Soms denkt een mens aan iets, of vraagt zich gewoon iets af. Dat deed ook Amke.
“Waar heb je de naam Slow vandaan gehaald, oma?” vroeg ze. En ik legde uit dat ik die niet had gevonden, maar Luc zelf en dat in een tijd dat ik hem nog niet kende. Ik vertelde dat hij die naam had gekozen omdat hij pas een pc had en vond dat hij te traag typte.
Amke knikte begrijpend.
“Dat is niet zo gekomen hoor” kwam Luc tussen. “Slow stond voor: Super Luc ontdekt web” zei hij.
Amke knikte nog begrijpender.
Ik zou het er moeten over hebben, maar eigenlijk … wat valt er te vertellen? We waren samen met Amke en Ella naar het Schots Weekend, beter gezegd, de Schotse zaterdag.
We hebben er veel gezien en veel bezien maar vooral hebben we veel gehoord. Veel doedelzakmuziek dan. Luc was in zijn nopjes. Niet Luc alleen natuurlijk, maar Luc is verkikkerd op doedelzakmuziek. Mensen die er niet zo van houden, moeten dus echt niet dit filmpje bekijken.
Wie nu dacht dat we, na het eens gezien te hebben, er genoeg van zouden hebben … niets is minder waar. Als het past tussen de evenementen door gaan we volgend jaar weer en dan wel voor het ganse weekend.
En als het past, t.t.z. als het niet regent, staan we op 11 oktober in Lommel.
En zo komen we aan het einde van de vakantie.
Wat hebben we gedaan van alles wat we hadden gepland? Buiten Schotland en dat bekomen? Niet veel. Maar Schotland is zeer goed meegevallen en dat bekomen ook. Beide zijn voor herhaling vatbaar.
Het einde dus. Vandaag gaan Amke en Ella weer naar school en wij kunnen terug aan een nieuwe reeks evenementen beginnen.
Die grote werken? Die doen we tussendoor wel.
Als we tenminste geen zeer aan ons goesting krijgen …
Een dagske zee, daar hadden we eigenlijk ook al lang naar uitgekeken. Maar het weer?
De weersites gaven voor de woensdag en donderdag van de voorlaatste vakantieweek relatief goed weer. Donderdag hebben we het er op gewaagd.
De rechtstreekse trein naar Blankenberge? Die reed niet rechtstreeks. Er was wel een rechtstreekse T-trein naar Oostende. Dan konden we daar eventueel de kusttram nemen.
Uiteindelijk hebben we de kusttram niet genomen. We gingen voor anker in Oostende. Er viel genoeg te beleven.
Luc vond de vernieuwingen in Oostende een hele verbetering en Amke en Ella vonden het een superdag.
Wat te doen tijdens de vakantie als het weer maar wat kwakkelt? Een pretpark? Neen toch. Luc zocht en vond.
Zonder inspraak van Amke en Ella gingen we naar een maïsdoolhof. Een kleinere weliswaar omdat we niet wisten of hen dat zou bevallen.
Niet bevallen? Huh? We moesten Amke intomen want die ging er op een draf vandoor en ik zag ons al uit die doolhof komen zonder kleindochters.
Daarna nog een drankske en de verzekering dat we dat nog zouden doen.
Volgend jaar zoeken we een grote uit! Zeker en vast!
We kochten kaartjes. We kochten ook postzegels. “Ze moeten naar België” had Luc benadrukt. De postzegels waren enkel verkrijgbaar in boekskes van twaalf.
We schreven de kaartjes, plakten de zegels en stopten ze in de brievenbus.
Eens thuis hoorden we niets van kaartjes. Niets, niemandal.
Luc begon zich zorgen te maken en dan gaat hij googelen. Hij keek verschrikt. “Dat wicht heeft ons goed liggen” zei hij. Hij bekeek de overblijvende postzegels beschuldigend toen hij zei: “ze verkocht ons postzegels die maar iets over de helft van de vereiste waarde zitten”.
Tja, die kaartjes zouden dus nooit toekomen.
