Al die jaren heeft mske te pas en te onpas vernomen of aangevoeld dat ze ergens niet bijhoort. Dat ze dat als kind dan maar voor waarheid aannam belette niet dat ze dan later stevig haar voet in de pla zette als er nog zo een leutigaard op de proppen kwam. Want het eigenaardige is wel dat ze er wél bijhoort als ze

• geld nodig hebben;
• hulp nodig hebben;
• een luisterend oor nodig hebben.

 
Daarnet weer en de ijskoningin van vroeger, die nog helemaal niet verhuisd is maar zich in stilte bezig houdt, nam weer over maar eigenlijk lachte ze wat in stilte. Want ze komen er niet met diegenen die er wel bijhoren, maar dat weten ze nog niet. Als ze dat gaan weten, dan … zegt mske: “ikke niet hoor! Ik hoor er niet bij!”

“Wie laatst lacht, best lacht” vind mske een ridicuul gezegde want grappig vindt ze zulke situaties niet, maar ze lacht dan wel om de verontwaardigde reacties.

Toen mske op zoek ging naar de nodige apparatuur en de man in Brussel vertelde dat het systeem niet compatibel was met de nieuwe aanschaf van Mr. Sloddermans en bovendien met een prijs op de proppen kwam die veel meer was dan Mr. Sloddermans had gezegd, belde ze naar Mr. Sloddermans die zei dat ze er de *zie onderwerp vorige postje* van kenden.

Toen ze dan bij Exell beweerden het ding in stock te hebben, waar het uiteindelijk spraaktechnologie betrof en mske en Slow toch hun gerief in Antwerpen vonden –zie hier– vroeg mske toch maar voor alle zekerheid na over die compatibiliteit. Maar daar hadden ze nog nooit over eventuele problemen gehoord. Toch bleek gistermorgen dat het ganse ding niet marcheerde.

mske belde naar de winkel, maar de mechanieker was er niet, die zou tegen de middag terug bellen. Wat hij dan ook deed. Eigenlijk was mske wat verrast want momenteel zijn er zo een vier of vijf die nog moeten terugbellen maar het blijkbaar niet van zin zijn. Dit buiten beschouwing gelaten. De Ronny belde gisteren middag en stond erbij en keek ernaar.

Hij ging het uitpluizen, maar wel eerst eten. En ja, efkes later was hij daar terug. Hij had de fabrikant opgebeld en wat bleek? De fabrikant van Mr. Sloddermans’s systeem had het verstaan om een omwegske te vinden om geen licentie te moeten aanvragen. Die fabrikant had namelijk een ietwat afwijkend systeem gewoon de naam gegeven van een gelicensieerd item.

“Is dat geen oplichting?” vroeg mske. “Eigenlijk niet” zei de Ronny en hij legde uit dat het normaal over een “xyz” instelling ging waar die andere gewoon een afwijkende “ab” had voor gezet. Maar dat was simpel op te lossen, want er bestonden gratis programmaatjes op het internet om die bestanden om te zetten. Maar toen moest Ronny weg en ging mske wat op haren alleen gaan zoeken en ze vond. Gelukkig had de Ronny die ganse uitleg gedaan want de omzetting, zoals voorgesteld, lukte ook al niet, maar wat vond mske daar in? Een manier om “abxyz” om te zetten naar de gewone “xyz”. Voor zover Mr. Sloddermans en zijn “ze kennen er de ***” van”.

Wat willen we nu vertellen, of wat is nu de moraal van dit verhaal? Dat het een geluk is dat er mensen bestaan zoals de Ronny, die nog zoveel beroepseer hebben en genoegen scheppen in hun werk, dat ze er over vertellen en dat het een geluk is dat mske met haar luisterend oor niet doet alsof het haar interesseert maar ook daadwerkelijk hoort wat de mensen vertellen.

Een bloemeke voor alle Ronny’s van deze wereld, er zijn er niet al te veel meer.

Rebels en tegendraads. Zo kan je mskes humeur vandaag noemen. Het zat er aan te komen. Het zat er al een pooske aan te komen en wel sedert mske haar bedenkingen had, eerst bij één bepaald blog, later bij nog enkele andere.

Daardoor begon mske bepaalde dingen te overdenken.

Hoe ze, toen “Hét” was voorgevallen, een luisterend oor was voor de problemen van anderen, omdat ze dacht dat ze daardoor minder aan “Hét” zou denken.

