We keken vorige week op een avond naar Henk Rijckaerts show “Maker¹” en ergens daarin vertelt hij dat hij ooit op 2^dehands een oventje kocht waar hij plastic mee wou smelten en hij vond het -zo leek me- wat zielig dat hij de herinnering van de verkoopster niet op die manier gebruikte die ze zou kunnen verwacht hebben.

Het deed me denken aan een bepaald voorvalleke op een boekenmarkt. Zo van tijd tot tijd foefelde ik eens een paar van de gekregen Franse boeken van vele jaren geleden tussen ons assortiment. Ik ken die boeken niet. Ik las ze niet want de letterkes zijn te klein en ze zijn te bombastisch van taal. Ze zaten in een doos met velen samen vergeeld -en verbruind- te zijn. En ja, zo sporadisch verkochten we er wel ene.

Wat hadden ze wél? Ze zagen er allemaal oud, authentiek en een beetje antiek uit. Hun omslag leek wel leder, maar was het niet. Het was vintage maar toch nep.

Het meisje kwam en wou een boek kopen. Dat vonden wij geen probleem, daar zijn ze voor. Maar, zo vertelde ze, ze zou het boek niet lezen, maar ze zou het verwerken tot iets anders, iets waarbij ze het boekblok niet nodig had, enkel de kaft, want dat zocht ze: mooie kaften.

Dat vonden wij nog altijd geen probleem, we hadden geen binding met die ouwe boeken, verre van zelfs.

Waarom vertelde ze dat dan? Wel, ze had dat ooit terloops, bij het aankopen van zo een boek, ook verteld en die keer ging die verkoop daarom niet door.

Waarom vertelde ze dat dan? Dat vroeg en vraag ik me nog steeds af. Want eens gekocht is het ding, of het nu een boek of een oventje is, toch van de koper en kan die daarmee toch doen wat hij wil? Daar moet je toch niet telkens de reden opgeven waarom je het koopt?

Stel dat je dat bij elke aankoop zou moeten doen.