Als ik het over volgende oude herinnering wil hebben, moet ik toch eerst en vooral vermelden dat ze niet voor gevoelige kijkers lezers is. Ik weet zelf niet of ze echt is of niet, al geloof ik echt wel van wél.

Het moet ergens tussen mijn zevende en dertiende geweest zijn, aangezien we toen woonden waar het zich heeft voorgedaan.

Wij woonden in de huizen van de gendarmerie die gehuurd werden. Tussen twee van de hofkes liep een paadje naar de boomgaard met een poortje langswaar de eigenaar op gewenste en ongewenste momenten één of ander klusje te doen had in één van de huizen.

Die avond in kwestie echter gingen ze in die boomgaard een varken slachten. En aangezien klein en groot, dus alle kinderen incluis, er naartoe mochten gaan, kon mijn moeder ons zo goed als niet verbieden om er ook bij te zijn.

Veel herinner ik me niet meer omdat we, kind zijnde, meer speelden dan opletten. Behalve dan dat, toen men dat haar van het -zogezegd dode- dier ging afbranden, dat varken nog schreeuwde. Ik was er zo van gepakt dat ik dat tegen niemand vertelde, het er nooit met iemand over had.

Jaren later echter, ik was al getrouwd, had kinderen, kwam het gesprek nog eens op die rare huisbaas en vertelde ik het varkensverhaal, waarop mijn moeder uithaalde met: “Dàt is nooit gebeurd!”

Had ze gelijk? Had ze ongelijk? Ik weet het niet zeker. Alleen vraag ik me dan wel af waarom ik een herinnering heb aan verbrand vlees en hoe ik kon weten hoe een varken schreeuwde, aangezien ons werd verteld dat varkens knorden en geloof me het echte geluid van een schreeuwend varken stemt écht wel overeen met mijn herinnering.

Toen ik, in herinneringen verzonken, aan dat voorval dacht, ben ik gaan googelen en ik vond het¹. En eerlijk gezegd, dat akelige beeld op die foto, dat komt ook echt overeen met hoe ik het mij herinner.