Wizzewasjes

Het is niet omdat het mag … dat het moet!

Tag: Landal GreenParks

Een cadeaubon

Toen het tijd was om ons abonnement bij Touring te verlengen, zat er bij de e-mail een rits cadeautjes, waaronder een kortingbon voor Center Parks. Een paar dagen later kregen we die aanbiedingen ook nog eens in de brievenbus.

Die kortingbon voor Center Parks interesseerde ons wel en we gingen dat eens bekijken om ergens in januari nog een midweek te boeken.

Maar, zo bleek al snel, wat we ook probeerden, we kregen die 30% niet geregeld en dat kwam omdat die niet telde als er andere kortingen waren. En ja, die was er. Er was een Black Friday korting. Dus wat we ook deden, de prijs -zij het afgeprijsd- was en bleef dezelfde, maar nooit aan -30%.

Nu ja, we hebben tijd om te boeken tot het einde van dit jaar. We moeten dan wel een verblijf voorzien vóór een datum in juni. Wat dan ook al niet kan, want dan krijg je met vroegboekkorting te maken.

Ik zal dat toch efkes goed in het oog moeten houden.

Nu was de goesting er wel voor een midweek in januari, maar Luc wil ab-so-luut niet naar de sneeuw. Of misschien toch wel maar hij wil er niet in rijden.

Dus bekeek ik de Last Minutes en ook die van Landal GreenParks. En daar zat er een goeie bij. Een verblijf aan de Nederlandse kust. Ik zag het echt zitten. Tot Luc de recensies ging voorlezen. Die waren slecht, maar dan écht overtuigend slecht, zo erg overtuigend dat ze geloofwaardig waren.

We willen wel weg, maar het moet toch ook comfortabel blijven, zeker in de winter.

Lucs Broer had ergens in een niet zo ver verleden bij een ander goed bekend ressort of park verbleven en die was daar helemaal niet over te spreken geweest. Ook had ik toen, iets later, bij Myriam gelezen dat zij in hetzelfde verblijf problemen met de verwarming hadden ondervonden.

Voor zover ik over de ervaring kan spreken, weet ik dat Center Parks het beste te vertrouwen is qua voorzieningen en eventuele oplossingen bij problemen. Sunparks ook trouwens maar die zitten zo dichtbij huis dat we ze gewoonlijk houden voor een onverwacht kort tussendoortje.

Wat het wordt? Ik weet het nog niet. Misschien blijven we wel gewoon thuis.

Maar die cadeaubon? Die is volgens mij nu enkel goed voor het oud papier want boeken aan 30% korting? Dan krijgt Touring waarschijnlijk een percentje, die ze dan beter aan ons konden geven.

pske van mske:

    Aan lachmannekes1 in mijn logs doe ik niet, maar iedereen mag zich inbeelden dat er een knipoog achter die laatste alinea staat.

____________________
1 Het Nieuwsblad

Die Hütte

Op de tweede dag, hadden we een wandeling op de planning staan die ons langs de Ruhrquelle zou leiden.

Dan zien we het parkje met infoborden en bankjes voor ons opduiken …

Daar staan twee fietsers en ze dralen en kijken naar de bomen en zoeken iets. Ons blijkbaar.

Ze vragen ons waar ze de Rurhquellenhütte kunnen vinden. Luc zegt dat we zelf toeristen zijn. Ik zeg dat we dat niet weten. Ze houden vol.

 

Want zeg nu zelf, daar lopen er zo twee los in dat bos en die zouden niet weten waar “zij” naartoe moeten om die Ruhrquellenhütte te vinden.

Als wij verder willen gaan, verwijzen we hen naar de parking, 100m verderop, waar een groter infobord staat.

Ergens tussendoor heeft die vrouw me nog wel laten verstaan dat ze wel hoorde dat we geen Duitsers waren.

Later, op de derde dag hebben we die Ruhrquellenhütte wel gezien in het voorbij rijden en we vonden het geen reden om te stoppen.

