Viaduct – Wizzewasjes

In het eerste leerjaar van de school waar ik ging, kreeg je een geschenkje als je bij de eerste drie van de klas was.
- Toen ik dat was, was het afgeschaft.

Op vakantie in Zwitserland met de CM kreeg je een koeiebel als herinnering.
- Toen ik ging, was dat afgeschaft.

Toen ik ging trouwen, betaalden we een notaris voor een huwelijkscontract omwille van een bepaalde bescherming.
- Toen we pas getrouwd waren, werd die bescherming bij wet bepaald.

We betaalden alle kosten voor onze schoolgaande kinderen.
- Toen ze de middelbare door waren, vielen bepaalde kosten weg.
  Hoe het juist zat en waarover het precies ging, herinner ik me -helaas- niet meer.

Toen Luc en ik gingen samenwonen, lieten we een samenlevingscontract opmaken, omwille van een bepaalde bescherming.
- Toen we pas samen woonden, werd die bescherming bij wet bepaald.

Identiteitskaarten moesten elke vijf jaar hernieuwd worden.
- Toen wij de onze pas hadden werd dat 10 jaar.
  Pas vanaf de volgende, natuurlijk.

Gepensioneerden kregen kortingen in musea.
- Nu wij gepensioneerd zijn, geldt dat niet meer.
  Gelukkig is er de museumpas, maar die telt jammer genoeg niet overal en ook niet in de buurlanden.

Gepensioneerden kregen kortingen op de trein.
- Nu wij gepensioneerd zijn, ….
  NMBS werkt aan nieuwe tarieven, ouderenorganisaties uiten kritiek¹.

Echt storen doen die prijswijzigingen van de trein me niet. We namen de trein niet zo vaak, enkel als we een bestemming hadden dicht bij een station of in een grote stad met een gemakkelijk openbaar vervoersnet.

Maar we overwogen wel om uitstappen naar de kust ook met de trein te gaan doen. Er is nog dat probleem met het Viaduct van Vilvoorde dat zó mooi omzeild was geweest.

Het zal niet zijn. De ouderenorganisaties hebben gelijk. Deze ouderen zullen hun auto wel van stal halen. Liever dat dan veel te gaan betalen voor een vaak falende dienst. Voor iets meer dan die vooropgestelde 26,16€ (maal twee) kunnen we wel ergens een overnachting boeken ook.

____________________
¹ Het Nieuwsblad

We reden van Dover naar Schotland en om de reis zo aangenaam mogelijk te maken deelden we ze op in etappes. Dat houdt in dat we bij elke stopplaats wel één of ander wilden bekijken, of precies omgekeerd, dat we de stopplaats inlasten waar er iets te bekijken viel.

Zo had ik een poos terug een foto gezien op internet. Wat ik zocht weet ik niet meer, ik weet alleen dat ik die foto zag en zei: “dat wil ik in het echt zien”. Het kwam al mooi uit dat we er niet moesten voor omrijden.

Toeristisch? Helemaal niet! Maar het was enorm impressionant. Toen we daar waren, waren we echt blij dat we ertoe hadden besloten.

Er waren nog een paar geïnteresseerden, maar die waren, volgens ons, op leeruitstap. Verder waren er twee landmeters iets aan het opmeten en een vrouw met kind die de hond uitlieten. Net wat mij het meest bevalt. Dat doe ik liever dan met honderden -of meer- te staan gapen op San Marco en niet welkom te zijn.

Of we hier dan welkom waren? Ik zou denken van wel. In het bijhorende stationnetje -jawel, de lijn is nog in gebruik- raakte ik in een babbel met twee dames die daar op vrijwillige basis voor informatie zorgden. En ze waren begeesterd. Ze zouden zelfs gaan opzoeken wanneer de stoomtrein, die daar af en toe nog langskomt, er over zou rijden.

Daar hebben we niet op gewacht. We hadden er toch een aantal uurtjes rond gelopen en wilden verder … na eerst nog wat warms gedronken te hebben in de lokale herberg. De zon scheen niet echt, daarboven in de Dales.

En nog in gebruik? Jawel hoor!

Later vond ik, op een Schotse tienponder, een afbeelding van het Glenfinnan Viaduct bij Lochaber, maar dat zal voor een andere keer zijn, ooit misschien of misschien niet.