Ik kijk haast geen TV.
Luc kijkt een ietsje meer.
Zoneke kijkt een ietsje veel meer.

Op maandagavond zapt Zoneke naar “Down the Road”. Hij volgt dat.

Ineens haalt één van die jongens een fles uit zijn valies en zegt dat hij pannekoeken gaat bakken. Ik voel mijn wenkbrauwen fronsen en mijn mond in een huh? stand gaan staan. Het blijken “American Pancakes” te zijn.

“Dat wil ik ook maken” zeg ik. “Die fles komt uit de Lidl” weet Zoneke. Zoneke weet veel dat ik niet weet.

Gisteren reden we naar de Lidl hier in de buurt van Zonekes huis.

Ik wou het hele proces op foto, maar laat nu toch, net op het ogenblik dat de laatste gebakken was, die fotoreportage uit mijn gedachten gaan en er terug in komen op het ogenblik als de schaal al half was.

Maar we gaan dat zeker nog eens inslaan. Goed voor welgekomen onverwachte gasten.

In dat bepaalde hotel heb je bij het ontbijtbuffet een stapel pannekoeken en daarnaast een warme plaat om die pannekoeken warm te maken natuurlijk.

En dat stond ik te doen toen ineens een klein jongetje opdook en naast mij, op zijn elleboog geleund, naar die opwarmende pannekoeken stond te kijken.

“Wil jij er ook?” vroeg ik om toch maar iets te zeggen en daar niet zo stom te staan. Hij knikte ja.

Ik nam mijn bord en liep richting tafel. De kleine liep weg.

“Wat krijgen we nu?” vroeg ik me af.

Even later kwam hij terug, vergezeld van -waarschijnlijk- zijn vader.

Mijn tafelgenoten lachten: “hij dacht zeker dat jij die ging bakken”. En ik had daar op dat ogenblik toch een klein beetje een slecht geweten over. Zouden die vijf minuten er nu toe gedaan hebben?

Later dacht ik: “eigenlijk wel”, want gezien het vroege uur is mijn tijd om te ontbijten echt wel scherp uitgemeten.

Zoals meestal, als we zelf een goedkoop hotelletje boeken, nemen we er geen ontbijt. Deze hotelletjes proberen hun goedkope prijzen te compenseren met de prijs van dat ontbijt en dat terwijl ik -ocharm- nooit voor dat bedrag kan binnenwerken.

Die keer in Rotterdam ging het ook zo. Maar er was wel een McDonald’s in de buurt en we hadden nog nooit bij McDonald’s ontbeten. Voor alles is een eerste keer.

Zoals gezegd, kleine eter die ik ben, ging ik voor de pancakes en één croissant. Luc, die toch altijd een steviger ontbijt wil, bestelde spek met eieren.

Groot was mijn verwondering, de drie pannekoeken waren nogal omvangrijk, niet in grootte maar in dikte en ja, ik weet dat dat de Amerikaanse versie is. Nog groter was onze verwondering toen Luc eindelijk zijn spek met eieren vond, dat verborgen zat onder het minuscule stukje spek.

Ik wou er een foto van nemen, maar … te laat! In één hap was het spek met eieren verdwenen en ging Luc nog maar wat anders bij bestellen.

Ik hou niet van smilietjes in mijn berichten. Ik heb er, geloof ik, slechts één keer gebruikt. Maar toch vind ik het niet kunnen dat de smilietjes na de waterval aan updates van WordPress er allemaal nogal bloedeloos uitzien.

Ik gebruik ze dus wel in reacties, omdat het al zo dikwijls is bewezen dat dingen fout opgevat kunnen worden als je geen gelaatsuitdrukking ziet. Maar die kapotte eieren zijn nu ook niet veelzeggend.

Gelukkig had ik al een resem smilietjes zelf samen gezocht. Enkel de klassiekers, zoals de knipoog en die met zijn brilleke, gebruikte ik nog op de klassieke manier.

En nu kon ik op zoek naar die klassiekers, zodat ze er niet langer uitzien als te weinig gebakken pannekoeken.

Maar vervangen doe ik ze niet! Behalve in dat ene berichtje natuurlijk.