____________________
1 Ruhrquellenhütte

De sleutel

Het was nieuw. Het was verrassend en verontrustend. We moesten niet inchecken, dat hadden we online al gedaan. En de sleutel? Die zat in de app en als die groen was konden we gewoon het huisje in.

Ik houd mijn telefoon voor het slot, druk op de sleutel, mijn telefoon -of was het het slot- bromt, ik draai het slot los en sta binnen.

En dan deel ik de sleutel met Luc. Ook dat lukte zonder dat we ervoor naar de receptie moesten.

En we installeren ons …

“Er wordt op de ruit geklopt” zegt Luc. En ja, daar staat een vrouw te wenken dat ik moet komen.

Als ik de deur open zegt ze dat ze de buren zijn en het slot niet open krijgen. En al stond er in de e-mail dat je in dat geval de receptie kon contacteren, vraagt ze of ik hen wil helpen.

Maar die man wil zijn telefoon niet loslaten -wat ik ergens begrijp- maar hij luistert niet naar mijn uitleg, houdt die telefoon veel te schuin, staat hardnekkig op die toets te drukken, wacht niet lang genoeg en ergert zich. Kort gezegd, hij maakt iets dat poepsimpel is, hopeloos ingewikkeld.

Die vrouw, die achter mij staat, spreekt er één van de wegenwerkers -die daar doende zijn met een paar herstellingen- op aan, die met een handzwaai aangeeft dat hij daar niks van weet.

Ik denk dan dat je, als je geholpen wil worden, niet moeilijk moet gaan gaan doen en wil al weggaan en hen in hun sop gaar laten koken, als ik de brom van het slot hoor en de man kijkt alsof hij het warm water heeft uitgevonden.

Zonder woorden gaan ze hun huisje binnen, wij het onze, ook zonder woorden. Ach, waarschijnlijk waren zij ook duf van een lange rit.

Maar wat wel overblijft is het onbehaaglijk gevoel dat je te kijk zit, met die twee kleine raampjes aan de voorzijde, het grote vensterraam/deur aan de zijkant en de kleine raampjes aan de achterzijde.

We hebben gedurende ons volledige verblijf de overgordijnen van die raampjes aan de voorzijde dicht gelaten omdat we het gevoel haten van op straat te zitten.

Het licht

Na een lange autorit

    -die wat werd opgevrolijkt door google maps die ons ineens van de B236 wegstuurde om 6 minuten te winnen. Maar wat die winst ons gekost heeft is niet te geloven. Zigzaggend van dorp naar dorp en met een constant concentreren op dat schermke was er niet veel plezier aan-

kwamen we toch exact op de berekende tijd op onze bestemming aan. De Brasserie zou open zijn vanaf 13u en wij zouden daar gaan lunchen.

(Lees verder onder de foto)

’t Is maar dat ge ’t weet!


Er was iemand achter de bar en ook in de keuken was bedrijvigheid.

Veel volk was er niet. Een kleine uk brabbelde iets tegen mij maar ik verstond hem niet, waarop de grootmoeder -denk ik- me vertelde dat ze uit België kwamen. Waarop ik antwoordde: “wij ook” en “nu net” en “en nu gaan wij iets eten”.

Waarop ze vroeg: “Kan je hier eten ook?”

Het antwoord lag volgens mij gewoon voor de hand maar op dat moment was ik wat te suf van de rit om het absurde van de vraag in te zien, maar ik heb gewoon “ja” gezegd en we hebben met de app besteld.

Wij bekijken alles altijd op voorhand, de kaart van die Brasserie staat zelfs op internet en als je geen internet gebruikt kan je het toch nog altijd aan de mensen vragen die daar bezig zijn want iets te drinken hadden ze dus wel besteld.

Ze hebben er niet gegeten. Wij wel. En daarna voelde ik me helemaal niet suf meer.

Powered by WordPress & Theme by Anders Norén