Omdat mske ondervindt dat deze warmte toch gezelliger is dan centrale verwarming overwegen ze overal op het gelijkvloers kachels te zetten en boven gewoon alles op elektriek.
Het is hier nu zo zalig en behaaglijk dat het beelden van vroeger oproept, ook bij de stoof, al is het gezellige geluid nu wel geen waterketel die staat op te warmen maar een pc die ronkt.
De Kreuners kwamen op de radio, en mske stond zo wat te dansen en Slow ging dat ook doen, kwak met zijn kop tegen haar koppeke!
Aaaaauuuw! Dat was kreuners geblazen.
Vannacht is er nog maar eens een op hol geslagen nachtmerrie gepasseerd. En als je dan eindelijk na enorm veel moeite -ondertussen moet je nog een deur dichthouden waarvan het slot tilt slaat- de naam van Broer geroepen kan krijgen, dan maken ze je wakker.
Het enerverende aan die dromen over SS is dat Slow dan altijd wég is.
Zouden ze op het stadhuis de goedheid willen hebben om bij de stadsgrenzen een SS alarm te installeren?
Er stonden steeds twee stoven in de huizen en boven was dus niets verwarmd en in koude winters werd er een kruik in het bed gelegd tot Broer die kruik eens had laten uitlopen en toen was het gedaan. Toen namen ze van die oude zware strijkijzers mee naar boven in een stuk laken gewikkeld. Verwarming was er nooit op de kamers.
Gewoonte of niet maar mske heeft nooit verwarming op de kamers verdragen. In het Wat-was huis stond de verwarming enkel op zodat het niet zou binnenvriezen.
Hier, met die elektrische verwarming op de kamer, springt die om 1u ’s nachts af en deze morgen stonden er schitterende ijsbloemen op de ruiten.
Net gelezen:
In de bittere kou – het is weliswaar een ijsdag – maar toch onder een vrolijk gelegenheidszonnetje met geregelde stapelwolken stonden slechts twee wagens paraat om deel uit te maken van de kindercarnavalstoet. Ook het publiek liet het manifest afweten.
Wel, eerlijkheidshalve dient gezegd dat, als het van mske afhing er helemaal geen wagen zou gestaan hebben voor een kindercarnavalstoet. Waarom niet? Wel, omdat kinderen evengoed kunnen kijken naar een stoet van volwassenen en als ze er zelf willen in meelopen ook zelf moeten leren dat ze zelf voor een wagen moeten zorgen.
Willen ze nu echt dat jonge gedoe leren dat ze maar met hun vingers moeten knippen en dat de idioten voor hen klaar gaan staan?
En als mske dit leest, vindt ze dat leuk voor de kinderen, maar in haar tijd was dat niet zo, nog niet op haar 13de. Pas op haar 18de mocht ze uitgaan. Dus vraagt ze zich nú af, als de volwassenen niet mogen meedoen, waarom er dan zoveel kinderen rondcrossen op grotemensenfuiven. Zoals ze ooit op de tenen trapte van een kind dat haar imiteerde en te kort kwam en mske dan nog een opmerking kreeg van “la mama” waarop mske zei dat ze al wat onder haar boezem kon doorlopen niet kon zien.
mske houdt van kinderen maar niet van mini-volwassenen met een veel te grote mond en een veel te grote eigendunk.
Bollie loopt met een stok. Sedert geruime tijd had ze rugpijn en nu blijkt dat er door het gewicht van het beebietje een zenuw gekneld is geraakt.
Ze gaat nu al naar de kine en het zal waarschijnlijk niet opgelost zijn bij de geboorte.
Nu ze niet meer uit de voeten kan heeft ze zich aan het adressen schrijven gezet en vorige week vroeg Zoneke of mske de nietjesmachine wou meebrengen. Dat is geen gewone maar eentje om boeken in mekaar te nieten.
Maar daar zijn ze nog niet aan bezig, dat is maar voor het geval “dat”!
We hebben het al gezegd, het begint met Mouche de spuigaten uit te lopen. Die doet van dag tot dag eigenaardiger. Het is zelfs zo dat ze niet durft eten omdat Karboenkel dat afneemt. Als Slow haar dan wil helpen en tussen haar bakje en dat van Karboenkel gaat staan, dan durft ze niet eten omdat Slow daar staat. Als ze alleen in het buro zit, dan wil ze niet eten omdat dat een ongewone situatie is. Mouche wordt mager. En mske maakt zich zorgen.
Vrijdag avond maakte ze zich geen zorgen maar was ze boos! Wat zeg ik? Boos? Ze maakte Italiaanse gebaren en ging harder tekeer dan een contrabas in een Italiaanse opera.
