Wat doe je met het eiwit van de carbonara als Slow al de chocolat voor de chocomousse opgegeten heeft ? mske heeft een beetje geholpen maar niet zo heel veel en ze zei: “oh nee!” toen ze zag dat er niet genoeg niet meer was.

Wat dus met dat eiwit? “Kap het weg” zei Slow. “Oh nee!” zei mske want mske en eten wegsmijten, dat gaat niet samen.

Dus heeft ze heel diep in haar geheugen gegraven, zo diep dat ze er bijna niet meer uitgeraakte. Want ooit heel lang geleden, nog voor haar trouwen had ze toch eens iets klaargemaakt met geklopt eiwit. Daar wist ze het weer: “gauwgereedjes!” Ze pakte het kookboek want ze wist niet meer hoe dat juist zat. “Oh nee!” zei ze toen ze zag dat dat met beschuiten moest, want beschuiten zijn hier ook al niet.

Ze heeft het maar met brood gemaakt. Een mens, zeker een mske, is nogal vindingrijk op sommige dagen.

Ze nam haar klopmachien, stak de kloppers daarin en begon te kloppen. “Oh nee!” zei ze toen die ene klopper daar zo maar uitviel. Ze heeft dat eiwit dan maar geklopt met ene klopper. Dat ging ook.

Die gauwgereedjes zijn op tafel geraakt, maar omdat dat boterhammen waren in plaats van beschuiten, kleefden die wat aan de aluminiumfolie en moest mske die eerst wat met een mes loswrikken. Dus zei ze nog maar eens: “oh nee!” Ze was nu toch al bezig.

Maar nu is mske een beetje droef. Dat machieneke kapot, hare maat gedurende al die jaren. Hoeveel deeg heeft dat niet geklopt, aan hoeveel pannekoeken heeft dat niet meegeholpen, advocaat en chocomousse …. Wie denkt daar nu aan dat dat kapot kan? Zut! En ’t is niet eens echt kapot, alleen dat gaatje wat uitgeloterd. Nog eens zut! Het moet niet altijd: “oh nee!” zijn.

Rotdag vandaag ja! Alles wat kon tegengaan, ging tegen.

Barstende hoofdpijn. Printer die blokkeerde. PC die ineens weer die banners boven de blogs liet zien terwijl ik die al jaren niet meer zag. Norton die zich niet liet bijwerken. Regen toen ik naar de bloemekes wou.

Ik kon niet meer op mijn hotmail. En ik herinnerde me mijn wachtwoord niet meer. Bizar ding die hotmail. Ik heb die sedert 2001, na 2002 heb ik die nooit meer gebruikt en toen ik die ergens vorig jaar terug wou in gebruik nemen, geraakte ik zomaar ingelogd. Nu dus niet! Zomaar – punt!

Eigenlijk begon het vanmorgen al erg vroeg. Ik was zeker weer 7 kilo kwijt, maar vrijdagmorgen waren er 500 grammekes bij. Dat is altijd als ik frieten eet, al eet ik zeer weinig. Vandaag wou ik me wegen al was het met een dubbel gevoel omwille van die pannekoeken van gisteravond, maar de batterij van de weegschaal was plat.

Tssss … Is ’t nog geen bedtijd?

mske bedacht zo deze week ergens dat ze vroeger zoveel deed. Elke woensdagmiddag iets bakken voor Zus en Zoneke … en de kinderen van de ganse straat.

Elke nazomer confituur maken. Elk jaar nieuwe vlierbessensiroop.

“Ik doe niks meer” zei mske. Dat is dan bij manier van spreken, want ze doet de dossiers. Niet in één ruk door, maar afgewisseld met een winkelbeurt of een marktbeurt of een wandelingske.

En toen vroeg ze zich af waarom ze al die andere dingen niet meer deed. Omdat Zus en Zoneke hier niet meer zijn? Deed ze dat nu enkel en alleen voor de kinderen?

“Moeten er nu echt kinderen in huis zijn?” vroeg ze aan Slow, die natuurlijk antwoordde dat hij ook nog een kind was. Welk ander antwoord had mske nu kunnen verwachten? Maar het is wel zo dat Slow nog nooit van mskes eigen gemaakte bodding geproefd heeft.

En toen zei ze: “wel donderdag bak ik pannekoeken, want die dag is toch al om zeep!” en ze keek heel gedecideerd.
 