Vorige week dinsdag, toen we Amke en Ella gingen halen, bedankte Bollie ons voor ons kaartje. Bij Zoneke was het ook toegekomen, zei ze. Maar ze lachte toen we die historie van die te weinig gefrankeerde kaartjes vertelden. Ze zei: “jaja, ze hebben dat er in het groot opgeplakt”.
Midden op het kaartje jandorie! Echt om te zeggen: “jullie hebben een kaartje van een poefer gekregen”
Achteraf gezien, nadat we de sticker er af gepeuterd hebben, hebben we bedacht dat onze kaartjes wel erg goedkoop het kanaal over gekomen zijn.
Maar ik denk niet dat we dat volgende keer nog gaan riskeren. We gaan de postzegels gewoon in een postkantoor halen.
Klein viske, grote gevolgen.
En dan hebben we het niet over de reële mogelijke gevolgen van een aanvaring met het beest, maar wel over de gevolgen hier ten huize.
Want, door het lezen over die kleine pieterman dacht ik ineens aan de zomers van heel lang geleden, toen Broer en ik telkens zo een paar sandalen aankregen. Die waren zo wat doorzichtig van kleur.
Later werden die sandalen vergeten tot een schoonbroer er eens over begon en zei dat hij die nooit graag had gedragen, want dat waren sandalen van den ermen, wat een uitspraak is in het dorp waar we toen woonden.
Wat blijkt? Die dingen zijn er terug, al zijn ze nu in een fris kleurke.
We zijn gisterenmorgen een paar sportpantoffels gaan kopen voor Ella.
Of we die strandsandalen hebben meegebracht voor Amke en Ella? Neen hoor! Ik herinner me nog veel te goed hoe erg die dingen in mijn voeten sneden.
Die kleine pieterman moet maar opletten.
Slapen zo lang we willen. Gaan zwemmen en zien dat anderen blijkbaar nog langer slapen want we hebben het ganse bad voor ons vieren alleen, een baantjestrekker uitgezonderd.
Een stukske eten, naar de koers kijken, een stukske eten.
En merken dat de dag weer stilaan ten einde loopt.
We bezochten Lucs zus. Maar daar gaan we het niet over hebben. We gingen en passant langs de vogeltjesmarkt in Antwerpen, waar we het ook niet gaan over hebben.
Het is de terugweg die belangrijk, i.e. gevaarlijk, was. De regen viel met bakken uit de lucht, zodat we meerdere keren dachten te stoppen. Maar telkens aan zo een parking was het dan net minder, zodat we toch maar doorreden. De ganse weg zaten we in een complete nachtmerrie.
Op zeker ogenblik reden we nogal hopeloos op het rechter vak waar het water niet afgevoerd geraakte. Uitwijken kon niet, rechts zat een vangrail, links een vrachtwagen.
We haalden Amke en Ella op bij Bollie. Die was net met de bus gekomen en had het laatste eindje gelopen en stond te druipen in haar woonplaats. Gelukkig werden Amke en Ella gebracht.
Later op de avond keken we naar het weerbericht. De beterschap, die men ons al een ganse week belooft, wordt nog maar eens voor ons uitgeschoven. Vandaag beter met kans op regen maar morgen beter. Het kan nog wel regenen. Woensdag beter, maar er zit nog wel een regenbuitje in.
Ze zitten ons gewoon voor te liegen!
De doos stond er verlokkelijk te zijn. Ik kende het niet maar dat was geen verrassing, het was bedoeld voor mensen die iets jonger waren dan ik. Leeftijd Amke en Ella namelijk.
Blijkbaar was het enorm populair en ik nam ze mee, gewoon omdat ik dacht dat ze het wel prettig om doen zouden vinden.
We gingen ze vrijdag halen en Ella zei: “oma, ik heb iets leuk!” Ik wist onmiddellijk waar ze het over had. En jawel, ze kwam met een haast identieke doos op de proppen.
“Ja maar” zeiden Bollie en mamaBollie haast samen “die gaan jullie niet meenemen hoor”.
“Geeft niet” zei ik “bij ons thuis staat er ook zo eentje”.
Powered by WordPress & Theme by Anders Norén
Zoek