Ze dacht aan toen ze ziek was zonder ziek te zijn en Sloddermans dwars ging liggen. Hoe Slow net op dat ogenblik werkloos werd en maar het minimum kreeg omdat hij hier met mske woonde, zonder samenlevingscontract, dat nu ineens wel nodig blijkt als het in hun kraam te pas komt. Hoe ze er alleen voor stonden zonder enige sociale voorziening. Hoe de mensen toen zegden dat ze dat had kunnen weten en maar geen zelfstandige had moeten worden. En hoe ze zegden dat gaan werken zekerheid betekende.

Ook dacht ze aan het erge, hoe iemand zo erg met zichzelf begaan was en maar doorzaagde en doordramde over de eigen problemen en zelfs niet reageerde toen mske in een simpel zinneke zei: “dàt is het erge”, waarop geen reactie kwam behalve een voortzetting van de klaagzang. Hoe een ander iemand zelfs zei: “dat is toch niks”.

Hoe ze nu soms denkt bij het lezen van bepaalde blogs dat er wel degelijk mensen zijn die het kwader hebben of gehad hebben, maar dat er ook zijn die zich daar in wentelen alsof ze het leuk vinden.

Het is dus vandaag geen dag om aan mskes oren te komen hangen met problemen, als je niet tot het selecte groepke behoort dat aan mskes oren màg hangen.

Rebels en tegendraads.

mske zat daarnet zo hard op haar paard, het is tenslotte een paardenmolen voor iets, dat ze van pure stress, bij gebrek aan Zoneke, Broer opgebeld heeft. Broer, die van de ganse situatie nog niets afwist, moest eerst wel aan mske op zijn eerste communiezieltje beloven dat het tussen hen bleef.

Na het ganse relaas voelde mske zich beter. Waarom ze zo lang gewacht heeft om het er allemaal eens uit te gooien snapt ze nog niet. Broer was ooit de enige vriend die telkens met haar mee verhuisde. Misschien toch eens overwegen om het ganse gedoe rond Ex er ook eens uit te gooien.

Maar ja, Broer had zijn eigen problemen en mske heeft een luisterend oor.

Kunsthandlung Goyert – Köln

Een luisterend oor wordt niet verondersteld
een mond te hebben

Het verhaal was verschillend van alle andere maar in wezen toch zo hetzelfde.

“Je hebt een luisterend oor” zei ze “dat is leuk, iemand die kan luisteren en aan wie ik mijn verhaal kwijt kan”. En mske knikte, omdat het toch geen nut had om te zeggen dat antwoorden geen nut had.

Toen ze thuis kwam foeterde de stem in haar hoofd haar uit en zei: “Heb je zelf niet genoeg rond je hoofd? Aan wie kon jij je verhaal kwijt, behalve aan een blog? Heb jij een luisterend oor gevonden? En in november wil je daar uitgaan en met oudejaar ga je daar nieuwjaar vieren, ga je dan ook de ganse avond luisteren?” En mske zuchtte diep, want ze wist dat de stem gelijk had.

En neen, ze is niet zinnens om die avonden te luisteren. Die avonden zijn voorbestemd voor het vrolijke mske, dat de dansvloer op wil, uit de bol wil gaan en op één tegel dansen, dicht tegen Slow aan.

Vanmorgen Zus aan de lijn. En alhoewel mske altijd een luisterend oor heeft voor Zus, was het deze morgen omgekeerd. Zus belde net gedurende dat denderend telefoongesprek, dat mske dan maar kort maakte.

En toen zei Zus dat Zoneke wel zou meegaan om het nieuwe dakzeil voor de jeep en dat mske zich daar dus niet hoefde om te bekommeren. En toen vroeg ze: “mama, is er iets?” en mske antwoordde zoals naar gewoonte: “neen, hoor”, maar haar stem zal niet luchtig genoeg geklonken hebben, want Zus zei: “er is wél iets” en mske zei nog maar eens: “neen, hoor”. Maar Zus was deze maal wel érg alert en vroeg: “ben je er zeker van?” en mske zei: “neen, helemaal niet”.

En mske vertelde wat op haar maag lag en nog één en ander. En Zus zei: “mama, je zegt ook nooit iets hé, ik heb er wéér drie maal moeten om vragen”.

En mske bedacht dat ze eigenlijk altijd al, alles alleen had willen overwinnen.