Gisteren zuchtte mske en legde het boek terzijde. Het was nochtans al het tweede boek van de schrijver, maar dit maal zuchtte ze al voor de tweede keer. De eerste keer betrof het een inspecteur die op zijn vrije dag uit bed werd gezet voor een moord, overal tegen zijn sikkedeizen krijgt wegens niet geschoren, zijn pak maar zus en zo en dan ineens te horen krijgt dat de moord te belangrijk is en dat hij van de zaak gehaald wordt.

De tweede keer stond het hoofdpersonage onder de douche als er, op het onverwacht, gebeld wordt. Wat doet dat mens? Ze slaat een handdoek om en doet open. Nu is dat iets dat je van mske niet moet verwachten. Op het onverwacht bellen op zo een moment staat gelijk aan voor de deur blijven staan.

Maar er zijn er anderen. Ooit ging Ex de elektriciteit van Broerke eens nazien en stond op het afgesproken moment aan de deur. De ex-schoonzus kwam ook in haar badhanddoek de deur openmaken. En dat snapt mske nog minder. Als je weet dat er iemand komt …

Volgens mskes normen is een handdoek geen kledingsstuk.

En we zijn weer in ons leuke bui zenne! Er is van alles om te vertellen maar om die of die reden is dat niet goed genoeg.

Waarom schrijven we nu niet over potten en pannen?

Waarom wel?

Waarom schrijven we dan niet over onze plannen voor oudjaar en nieuwjaar?

Omdat we toch niet alles moeten vertellen.

Waarom schrijven we nu niet over de sneeuw en de ijzel?

Omdat iedereen dat kan zien door zijn of haar venster.

We vertellen altijd al over de dagelijkse dingen en nu is het tijd om eens met iets anders voor de pinnen te komen.

Hoe komen we nu in zo een toestand? Dat is ook niet moeilijk. Door iets wat we gelezen hebben, speelt er weer iets van heel lang geleden door ons hoofd, toen een lerares godsdienst een klasgenootje verweet oppervlakkig te zijn. Toen werden zij geprezen die diepgang hadden. En wat dat inhield is eigenlijk ook nogal sullig. Dat betekende dat je nadacht, je gedachten liet gaan over meer spirituele zaken, je engageerde en zo meer … Je komt er ver mee, met die diepgang. Het brengt toch geen aarde aan de dijk. Integendeel … Momenteel is de diepgang serieus dicht geslibd of … toch niet helemaal, er liggen enkel nogal veel zandbanken.

Hoogste tijd om de baggerwerken aan te vatten zeker?

Leuke bui hé. Het enige goeie er aan is dat die gewoonlijk niet lang duren. Eens vroeg slapen gaan en eens uitslapen zal al veel doen.

mske belt naar Mr. Sloddermans en Mr. Sloddermans heeft een telefoonnummer dat fel lijkt op dat van de boekhouder en zonder nadenken heeft mske die twee nummers gemisjmasjt en kwam ze bij een erg jonge meisjesstem die supervrolijk “Allo met Daisy” zong. En mske zei dat ze blijkbaar verkeerd verbonden was. “Het is niks” zei Daisy maar haar stem zong niet meer, integendeel, die was dodelijk geladen.

mske denkt dat Daisy een heel iemand anders aan de telefoon had verwacht.

Terwijl we dan toch over honden bezig zijn … Toekomstige hondeneigenaars zullen moeten een vragenlijst invullen vooraleer ze een hond mogen nemen.

Precies of diegenen die willen sjoemelen en zo een vragenlijstje invullen, het woord “liegen” niet in hun vocabulaire staan hebben, in die zin dat ze nooit gaan zeggen dat ze die hond gaan leren bijten.

Welk vragenlijstje gaan ze geven aan al die idioten, die kinderen als boksbal gebruiken?

In het zijstraatje, dat Slow en mske nemen om de grote steenweg van Tienen naar St. Truiden op te rijden loopt altijd een hond, een soort straathond dacht mske. Maar aangezien die altijd in de buurt van diezelfde plaats vertoeft begint ze daar haar twijfels over te hebben. Die hond moet daar ergens wonen en is dus blijkbaar geen dakloze woef.

Deze morgen, in het halfduister, zag mske hem lopen, maar deze keer op de steenweg. Nét toen mske tegen Slow wou zeggen van: “pas op, die hond loopt daar”, liep de hond bijna niet meer. Nog net op tijd had hij zijn achtereind ingetrokken voor het werd afgereden. Het beest keek zelfs niet om en rende voort over. “Blijkbaar is die dat gewend” zei Slow. Gewend of niet gewend, één van deze dagen …

De laatste dagen lezen we niets anders dan over tegenvallende kadootjes. Wel, er was een tijd dat je je blij moest tonen om een tegenvallend kado, meer nog, dat je het zelfs moest gebruiken om aan te tonen dat het nu net dat was waar je op zat te wachten.

En dan lezen we nu dat ze momenteel al zoveel tegenvallende kadootjes op e-bay verkopen. Nu al?

Na het lezen van de lijst en een nieuwe planning :

Doender:
     

“Ik snap de betekenis hiervan niet.”

 
Zegger:
     

“Wel, dit is enkel een lijst met richtlijnen.”

 
Doender:

“Maar alles wat er op staat wordt gedaan. Alles wat er op staat dat niet mag, wordt niet gedaan.”

 
Zegger:

“Jaja, maar deze lijst is enkel om er nog maar eens de nadruk op te leggen.”

 
Doender:

“Dus doe ik het niet goed?”

 
Zegger:

“Jawel, we zijn voor 99,9% tevreden maar dat zijn dingen die mogelijk zouden kúnnen verkeerd gaan.”

 
Doender:

“Deze planning is volstrekt niet haalbaar, die is opgezet om de dingen verkeerd te dóen gaan.”

 
Zegger:

“Ja, de man noch ik kennen de job, jij kan dat best beoordelen.”

 
mske weet wel waarom ze niet meer uit werken wil gaan. Ze zijn voor 99,9% content. Ze zijn enkel niet content met wat verkeerd zou kúnnen gaan, maar niet verkeerd gaat. Bovendien halen ze een vlot lopende planning, die opgemaakt werd door een specialist overhoop, omdat ze in hun bekrompenheid toch iets moeten en zullen vinden om te bekritiseren en zodoende hun onbekendheid op het terrein nog maar eens goed in de openbaarheid brengen.Uiteindelijke beslissing: “Doe maar voort zoals je bezig bent, ik zal dat nog eens aan de man voorleggen”.

Zien die nu niet in dat ze op die manier iemand, die gelukkig is met zijn job, demotiveren en maken dat hij ’s morgens gewoon maar “naar zijn werk” gaat.

Als het aan mske lag zou ze zeggen: “wel heren, doe het dan maar zelf”.