Mijn moeder ging met de kippen op stok, wij dus met de kuikens.

Toen ik trouwde kon ik eindelijk opblijven en zelf bepalen wanneer ik naar bed ging en wat bleek? Ik was een avondmens. Je kreeg me niet vóór middernacht in bed, al moest ik om 6u al terug opstaan.

Toen ik zelfstandige werd/was kon ik zelfs tot 3u ’s nachts doorwerken, zij het niet zo vaak.

Dat veranderde in 2019 toen we na het einde van Vive le Vélo zowat verloren maar besloten om naar bed te gaan. En dat bleven we doen, alhoewel ik toen had gewenst dat het aangenamere ritme zich zou herstellen.

Ondertussen mag en kan en durf ik wel zeggen dat we ochtendmensen zijn. We gaan nog steeds tussen 22u en 23u naar bed, enkele uitzonderingen te na gesproken, maar we zijn ten leste om 7u wakker en op, ook enkele uitzonderingen te na gesproken.

Soms gebeurt het dat ik om 6u al het gevoel heb uitgeslapen te zijn en als Luc dan ook wakker is … dan zitten wij om iets na zessen al aan het ontbijt en de koffie.

En eigenlijk snap ik niet goed meer waarom ik in 2019 had gewenst om snel terug in het -toentertijd- normale patroon te hervallen.

Ik vind dit nu al zeker even aangenaam.