Het begon nochtans onschuldig. Slow ging de keuken kuisen en had die al gestofzuigd, maar omdat wij altijd in dat water pletsen als mske de keuken kuist, wou Slow ons naar het buro. Mouche dierf niet en mske ging helpen om Mouche naar hier te krijgen omdat ze altijd rondjes rond de tafel liep en Slow maar aan één kant kon staan. Dus wou mske de ene kant van de tafel en hij de andere kant van de tafel en … Mouche liep onder de tafel door en Slow wou haar nog snel met de buis van de stofzuiger tegen houden maar ze was sneller, dus draait Slow zich om om haar te pakken en lap! De buis van de stofzuiger in de ruit!
En mske werd boos, maar tegen Slow! En ze zei: “die kat is al zo bang en jij staat daar als een sjampetter met die stofzuiger te zwaaien!”
En ze kwam naar hier en deed voorzichtig de deur dicht. En toen Slow kwam met een stuk karton en mske zei van: “we zijn hier niet in de Marollen zenne, zolang die ruit niet gemaakt is, ga ik blijven zagen” ben ik maar snel weer de keuken in geritst. Men kan zeggen wat men wil maar mske heeft zelfkennis.
Slow ging dan een nieuwe ruit halen en daarna probeerde mske Mouche en mij naar hier te krijgen, maar die stond daar wel met een beitel en een hamer hé en ik wou niet achter mijn box van de radio uitkomen en mske zei “stomkop!” … Tegen mij! Tegen Mouche zei ze nog erger dingen want ze zei: “Ik heb hier geen zin om miserie te krijgen voor een kat die belachelijk doet zenne, als je door die ruit wil ontsnappen doe maar! En toen zei ze tegen Slow: “ik heb geen zin om die kat zien te verhongeren, als dat niet betert, doe ik ze weg”. Daar gaat nog veel volk naar komen zien! Zonder mske is Mouche sowieso …
Daarna stonden ze dan met twee, Slow en mske, die nieuwe ruit te plaatsen en kwamen tot de conclusie dat ze beter dat tweede stuk er ook uit hadden gesmeten en er een grotere ruit in hadden gezet. En nog daarna kwamen ze tot de conclusie dat die deur zo rot is als iets en dat daar beter een nieuwe deur in komt.
Laatst toen mske zo aan het foeteren was over domiciliëringen en banken bedacht ze dat het vroeger ook zo was. Toen ging je met je betalingen naar je plaatselijk kantoor en gaf die af. En logischerwijze werden die betalingen dan uitgevoerd.
Een nog jonge mske of een nog jonge Ex deden dus braaf telkens de betaling van hun telefoonrekening binnen en kregen gegarandeerd iedere keer een herinnering en dan mocht je opdraven naar de Vismarkt in Leuven en het bewijs laten zien en wonder boven wonder was dat net altijd de dag er voor gestort.
Onschuldig en naïef als ze toen nog waren zochten ze daar niets achter tot de dag kwam dat Ex op de Vismarkt stond met zijn betalingsbewijs en zijn rekeninguittreksel waar dat geld al drie weken af was en de Vismarkt nog geen betaling had gekregen. Toen er naar het bankkantoor gebeld werd, werd daar gezegd dat het in orde was.
Onschuldig en naïef! Juist! Want wat gebeurde er gedurende al die weken met dat geld? Of had één van de bedienden een klein bijverdiensteke gevonden door alle betaalde sommen efkes op zijn rekening te zetten? Maar toen dacht mske zo slecht nog niet van de mensen, maar haalde wel telkens het geld van de rekening en ging naar de post betalen. Dat kwam iets duurder maar toch minder duur dan die uitstap naar Leuven iedere keer.
Het was een plezier om Zus gistermiddag zien toe te tasten. Normaal eet ze voor een muske maar nu zat ze te smikkelen en smekkelen van Slow’s overheerlijke middagmaal. En daarna zei Zus: “oef, ik heb te veel gegeten”.
En dan de stoet! Ze waren al vroeg weg om nog parking te vinden en zijn dan maar iets gaan drinken in het jongerencafé, eigenlijk twee ietsen. En toen het tijd werd heeft mske nog snel een zak smoutebollen gaan halen.
Het viel mske op dat Zus nogal frequent naar haar gsm keek.
Zus vond het maar een brave stoet maar mske wist wel beter en toen ze zich snel naar het cafeetje haastten, want die twee Leffes wilden er uit, zei ze: “wacht maar tot je hem hier te zien krijgt. “Hier” is dan een gelijklopende straat met de hoofdstraat. En ja, de volle laag hé! Maar dan ook de volle laag en het eigenaardige is dat de stoet daar veel joliger is, al zou je vermoeden dat ze dan al moe zouden zijn.
Later vond Zus Alzheimer niet “je-dat”, al vermoedt mske dat dat veel te zien had met het feit dat ze een telefoontje had gekregen en dat ze afsprak dat ze ’s avonds nog naar een filmke gingen zien.
Ze was de nacht ervoor uit geweest met “je-weet-wel mama waarover ik heb verteld met mijn verjaardag”.
We kunnen nog niets zeggen, maar als dit iets wordt is nooit meer, iets meer dan een jaar.
confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti confetti
Powered by WordPress & Theme by Anders Norén
Zoek
