Zeg ik altijd dat ik niet zo museumgezind was? Dat is niet helemaal waar. Ik/we en later wij gingen wel altijd naar een vernissage als we daar weet van hadden, stapten altijd binnen bij een tentoonstelling en reden telkens de route van Tempus Arti toen die nog doorging.

Maar bewust naar een museum stappen, neen, dat deden we vroeger niet. Maar dat kunst bekijken heeft er toch wel altijd in gezeten.

De ellende -of is het een meevaller?- is dat, hoe meer ik zie, hoe meer ik wil zien. Hoe meer ik weet, hoe meer ik wil weten. Hoe meer ik googel, hoe meer ik vind. Om uiteindelijk tot het besef te komen dat er nog meer te zien is dan wat we al zagen.

Zo wil ik nu weer meer weten over Théodore Géricault¹ (1791-1824) omwille van het “Portret van een kleptomaan²” dat me leek te roepen en me aansprak daar in het msk in Gent.

Veel vind ik van Théodore Géricault niet terug, maar ik vraag me wel af waar we die vier -of toch vijf?- andere portretten³ kunnen zien. Ook eens op googelen.

Afin, op voorzet van Luc waren we gisteren terug in het KMSKA. We hadden besloten ons deze keer enkel bij de oude meesters te houden.

Wij waren er niet alleen. Na met moeite en alle sjaans het allerlaatste plaatske op de P+R parking van de PIDPA gevonden te hebben, hebben we met moeite en alle sjaans de allerlaatste locker in het KMSKA weten te bemachtigen.

Grote groepen, waarschijnlijk scholen liepen er buiten, liepen er binnen en liepen er door, waarvan we er menigeen ongeïnteresseerd op de zetels zagen hangen, op de trappen zagen zitten en in de cafetaria zagen duiken.

Maar ach, het KMSKA is groot genoeg en wij waren blij de oude meesters terug te zien en zij ons ook.