoekers samen binnen- gingen we even de innerlijke mens versterken en stonden we voor rood vóór die kerk.

(Lees verder onder de foto)

Vermits ik toch moest wachten heb ik er dan maar een foto van genomen … maar wie heeft die lantaarnpaal daar in de weg gezet?

L’histoire du livre

We keken vorige week op een avond naar Henk Rijckaerts show “Maker1” en ergens daarin vertelt hij dat hij ooit op 2dehands een oventje kocht waar hij plastic mee wou smelten en hij vond het -zo leek me- wat zielig dat hij de herinnering van de verkoopster niet op die manier gebruikte die ze zou kunnen verwacht hebben.

Het deed me denken aan een bepaald voorvalleke op een boekenmarkt. Zo van tijd tot tijd foefelde ik eens een paar van de gekregen Franse boeken van vele jaren geleden tussen ons assortiment. Ik ken die boeken niet. Ik las ze niet want de letterkes zijn te klein en ze zijn te bombastisch van taal. Ze zaten in een doos met velen samen vergeeld -en verbruind- te zijn. En ja, zo sporadisch verkochten we er wel ene.

Wat hadden ze wél? Ze zagen er allemaal oud, authentiek en een beetje antiek uit. Hun omslag leek wel leder, maar was het niet. Het was vintage maar toch nep.

Het meisje kwam en wou een boek kopen. Dat vonden wij geen probleem, daar zijn ze voor. Maar, zo vertelde ze, ze zou het boek niet lezen, maar ze zou het verwerken tot iets anders, iets waarbij ze het boekblok niet nodig had, enkel de kaft, want dat zocht ze: mooie kaften.

Dat vonden wij nog altijd geen probleem, we hadden geen binding met die ouwe boeken, verre van zelfs.

Waarom vertelde ze dat dan? Wel, ze had dat ooit terloops, bij het aankopen van zo een boek, ook verteld en die keer ging die verkoop daarom niet door.

Waarom vertelde ze dat dan? Dat vroeg en vraag ik me nog steeds af. Want eens gekocht is het ding, of het nu een boek of een oventje is, toch van de koper en kan die daarmee toch doen wat hij wil? Daar moet je toch niet telkens de reden opgeven waarom je het koopt?

Stel dat je dat bij elke aankoop zou moeten doen.

Uitgelichte afbeelding:

    Gegenereerd met Artificiële Intelligentie – Image Creator in Bing (aangepast voor uitgelichte afbeeldingen).

____________________
1 Henk Rijckaert MAKER

In het nu

Fijne motoriek oefenen met een nogal simpele bezigheid veroorzaakt een hersenreis naar het verleden.

Of dat zo’n goed idee is, hangt wat af van de dingen waar je langskomt.

Sommige laten je glimlachen, andere zijn zo wazig dat je ze niet helder meer ziet of doen je niks meer en andere kan je nog steeds beter mijden als de pest.

Powered by WordPress & Theme by Anders Norén