Met “om zeep” bedoelde ze dat ze een afspraak had, van die aard dat ze achteraf toch geen zin in dossiers meer ging hebben. Maar die ging nu niet door.

Maar de pannekoeken wel!

En die bodding? Dat ligt iets moeilijker want de konijnen eten al het oud brood op.

Gisteren belde Zoneke en in de loop van het gesprek liet hij zich ontvallen dat hij ging pannekoeken bakken. “Hm” dacht “mske “had ik mij nu goed gevoeld …” want het was al een pozeke geleden.

En vanmorgen vroeg ze Slow: “zin in pannekoeken straks als de rook om mijn hoofd is verdwenen”. Slow zei: “ik dacht dat gisteren ook al, toen Zoneke daar over begon”.

Resultaat? mske vertrekt naar de keuken.

De pannekoeken komen onze oren uit! Niet van er van te eten maar het is al pannekoek dat de klok slaat! Neen hoor, hier eten ze dus geen pannekoeken.

Hier eten ze vanavond croque-monsieur en ze steken daarvan geen stukske in de portemonnee. Ze eten croque-monsieur omdat een mens moet eten om niet dood te gaan en niet om geluk te brengen.

De enige winkel waar Slow en mske vanmorgen voorbij reden was een Aldi waar ze gewoonlijk echt voorbijrijden maar nu stopten om de nodige croque-monsieur onderdelen te kopen. Aan de kassa zat Madam Den Ont. Die had vanmorgen koffie gemaakt met azijn en van de wrange smaak kreeg ze haar mond niet open om te antwoorden op Slow en mskes goeiedag. En toen mske betaalde met een briefke van 50€ smeet ze dat als oud vuil op de toonbank en haalde daar met een air een stift over. Dat mag ze, maar de betekenis van die air en die zure smoel ontgingen mske toch niet.

In het vervolg wordt er terug voorbij gereden, want stel dat die niet ingeënt is tegen hondsdolheid.

“Mama, als je ooit op de rommelmarkt een kookboek als het jouwe tegenkomt, breng je me dat mee?” vroeg Zoneke. En mske beloofde dat. Misschien zijn er wel nieuwere versies maar ze heeft er toch geen weet van.

Vandaag telefoon. “Zeg met over pannekoeken te beginnen, nu hebben wij daar ook zin in. Dat en dat en dat en dat, maar hoeveel melk, dat ben ik vergeten.” Tja, Zoneke was altijd al een kooklustig baaske.

Het waren blijkbaar pannekoeken met hindernissen. Eerst stond het vuur wat groot, daarna zette mske het vuur aan onder het bord i.p.v. onder de pan en toen ze die pannekoeken op een ander bord floepte, lagen ze verfroemmeld. Drie borden voor één baksel.

Maar ze waren lekker. Er zijn er nog een paar voor het ontbijt van morgen.

Maar niet voor ondergetekende, vrees ik.

“Mama” zei Zoneke, een pozeke terug “wij gaan ons een nieuwe frietketel kopen”. “Ah ja” vroeg mske “is hij kapot” “Neen, maar die is niet demonteerbaar en we krijgen dat vuil ding niet meer proper” was het antwoord en Slow wou die frietketel hebben. Die was nog niet oud en Slow zou die wel proper krijgen.

En Slow kocht een product van HG en ging vandaag twee frietketels te lijf. Terwijl hij toch bezig was, nam hij de onze dan ook maar mee onder handen. Het werkt goed, het werkt heel goed, het werkt zelfs zo goed dat hij de gradering er terug moet opzetten.

Slow had vanmiddag te kennen gegeven dat hij eigenlijk graag vanavond pannekoeken had gehad.

Om drie uur verandert hij van gedacht en zegt: “door al die frietketelerij heb ik nu wel zin in frietjes, maar die zijn op”. Dus neemt mske haar handtas, want Slow en mske verstaan mekaar zonder dat het gezegd moet worden, ze stappen in de auto en Slow zegt: “kijk eens welk schitterend weer en wij zitten binnen, we gaan eerst iets drinken. En dus hebben Slow en mske op een gewone donderdagnamiddag zomaar een kriek -en meer dan één gaan drinken en mske dacht: “die zullen ze ons niet meer afpakken”. Daarna gingen ze dan maar in de winkel binnen en kwamen met meer aan de kassa dan voorzien was en toen merkte Slow dat ze eigenlijk de frieten hadden vergeten. En hij snelde er snel om. En nu? Zoals Amke zegt:

Slow fietjes maakt!